'Toe nou Camille! Doe niet zo saaaai!' zeurt Michelle. Ik zucht. Mijn huisgenoten Michelle en Kaytlin zeuren al weken dat ik mee moet naar een stom etentje met hun vriendjes. En daar heb ik dus totaal geen zin in! Wacht, dit is niet zo'n goed begin van een boek he? Nu lijk ik wel zo'n chagrijnige trut ofzo... Ik begin wel opnieuw:
Hey peeps! Ik ben Camille Gracíante, 19 jaar en woon in een schattig appartementje in Amsterdam met de twee kleuters Michelle en Kaytlin. Nouja, zo hoor ik niet over ze te praten, maar af en toe... Kaytlin, of Kay, is hier net komen wonen, en het is een schat van een meid! Ze heeft kort haar met een blauwe lok erin, en leest heel erg veel. Dat lijkt heel saai, maar Kay is alles behalve saai hoor! Michelle woont hier langer dan ik. Ze was weggelopen bij haar moeder, omdat die ging trouwen met een man die haar sloeg. Ze vond het oneerlijk dat niemand rekening met haar hield. Ze studeert nu geschiedenis, waarmee ze later aan een enorm project mee wil gaan werken. Sorry, strikt geheim, mag niet zeggen wat!
Ik zelf doe twee studies/opleidingen: ik studeer rechten en in het weekend ga ik naar de popacademie. En ja, dat is verschrikkelijk leuk! Maargoed, waar waren we in het verhaal...
'Camiiiiile!' gooit Kay er nog bovenop. 'Als je nu meegaat zullen we nooit meer zeuren aan je kop! Nooit meer!' Ze weten al dat het onmogelijk is wat ze nu beloven, maar om een een of andere reden zeg ik: 'Goed dan... Maar daarna wil ik er helemaal níks meer over horen oke?' Jep, ik geef veel te makkelijk toe... 'Yes!' gillen ze allebei. 'We gaan een jurk voor je halen en we gaan je opmaken want je bent al zo lang niet uit geweest...' Ze ratelen door totdat ze merken dar ik stil ben. 'Ooh zo bedoelden we het helemaal niet!' jammert Michelle.
Oke, hier hebben jullie uitleg bij nodig. Ooit had ik een vriendje, Ian. We waren twee jaar samen, maar een half jaartje geleden, toen ik met hem had afgesproken in een cafeetje, zag ik hem zoenen met iemand anders. Sinds dien heb ik geen behoefte aan iemand om me heen, ben dus niet veel uit geweest en bleef ik uit de buurt van jongens. En... Eigenlijk is dat ook wel een beetje de reden waarom ik niet mee wil naar het etentje. Ik voel als ik hen samen zie een soort mengeling van verdriet, woede en jaloezie. Het is... Wat lastig uit te leggen. Ik ben blijkbaar niet goed genoeg, denk ik dan. En ik had zulke momenten zo ontzettend graag met Ian ook gehad... Maargoed, ik was niet goed genoeg, en dit kan niet meer worden teruggedraaid.
'Nee, het is oke, jullie hebben gelijk. Maar vinden jullie het heel erg als ik gewoon in jeans ga?' zeg ik. Ze knikken. 'Wat eten we trouwens?' vraag ik. Kay zucht. 'Ze gaan zelf proberen te koken, dat wordt nog wat!' 'En toch hebben jullie er zin in?' Ik trek mijn wenkbrauw op. 'Natuurlijk!' zegt Michelle. Weetje, laat ook maar
Niet veel later die middag stappen we op de fiets. Het vriendje van Kay, Aaron, heeft stinkend rijke ouders en hebben toen hij ging studeren "eventjes" een super-de-luxe privé-appartement gekocht. Hier woont hij nu met Jace. En raad eens, dat is natuurlijk weer het vriendje van Michelle! Het is niet ver fietsen van ons appartement naar de zijne. Als we daar aankomen springt Kay al van haar fiets voordat ze nog maar stil staat en valt erg hard op het grint. Ik lach. 'Nice Kay!' roept Michelle. Met een rood hoofd zet Kaytlin jaar fiets weg en belt aan bij Aaron. Het duurt heel lang voordat er iemand open doet, dus rammen we op de bel totdat iemand dat wel doet. 'Jeesz, moet dat echt zo?' vraagt de zware stem van Aaron. 'AARON!' Kay vliegt hem direct al om de hals. Druk pratend gaan ze naar binnen, en niet veel later staat ook Jace in de hal. Als ze klaar zijn met hun gebruikelijke routine (naam uitroepen, om de hals vliegen, kussen, praten, pratend kussen, whatever) wenden ze zich tot mij. 'Ah Camille, je ziet er beter uit dan de laatste keer dat ik je zag!' zegt Jace.
