I live with the badboy

Hoofdstuk 23

>Pov Jess<

'Alweer?' zucht ik geïrriteerd. Ik trek mijn schoenen aan en loop richting mijn auto. Dit is letterlijk de vijfde keer in drie dagen dat ik hem van het politiebureau moet halen. Stomme idioot.

Ik loop inmiddels weer het gebouw uit met Blake op mijn hielen. Zwijgend stappen we in mijn auto en ik rijd naar huis. Het ging weer zoals gewoonlijk. Er worden wat standaard dingen verteld, Blake krijgt een preek, we moeten wat dingen invullen en we mogen weer weg. Ik snap echt niet wat er met hem aan de hand is de laatste tijd. Hij doet sinds een paar weken heel erg afstandelijk en hij is weer terug in zijn rol van "de badboy". Ik irriteer me in ieder geval vreselijk aan hem. We hebben ook veel vaker ruzie sinds hij zich zo anders is gaan gedragen.

Als we weer thuis zijn parkeer ik de auto en we stappen uit. We hebben nog geen woord uitgewisseld, en eigenlijk ben ik dat ook niet van plan. Ik loop met grote passen het huis binnen en ik loop meteen door naar de woonkamer. Ik hoor wat deuren dichtslaan en even later zie ik Blake langs de woonkamer lopen. Ik hoor hem de trap op rennen en ik hoor zijn kamerdeur dichtvallen. Ik zucht diep, wat moet ik hier nou mee. Ik heb hier ook geen zin in. Die jongen heeft serieuze problemen.

Ik sta op en loop naar de keuken om een kop thee te maken. Daar aangekomen doe ik water in de waterkoker en ik zet hem aan. Terwijl ik een mok en de thee pak zie ik Blake langs lopen. Hij steekt net een pistool achter zijn broeksband en loopt naar de kapstok. Ik loop richting de hal en ga tegen de muur aanstaan. Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan terwijl hij zijn zwarte leren jas aan doet. 'Wat?' gromt hij geërgerd. 'Je gaat serieus weer je gang? Je gaat weer de idioot uit hangen?' vraag ik zuchtend. Hij reageert niet en kijkt me strak aan. 'Ik ben er klaar mee.' mompel ik ineens. 'Ik ben er zo klaar mee! Weet je wat, ga je gang. Ga maar weer één of ander dom gevecht beginnen. Ik ga je echt niet weer ophalen van dat verdomde politiebureau. Ik word er zo ziek van dat je naar niemand luistert en gewoon je gang gaat, alsof je zo geweldig bent. Alsof je verdomme zo geweldig bent dat je alles aan kunt. Nou, newsflash! Dat ben je niet oké. Je bent verdomme een idioot!' roep ik gefrustreerd. Ik kijk hem nog één keer kwaad aan en draai me dan om en loop weg.

Terwijl ik het water in de mok schenk hoor ik de voordeur met een knal dichtslaan. 'Waarom is hij toch zo'n idioot? En wat is er überhaupt met hem aan de hand?' mompel ik tegen mezelf. Ik loop zuchtend met mijn thee naar de hal. Ik doe de voordeur op slot en loop door naar boven.

Als ik in mijn kamer ben zet ik de mok neer. Ik zet de televisie aan en ga meteen door naar Netflix. Ik zet The Walking Dead vast klaar en loop naar de badkamer. Ik haal de make-up van mijn gezicht en doe mijn haren in een knot. Ik loop terug naar mijn kamer om me om te kleden.

Als ik comfortabele kleding aan heb plof ik op bed. Ik start TWD terwijl ik onder de deken ga liggen. Mijn gedachtes dwalen steeds af naar Blake, wat ervoor zorgt dat ik de hele aflevering mis. Ik klik zuchtend de televisie uit en leun achterover. Die aflevering kijk ik later nog maar een keer. Waarom kan niet even mijn gedachtes van Blake af houden? Ik zou boos op hem moeten zijn en hem uit mijn hoofd moeten verbannen. Maar nee hoor, dat lukt natuurlijk niet. Ik drink mijn inmiddels lauwe thee op en ga weer in bed liggen. Ik sluit mijn ogen met een diepe zucht en probeer te slapen.

Blake, Blake, Blake en nog eens Blake. Waarom kan mijn hoofd niet even zonder hem? Ik word er gek van. Ik lig nu al bijna twee uur wakker doordat mijn gedachtes door hem worden geteisterd. Ik grom gefrustrerd en dwing mezelf om in slaap te vallen. Helaas werkt het leven niet zo waardoor ik uiteindelijk nog tot half vijf 's nachts wakker lig. Uiteindelijk val ik in een onrustige slaap.

