Absolution(Sequel to Russian Roulette)

Chapter 10

- Εσύ είσαι;

- Ναι. Άνοιξε μου.

Σηκώθηκα γρήγορα από τον καναπέ και άνοιξα την πόρτα της εισόδου της πολυκατοικίας και του σπιτιού μου. "Ούτε να με δεις δεν θέλεις;", είπε και μου χαμογέλασε ελάχιστα. "Συγγνώμη Camila. Απλώς ξέρεις, μετά το σημερινό, φοβήθηκα κάπως", είπα και άνοιξα περισσότερο την πόρτα για να μπει στο σπίτι. Άφησε το δερμάτινο της σε μία καρέκλα, η ίδια κίνηση κάθε φορά που έμπαινε στο σπίτι μου. Είχα καιρό να την δω εδώ, μέναμε στο δικό της. "Δεν πειράζει, καταλαβαίνω", είπε και κάθισε στον καναπέ. Κατευθύνθηκα προς την κουζίνα και έβαλα ένα ποτήρι χυμό για να της προσφέρω. "Δεν έχω κάτι άλλο. Δεν περίμενα επίσκεψη". "Δεν χρειάζεται κάτι. Lauren πρέπει να μιλήσουμε και νομίζω πως το ξέρεις". "Camila, είναι τα γενέθλια σου. Γιατί δεν βγήκες να διασκεδάσεις και κόλλησες στους τέσσερις τοίχους μαζί με εμένα;". "Γιατί αυτή τη στιγμή είσαι πιο σημαντική". Πήρα μια βαθιά ανάσα και βολεύτηκα καλύτερα στον καναπέ. "Γιατί το έκανες αυτό;". "Σου είπα κι εκείνη τη στιγμή. Έκανα ότι έπρεπε. Δεν πρόκειται να αφήσω κανέναν να σε πειράξει". "Ναι αλλά με αυτή την κίνηση έβαλες τον εαυτό σου σε κίνδυνο. Δες που κατέληξες. Να φοβάσαι να ανοίξεις την πόρτα". "Δεν με νοιάζει. Τουλάχιστον δεν θα πειράξουν εσένα". "Ναι αλλά θα πειράξουν εσένα!", είπε και πέρασε το χέρι της από τα μαλλιά της βίαια, σημάδι ότι είχε εκνευριστεί. "Δεν με νοιάζει Camila! Κατάλαβε το". "Νοιάζει όμως εμένα. Αν πάθεις κάτι, θα πεθάνω". Γέλασα ειρωνικά και ήπια λίγο νερό από το ποτήρι που είχα αφήσει πριν. "Ναι, ό,τι πεις. Γι'αυτό με παράτησες". "Δεν σε παράτησα. Σε άφησα να λύσεις τα προβλήματα σου και αντί να κάνεις πρόοδο, γυρνάς πίσω!'. "Λοιπόν, κοίτα να δεις πως έχουν τα πράγματα. Με άφησες σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Δεν σε κατηγορώ. Ήμουν χάλια, σπασμένα μου κομμάτια παντού. Και που άντεξες και με στήριξες τόσο ήταν υπέρ αρκετό. Για να λήξει αυτό το θέμα, πρέπει να γίνω έτσι. Πρέπει να γίνω πιο σκληρή. Είμαι κουρασμένη από όλα τα σημερινά. Θα σε παρακαλούσα να φύγεις, θέλω να κοιμηθώ. Κι αν σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, θα πάω σε ψυχολόγο. Καληνύχτα", είπα και σηκώθηκα από τον καναπέ και άνοιξα την πόρτα για να φύγει. Σηκώθηκε και πήρε το μπουφάν της από την καρέκλα. "Που πήγε η Lauren που γνώρισα;". "Η Lauren που γνώρισες δεν υπάρχει. Δεν υπήρχε ποτέ. Έχει πεθάνει χρόνια πριν. Τότε στην πυρκαγιά. Σε άφησα να δεις κομμάτια της, σκέψου το σαν μνημόσυνο. Πίσω, δεν θα έρθει ποτέ. Ή συμβιβάζεσαι