Shortstories

Wanneer er geen scherven meer zijn om geluk te brengen

Wanneer er geen scherven meer zijn om geluk te brengen.

Het was die dag dat ik na school thuiskwam en voor het eerst geen geruzie hoorde. Geen schreeuwende stemmen of kwetsende woorden, geen hatelijk blikken, geen gescheld, gevloek of geen gedreun van vuisten die muren raakten en geen geluid van voorwerpen die gericht naar de ander werden geworpen, maar misten en vervolgens op de vloer kapot vielen. Het was die dag dat ik na school thuiskwam en me voor het eerst een naar gevoel bekroop, het was die dag dat ik voor het eerst bang was voor wat er zich binnen afspeelde of voor wat juist niet..

Het geruzie was normaal voor me geworden, het hoorde erbij en ik was eraan gewend. Toch wist ik dat dit niet klopte, dat het niet goed was om in zo'n omgeving te leven, maar het was nou eenmaal zo. Ik woonde nou eenmaal samen met mijn ouders en samen met het geruzie dat mijn thuis was geworden.

Het was die dag dat ik de voordeur voor het eerst met trillende handen opendeed en geen scherven op de vloer zag liggen. Voor het eerst in jaren hoefde ik niet bang te zijn om me te snijden tijdens het opruimen van de vaas scherven, de glassplinters of de lijsten van spiegels die vol zaten met splinters. Voor het eerst in jaren was het rustig, opgeruimd en voor het eerst in jaren kwam ik niet thuis.

Met een brok in mijn keel hing ik mijn jas op en begon ik doemscenario's in mijn hoofd te vormen. Was dan eindelijk de dag aangebroken dat de een de ander te lijf was gegaan met een mes en had vermoord? Of..

Ik voelde hoe mijn benen dienst weigerden toen ik richting de kamerdeur wilde lopen. Ik voelde hoe mijn armen loodzwaar voelden toen ik naar de deurkruk probeerde te reiken en ik voelde hoe mijn hoofd gonsde van alle gedachtes die me als een vloedgolf overspoelden.

Het was die dag dat ik voor het eerst de kamerdeur opende en alleen mijn moeder zag zitten. Ze staarde kil voor zich uit en ik zag hoe er een straaltje opgedroogd bloed langs haar slaap naar beneden liep. Haar ene oog was blauw, haar haren zaten door de war en haar handen, die ze tot vuisten had gebald, zaten onder de schrammen. Ik bleef in de deuropening staan en keek toe hoe ze heel langzaam haar hoofd hief, me een vaag glimlachje toewierp en haar lippen bewoog. 'Hij is eindelijk weg, opgerot naar zijn pappie en mammie. Daar hebben we geen last meer van, meis' zei ze hatelijk, bijna trots, en ik voelde hoe ik misselijk werd. Haar emotieloze blik zorgde ervoor dat mijn maag zich omdraaide en ik rende de gang in, trok de wc-deur open en viel op mijn knieën, waarna mijn maag zich binnenstebuiten keerde.

Zo zat ik daar een tijdje, in shock, terwijl ik luisterde naar de schuifelende voetstappen die mijn kant opkwamen. Ze knielde naast me neer en wreef met haar hand over mijn rug, wat er opnieuw voor zorgde dat ik mijn eten niet meer binnen kon houden. Ze fluisterde woorden die ik niet wilde horen, ze wierp me blikken toe die ik niet wilde zien en ze glimlachte, alsof er niks gebeurd was en alles goed was, terwijl alles op dit moment op elke mogelijke manier verkeerd was en voelde.

Er was geen sprake geweest van 'Misschien moet je even gaan zitten', er was geen sprake geweest van 'We moeten praten'. Nee, ik was meteen met mijn neus op de feiten gedrukt, ik was meteen met de waarheid geconfronteerd. Mijn vader was vertrokken en ik wist dat hij niet meer terug zou komen. Mijn ouders waren gescheiden.

Het was die dag dat ik zag hoe mijn waarheden, leugens werden en ik begon te twijfelen aan mijn bestaan. Wie kon je nog vertrouwen als je ouders je verraden hadden? Zij waren je voorbeeld, zij hoorden van elkaar te houden en zich samen door moeilijke tijden te vechten, maar wat als ze niet van elkaar hielden? Hadden ze dat überhaupt ooit gedaan? Of waren ze bij elkaar gebleven, omdat ik geboren was en ze wel moesten? Was ik ongewenst? Was ik het probleem van alles wat zich de afgelopen jaren had afgespeeld? Wat als dit mijn schuld was..

Ik zag hoe mijn zicht langzaam veranderde, hoe tranen als een gordijn over mijn ogen trokken en alles wazig werd. Het was die dag dat ik me realiseerde dat niks voor altijd was en dat de scherven die mij ooit geluk hadden gebracht, voor altijd waren opgeruimd..

Het was die dag dat mijn leven, mijn hoop, mijn alles barstte en er duizenden scherven vielen. Het waren scherven die in mijn hart staken en het voelde alsof iemand me met een steen in mijn gezicht sloeg, het voelde alsof iemand me aan een kruis nagelde en het voelde alsof ik werd vastgeketend en al mijn botten een voor een werden gebroken. Dit waren scherven die met geen enkele lijm meer aan elkaar gelijmd konden worden..

Het was vanaf die dag dat scherven symbool stonden voor pijn. En.. Het was vanaf die dag dat er geen scherven meer waren om mij geluk te brengen..