De volgende dagen gaan best snel voorbij, eigenlijk zijn ze heel gewoon. Ik spendeer mijn doordeweekse dagen met mijn studie, in het weekend ga ik naar de muziekacademie en tja. Ook denk ik niet meer echt aan Ian. Hij heeft niet meer gebeld en ik heb sowieso niks meer van hem gehoord. Als ik me op een donderdag morgen en in de spiegel kijk, merk ik een bobbel onder mijn oksel. Als ik er op druk doet het geen pijn, dus ik besteed er verder geen aandacht aan. Als het groter wordt laat ik het wel even nakijken bij de huisarts.
Ik zit een veel te lange en hete dag uit bij een college en dan fiets ik als een gek naar huis. Ik voel de wind in mijn haren. Het is een heel vreemd gevoel om door Amsterdam heen te fietsen, maar deze stad is míjn stad. Dit is heel anders dan in Assen, de stad waar ik vandaan kom. In Amsterdam groet iedereen je, en het leven gaat er altijd door. In Assen is er geen vooruitgang. Men probeert wel te zorgen voor een toeristische trekpleister, maar het is een levenloos en vaak traag stadje. Niet dat het daar niet fijn wonen is hoor! Tis er ook heerlijk rustig! Maar ik ben geen rustig type, ik ben altijd wel in beweging.
Eenmaal thuis neem ik een frisse douche en doe ik alvast wat voorbereidingen voor het avondeten. Naast muziek ik koken echt een (misschien wat uit de hand gelopen hobby of) passie. Ik weet niet waarom, maar sinds ik een keer mijn moeder had geholpen met een lasagne was ik niet meer bij het aanrecht weg te slaan. Steeds als ik een interessant recept vond, ging ik direct boodschappen doen om het dan die avond te maken. Vanavond vanavond is Michelle er niet, dus ik eet alleen met Kay. Ik ben van plan een schotel te maken met diverse groenten, en dan feta er overheen. Michelle houd absoluut niet van feta, dus ik pak mijn kans even. Dan krijg ik een sms binnen. Als ik op mijn mobiel kijk zie ik dat het Kay is. "Aaron eet mee vanavond." Fijn dat je even overlegt, lieve schat. In plaats daarvan stuur ik natuurlijk weer terug: "Is prima, het eten is om 18.00 klaar. Moet vroeg weg, heb een repetitie op het programma staan." Ik begin met de groente snijden. 'Gadverdamme...' Ik betrap mezelf erop dan ik sinds dat berichtje heel erg geïrriteerd ben. Je moet blij voor ze zijn, natuurlijk is het gezellig dat ze mee-eten! Zolang ik mezelf dat voorhoud hoop ik dat het ook daadwerkelijk gezellig wordt...
Na nog een compliment te hebben ontvangen over dat het eten smaakte doet Aaron zijn jas weer aan. 'Ik moet gaan, Anthony is er over een week en ik moet dat kamertje leeg gaan ruimen.' zegt hij. Dan geeft hij Kay een kus. Ik leun een beetje awkward tegen de muur aan en wacht totdat ze klaar zijn met hun kleffe afscheid, maar dan is ie ook eindelijk weg. Nee, het is jammer dat hij weg is, je moet blij voor ze zijn. Ik negeer mijn verstand en ga mijn gitaar inpakken. Ik heb extra oefen-tijd in de studio gekregen om mijn nummer voor het eindejaarsconcert af te krijgen, dus natuurlijk ga ik daar gebruik van maken! Mijn mobiel gaat. Een tweede sms'je van Anthony. Ik negeer het, omdat ik... Bang ben om het te lezen en geen idee heb wat ik zou moeten antwoorden... Focus, Camille. Je moet aan de slag met je nummer! Ik stap weer op de fiets, en rijd naar de academie.