De volgende ochtend word ik bruut wakker gemaakt door mijn wekker. Ik zet het ding geïrriteerd uit en stap uit bed. Ik loop naar beneden voor ontbijt. Ik doe alle gebruikelijke ochtenddingen en vertrek op tijd naar school.

'Wow, wat is er met jou aan de hand?' vraagt Ethan meteen als hij me ziet. Ik kijk hem verveeld aan, 'Amper geslapen.' 'Hoe dat zo?' vraagt hij nieuwsgierig. Ethan zegt echt altijd "hoe dat zo" nooit, hoe komt dat. Geen idee waarom, daar is hij ooit eens mee begonnen en hij zegt het nu nog. 'Ruzie met Blake' mompel ik kortaf. Ik probeer de sleutel in het slot van mijn kluisje te doen maar het lukt echt niet. Ik sla gefrustreerd tegen mijn kluisje aan. Ethan zucht even en pakt de sleutel van me over.

'Waarom had je ruzie met hem?' vraagt hij terwijl hij mijn kluisje opent. 'Ik heb hem inmiddels voor de vijfde keer in drie dagen op moeten halen van het politiebureau. Hij vertrok meteen weer met een pistool op zak dus ik was er klaar mee. Ik heb nogal tegen hem geschreeuwd en toen is hij vertrokken' vertel ik terwijl ik een paar boeken en mijn jas in mijn kluisje druk. 'Dat is mooit klote. Jullie twee hebben nooit echt ruzie waardoor iemand weg gaat. Meestal lossen jullie het meteen op' reageert hij. Ik knik zwijgend en rits mijn tas dicht. Ethan doet mijn kluisje weer dicht en overhandigt mij de sleutel. Ik stop hem in mijn broekzak en loop samen met Ethan richting de les.

'Jess!' hoor ik achter me. Ik draai me om en zie Jake en Cameron mijn kant op komen. 'Wat?' vraag ik zuchtend. Jake trekt een wenkbrauw op maar reageert verder niet op mijn geïrriteerde houding. 'Weet jij waar Blake is? Hij neemt zijn telefoon niet op en we kunnen hem nergens vinden' vraagt Cameron zuchtend. 'Nee' reageer ik kortaf. 'Zeg wat is er met jou aan de hand?' vraagt Jake brutaal. Ik rol zuchtend mijn ogen, 'Gewoon slecht geslapen' mompel ik. 'Heeft het met Blake te maken?' vraagt hij vervolgens. Ik mompel wat vaags en wil van ze weglopen maar ik word tegen gehouden door Cameron.

'Vertel op' beveelt hij me. Ik zucht, 'Ik had ruzie met Blake en hij is weggegaan. Ik weet niet waar hij is oké.' Jake kijkt me fronsend aan, 'Maar jullie gaan nooit met ruzie van elkaar weg. Jullie praten het eerst altijd uit.' Ik knik treurig. 'Blake deed de laatste tijd ook al zo vreemd' mompelt Cameron. 'Dan moet er iets met hem aan de hand zijn. Blake heeft vast een reden voor zijn rare gedrag' concludeert Jake. Ik bijt op mijn lip, 'Ik hoop dat het niks ernstigs is.' 'Ik denk dat ik al weet waar het mee te maken heeft' mompelt Jake. Hij kijk mij eerst kort aan en kijkt vervolgens veelbetekenend naar Cameron.

---------------
Sorry, sorry, sorry, sorry. Ik heb echt heel lang niet geupdate en dat spijt me.
Ik was heel erg ziek en ik voelde me echt vreselijk. Ik had geen energie en zin om te schrijven,
ik hoop dat jullie het begrijpen.
Ik zal proberen vaker te updaten maar deze laatste weken van school heb ik het heel erg druk.
Blijkbaar is het een hobby van docenten om aan het einde van het jaar allemaal tegelijk projecten en proefwerken op te geven.
Ik hoop dat jullie het kunnen begrijpen,
votes en comments maken mij echt heel erg blij.
En trouwens zouden jullie het leuk vinden als ik een Q&A maak?
Je kunt vragen stellen in de reacties aan:
Jess
Blake
Brianna
Ethan
Cameron
Jake
Julian
Lucas (ja de dode Lucas ja)
Thomas
Blake's ouders (William en Natalie)
En natuurlijk ook aan mij