Jep, dat moet ik ook even uitleggen denk ik... Ik heb Jace nog maar één keer gezien vóór dat etentje. Ik sliep al, Michelle kwam heel erg laat thuis van de pub en had Jace bij zich. 'Camiiiiille!' zei ze toen ze me wekte en door mekaar schudde. 'Ik wil je aan iemand voorstellen!' Als antwoord liet ik een brom horen en draaide ik me om. 'Dit is Jace!' zei Michelle glunderend. 'Aangenaam.' bromde ik en schudde hem de hand. 'Wat ik eigenlijk wilde vragen was... Of ik je bed misschien mag lenen.' vroeg Michelle doodleuk. 'Die van jou is groter dan die van mij!' Zonder op antwoord te wachten tilde ze me op (ze is pittig sterk als het moet!) en pleurde me op de bank. 'Slaap lekker!' Zo, nu begrijpen jullie het weer, let's move on.
'Yeah, shut up!' Ik geef hem een speelse por, en we gaan gezamenlijk naar de woonkamer. We praten druk en het is heel gezellig... Voor hen! Ik luister vooral en lach en knik wanneer dat van me verwacht wordt. Ze zijn meer met elkaar bezig dan met de rest van de groep. Eigenlijk ben ik wel blij dat ik niet zo veel hoef te praten. Ik kan niet zo heel erg goed over mezelf praten... Waarom? Dat vertel ik nog wel een keer...
Dan stopt er een klein busje voor het appartement. 'Ah, dat zal Antony zijn!' Aaron staat op. 'Anthony? Wie is nou weer Anthony?' vraagt Michelle. 'Nieuwe huisgenoot.' antwoord Jace. 'We hebben vandaag zijn contract getekend en komt bij ons in die lege kamer wonen.' Niet veel later komt Aaron terug met een andere jongen. 'Hey guys!' groet hij iedereen. 'Ben ik nog op tijd voor het eten?' Ik staar verbouwereerd naar hem. Hoe doet hij dat, zo spontaan naar binnen stappen en vragen aan vreemden of ie mag blijven eten? Ik herstel me snel. 'Tuurlijk!' zegt Jace. 'Ik zal alvast de tafel dekken.' Ik sta ook op. Ik ga hier niet nutteloos blijven zitten terwijl de rest toch geen aandacht aan mij besteed. Als ik de borden op de eettafel zet hoor ik: 'Dus jij moet Camille zijn!' Ik draai me om. Anthony staat met een enorme grijns achter me. 'Jep, jij moet Anthony zijn?' We schudden mekaar de hand. 'Kan ik ergens mee helpen?' vraagt hij. Ik wijs hem de glazen, en hij vult ze met water. Voor de rest praten we niet veel, de stilte voelt fijn. En dat is eng... Ik betrap mezelf erop dat ik dat denk en schud die gedachte van me af. Ik moet me nu even niet zwak opstellen, dan kom ik de avond niet door...
Ik ga expres aan de andere kant van de tafel zitten, zo ver mogelijk bij Anthony vandaan. Kay zit hem helemaal uit te horen over vanalles, van liefdesleven tot woonplaats en familie. Zo kom ik erachter dat hij nog 3 broers en een zusje heeft, eerst in Amersfoort woonde en zijn vriendin het een week geleden heeft uitgemaakt. 'Ik vind het niet erg.' zegt hij lachend. 'Stel Vivian maar eens iets voor als een hersenloze poederdoos, dat komt aardig in de buurt van haar gezicht!' Iedereen lacht, zelfs ik, een keer echt. Nu is het fijn om te luisteren naar verhalen, om een keer écht aan iets anders te denken...