με αυτό τώρα ή δεν με ξανά βλέπεις μπροστά σου. Διαλέγεις". Με κοίταξε για λίγο και έπιασε την πόρτα. Το χέρι της την έκλεισε με δύναμη, ακούστηκε σε όλη την πολυκατοικία. "Εγώ θα σου αποδείξω πως αυτή η Lauren είναι μέσα σου. Δεν έχει πεθάνει. Εσύ την έχεις κλείσει σε ένα σκοτεινό υπόγειο και φοβάσαι να κατέβεις να την απελευθερώσεις. Γιατί το κάνεις αυτό γαμώτο μου;!", είπε και με έπιασε από τους ώμους και με κόλλησε στον τοίχο. "Γιατί δεν γουστάρω να είμαι αδύναμη. Δεν μου πάει. Εγώ δεν ήμουν παιδί, μεγάλωσα απότομα. Μεγάλωσα όταν στα πέντε μου έπρεπε να σώσω ένα μωρό από μια πυρκαγιά. Μεγάλωσα όταν οι γονείς μου πέθαναν. Όταν στο ορφανοτροφείο, η αδερφή μου δεν κοιμόταν αν δεν ήμουν μαζί της. Μεγάλωσα ένα μωρό στα πέντε μου. Αυτή είμαι και αν σου αρέσω. Και ξέρω πως πλέον δεν το κάνω. Σήκω και φύγε από μπροστά μου. Δεν μπορώ να σε βλέπω. Είσαι αχάριστη. Σήμερα κόντεψα να μπω φυλακή για πάρτη σου και έρχεσαι και μου ζητάς τα ρέστα". Τα χέρια της χαλάρωσαν στο κράτημα τους. Έκανε λίγο πιο πίσω και τα άφησε να πέσουν στο σώμα της. Γύρισε και με κοίταξε. Δεν ξέρω γιατί ήμουν τόσο σκληρή μαζί της, μου βγήκε αυθόρμητα. Έλκαιγε. Εξ αιτίας μου. Και δεν μπορώ να κάνω κάτι, θα φανεί πολύ περίεργο. Όμως δεν ήταν δάκρυα στεναχώριας. Ήταν θυμού. Με πλησίασε ξανά και κόλλησε τα χείλη της στα δικά μου απότομα. "Σε μισώ", είπε μέσα στο φιλί και με έσπρωξε ξανά στον τοίχο. "Fuck", αναστέναξα δυνατά γιατί δεν το περίμενα. Τα χέρια μου βρέθηκαν γύρω από τη μέση της και την σήκωσα στην αγκαλιά μου απότομα. Κόλλησα την πλάτη της στην πόρτα δυνατά, τα χείλη μας δεν χωρίστηκαν στιγμή. Ήταν τόσο ερωτικά ηλεκτρισμένη η ατμόσφαιρα μεταξύ μας. Δεν είμαστε μαζί. Με μισεί. Δεν μπορώ να τη βλέπω. Αλλά το σώμα μου την θέλει απεγνωσμένα. Την κράτησα από τους γλουτούς της. Τα χέρια μου την πίεζαν σε ένα από τα πιο ερωτικά σημεία του σώματος της έντονα. Με τρέλαινε η αίσθηση. Την κράτησα γερά και πήγαμε προς την κρεβατοκάμαρα μου. Την έριξα στο κρεβάτι και ανέβηκα πάνω της χωρίς να χάσω στιγμή. Τα χέρια της έβγαλαν γρήγορα τη μπλούζα μου. Κόλλησα τα χείλη μου στα δικά της ξανά. Η γλώσσα της σε μάχη με τη δική μου, ποια θα κυριεύσει. Ένιωσα τα χέρια της στο στήθος μου, τα δάχτυλα της γύρω από τις θηλές μου. Δεν μπορούσα να μην αναστενάξω. Είχα τόσο καιρό να την νιώσω, να την αγγίξω. Το σώμα μου ήθελε την προσοχή της. Αναστέναζα στο φιλί μας, το ίδιο και αυτή. Έκανα λίγο πίσω για να βγάλω και τα δικά της ρούχα από πάνω. Δεν με ένοιαζε που θα τα άφηνα, το μυαλό μου είχε θολώσει. Το μόνο που ήθελα αυτή τη στιγμή