Vampire's Love

Chapter 7. Eyes on Fire

The aloof and notorious Stavros family suddenly found the Student's Lounge to their liking.

Parang isang biro ng buhay na kapag nasa Student's Lounge kami ay naroon din sila Renze. Nakita ko ang mukha ni Zyprincess ng makita niyang parating na sila Shin at Renze. I cant help but grin at her facial expression, she looks like she has a stomach ache.

Nakita niya ang reaksyon ko na siyang dahilan para irapan niya ako. Mas lalo akong natawa.

"Tsk. Sumasakit any ulo ko kapag nakikita ko sila." Reklamo niya habang nakatingin sa kinalalagyan nila Shin. Nakita ni Shin na nakatinigin sa kanya si Zyprincess kaya naman kinindatan niya ito na siya namang kinasimangot niya.

"Wala ka ng klase di ba? Ako meron pa. Pwede na ba along mauna? I think kailangan kong pumunta sa Clinic. Masakit talaga yung ulo ko. "

Nagaalala along tumingin sa kanya. Saka ko lang napansin na medyo namumutla siya. "Okey ka kang ba?"

Tumango siya. "Hihingi lang ako ng gamot sa sakit ng ulo sa clinic. "

"Sasamahan na kita." Sabi ko at saka simimulang ayusin ang mga gamit ko ngunit pinigilan niya ako.

"Wag na. Kaya ko ng magisa. Dito ka na lang."

"Sure ka?" Nagaalala Kong tanong sa kanya. Tumango naman siya.

Tumayo siya at saka inayos ang kanyang mga gamit. "Maiwan na muna kita."

Tumango ako habang nagaalala siyang sinundan ng tingin. Nagulat ako ng may tumapik sa braso ko. It was Shin. "Dont worry, I'll make sure she's fine."

I felt relieved that Shin is following Zyprincess. I know that despite of his reputation, Shin will take care of her.

I was distracted by the sound of chair scrapping the floor. Hindi pa man ako lumingon ay alam kong si Renze and tumabi sa akin. I can recognize his presence.

Hindi ako nagsalita at saka nagtry na ibalik ang atensyon ko sa binabasa kong libro. I could feel Renze's gaze on me but I pretended not to notice. I stiffened when I felt him pull a lock of my hair while humming. I was about to reprimand him when I recognized what he's humming. It was Beethoven's Moonlight Sonata.

"You like Classical music?" Tanong ko sa kanya bago ko pa man mapagisipan.

"Hmm. And here I was thinking how can I make you talk to me. Kung alam ko lang na ang taste ko sa music ang makakapagsalita sayo, matagal na kitang hinarana. "

Namula ako but at the same time, hindi ko magawang iiwas ang paningin ko sa mga mata niya. His gaze is boring into mine as if he could see inside me. He smiled at me then answered my question.

"Yes. Mahilig ako sa classical music. Those composers did a really great job transforming emotions into music. They were truly genius."

I stared at him mesmerized. "Can you?"

Nagtataka siyang tumingin sa akin at saka naghintay na ituloy ko ang aking tanong.

"Can I what?" Tanong niya.

"Can you really feel the emotions from the music?" Patuloy ko.

Hindi agad siya sumagot, sa halip ay pinagpatuloy niya ang pagha-hum ng Moonlight Sonata habang nakatitig sa mga mata ko.

I know I should look away but I cant. Like a prisoner that has no choice but to look on her captor, I cant take my eyes off from him. With a sudden jolt, I realized just how much Renze has power over me.

He stopped humming then gazed at my eyes intently before answering. "I can feel it, but its just been lately that I was able to relate to it."

Parang isang mahika na nasira, nagawa kong alisin ang paningin ko mula sa mga mata niya. I shook my head trying to clear it. "Huh?"

Isang confident na ngiti ang lumabas sa labi ni Renze. Inilapit niya ang mukha niya sa akin na siya namang kinaatras ko.

"Breathe Ria. Wag mo kalimutang huminga." Bulong niya sa akin. Saka ko lang narealize na pinipigilan ko ang sarili ko na huminga. Muli na namang namula ang mukha ko sa kahihiyan.

I heard Renze musical laugh. Itinago ko na lang ang mukha ko sa libro sa kahihiyan, hinila ito ni Renze. "Halika na, ihahatid kita sa dorm mo."

"Ha? Ah, hindi na! Ok lang ako." Tanggi ko sa kanya.

Huminga siya ng malalim at saka uli tumitig sa mga mata ko. I suddenly found it hard to breathe again.

"Please?" Sabi niya habang patuloy n nakatitig sa mga mata ko.

Huh? Hindi ko matandaan kung anong pinaguusapan namin. "Yeah. Sure."

He smiled a triumphantly, that face of a fallen angel.

Saka niya inilahad ang kanyang kamay, "Shall we?"

Hindi ko alam kung anong nangyari pero natagpuan ko na lang ang sarili kong naglalakad kasama si Renze papuntang dormitory. All the time I could feel his gaze on me, watching my expression. Napakagat ako sa labi at saka mabilis na sumulyap sa kanya. Nahuli niya akong tumingin sa kanya kaya naman agad akong nagiwas ng paningin pero naramdaman kong ngumingiti siya.

Bago ko pa man mamalayan ay nasa harap na kami ng girl's dormitory. Hindi ko siya matingnan sa pagkailang kaya naman habang nakatingin sa sapatos niya, inilahad ko ang kamay ko upang hingin sa kanya ang mga gamit kong dala niya.

"Thanks," I mumbled. I waited for him to give me my things. Inabot niya sa akin ang mga gamit ko, pero bago niya ito ibigay ay hinawakan niya ang kamay ko. Para akong nakuryente kaya naman agad kong hinila ang aking kamay pabalik pero hindi niya ito binitiwan.

Slowly, while holding my gaze, he brought my hand into his lips and kissed it. Then he smiled.

"I'll see you again Ria." He said then began walking away.

Naiwan akong nakatingin sa kanya habang naglalakad siya palayo.

Hinawakan ko ang kamay ko na hinalikan niya. I got a feeling that something's gonna change. And I dont know whether its a good thing or not. With the back of my hand tingling, I began to walk inside the dorm.