ήταν να την κάνω να αναστενάξει το όνομα μου όπως έκανε κάθε φορά, πιο δυνατά από ποτέ. Δεν περίμενα στιγμή, τα χείλη μου βρέθηκαν στην αριστερή θηλή της. Τρελαίνομαι να την ακούω να αναστενάζει έτσι. Η γλώσσα μου την άγγιζε κυκλικά, έντονα, γρήγορα. Το χέρι μου την πίεζε περισσότερο στο άλλο της στήθος. "Ohhh fuck Lauren", φώναξε δυνατά και έπιασε το σεντόνι στο κρεβάτι. Το ένα χέρι μου κατευθύνθηκε στο παντελόνι της αλλά με σταμάτησε. Γύρισα και την κοίταξα όμως μου χαμογέλασε και χωρίς να το περιμένω με γύρισε ώστε να ξαπλώσω εγώ στο κρεβάτι. Αφαίρεσε ότι ρούχο φορούσε η καθεμία. Ένιωθα το γυμνό της σώμα πάνω μου, τα χείλη της να με φιλάνε στο λαιμό μου, τα δόντια της να εγκλωβίζουν το ευαίσθητο δέρμα μου. Σταμάτησε και έφερε το κεφάλι της μπροστά στο δικό μου. Ακούμπησε το μέτωπο της στο δικό μου και ένιωσα το χέρι της να πιάνει το δικό μου και να το οδηγεί στην περιοχή της. Μου κόπηκε η ανάσα όταν ένιωσα πόσο έτοιμη ήταν για μένα. Έκανε την ίδια κίνηση με μένα και πλέον το δάχτυλο μου είχε χαθεί μέσα της. Και συνέχισα. Και συνέχισε. Μέχρι που ένιωσα τους σπασμούς του σώματος της πάνω μου. Το χέρι μου μούσκεμα. Και τη δική μου κορύφωση ακριβώς τη στιγμή με τη δική της. Είναι σκοτάδι και δεν μπορεί να δει τα δάκρυα μου. Μέχρι να ηρεμήσει, θα έχει το κεφάλι της στο λαιμό μου, πάντα αυτό γίνεται. Κι εγώ έχω την ευκαιρία να γεμίζω τα πνευμόνια μου με το άρωμα της. Ήταν η πιο ωραία αίσθηση. Έφερα το άλλο μου χέρι στα μαλλιά της και την χάιδεψα απαλά. "Μην κλαις. Πονάω", είπε και σήκωσε το κεφάλι της. Δάκρυα στις άκρες των ματιών της πάλευαν να κρατηθούν. "Όλα καλά μικρή μου", είπα και την φίλησα στο μέτωπο και ξάπλωσε στην αγκαλιά μου. Λίγα λεπτά αργότερα όμως σηκώθηκε και άρχισε να ντύνεται. "Που πας;". "Πρέπει να φύγω. Δεν είναι σωστό να μείνω εδώ". "Γιατί ήταν σωστό αυτό που κάναμε; Δεν είμαστε μαζί". "Το μετανιώνεις;", είπε καθώς έβαλε τη μπλούζα της και με κοίταξε. "Σε καμία περίπτωση". "Βρες την πραγματική Lauren και δεν θα φύγω από κοντά σου. Όχι αυτό που έχει απομείνει από τον κακό σου εαυτό", είπε και ήρθε από την πλευρά μου και με φίλησε απαλά στα χείλη. "Σ'αγαπάω", μου είπε και ένιωσα το χέρι της στην καρδιά μου να με αγγίζει απαλά. "Με μισείς", είπα όταν έφευγε, ακριβώς πριν βγει από την πόρτα του δωματίου. "Όχι Lauren, σ'αγαπάω", είπε και με κοίταξε για λίγο. Μερικά λεπτά αργότερα ήμουν πάλι μόνη μου. Δεν ξέρω πως καταλήξαμε έτσι. Κατάφερα να κάνω μια διαπίστωση όμως που με στιγματίζει και θα συνεχίσει για το υπόλοιπο της ζωής μου. Δεν μπορώ χωρίς αυτή την κοπέλα.