Royal Secret

Κεφάλαιο 12

Ξαφνικά σταμάτησε και νόμιζα πως θα αρχίσει να φώναζει μα γέλασε και είπε "Φυσικά και είμαι χαζέ." και χτύπησε το στερνό μου με την μικρή και λεπτεπίλεπτη γροθιά της.
"Είμαι η Πριγκίπισσα. Δικαιούμαι να είμαι έτσι. Μπορώ να παίζω με τους άλλους και να μου λένε ευχαριστώ. Μπορώ να λέω πως η βροχή είναι αίμα και να συμφωνούν. Και έχω να πω πως, αυτά τα δυο φορέματα που μου έχετε δώσει τα μισώ. Θέλω πάλι να νιώσω το μετάξι και το κασμίρι. Και μου έχει λήψει τόσο ένα όμορφο κόσμημα από ρουμπίνια. "

Όσο μίλαγε το ένιωθα μέσα μου. Δεν έλεγε ψέματα. Όσο και να έζησε σαν και εμάς, είχε δίκιο. Ήταν πριγκίπισσα και θα είναι πριγκίπισσα. Δεν θα είναι ποτέ σαν εμάς. Σαν εμένα. Το πιο πιθανό είναι να παίζει μαζί μου. Διάολε! Το είπε και όλας. Τόσο ανόητος. Τόσο! Να γιατί δεν μου αρέσει ο έρωτας.

Έπιασα το χέρι πιο σφιχτά ασυναίσθητα από τα νεύρα μου και άρχισα να περπατάω γρήγορα. Όσο πιο γρήγορα φτάσω στο μπάνιο τόσο καλύτερα. Να τελειώσει γρήγορα και μετά θα την βάλω να σε ένα δωμάτιο, μακριά μου. Κάθε φορά η οικογένεια της καταφέρνει να με πληγώνει.

"Ρίτσαρντ με πονάς!" φώναξε και τράβηξε το χέρι της από το δικό μου. Αν ήμουν κακός άνθρωπος που δεν ένιωθα τύψεις για αυτό τότε χαίρομαι. Είμαι κακός. Άνοιξα την πόρτα σε ένα μικρό δωμάτιο που στη μία άκρη είχε ένα τζάκι αναμμένο και στη μέση ένα τζάκι. "Μπες" ήταν το μόνο που της είπα. Στη βάση πάνω από το τζάκι είχε δυο κουβάδες με νερό. Έριξα και τους δύο μέσα στη μπανιέρα και γέμισε μέχρι πάνω.

"Περίμενε εδώ." είπα με κρύα φωνή. Την ειδα να ανοίγει το στόμα της και να το ξανά κλίνει. Σαν να αποφάσιζε αν θα μιλήσει. Προσωπικά δεν θέλω να μιλήσει. Ειπε αρκετά σήμερα. Έκανα ένα βήμα και άκουσα τη μελωδική της φωνή.

"Έκανα κάτι;" αυτή τη φορά είχε αλλάξει και εκείνη την φωνή της. Δεν ήταν σαν πριν γεμάτη αυτοπεποίθηση, ήταν σιγανή και λυπημένη.
Βγήκα από την πόρτα και πήγα στο δωμάτιο μου να της φέρω καινούρια ρούχα.

Μα γιατί πίστεψα έστω και μια στιγμή πως θα μπορούσε να με αγαπήσει. Ήμουν το παιχνίδι της, ένα κλειδί για να βγει από δω και να πάει στο κάστρο. Όταν σήμερα το πρωί δεν την βρήκα δίπλα μου σχεδόν τρελάθηκα από την ανησυχία μου. Ήταν ακόμα αδύναμη και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα μόνη της. Και μετά έλειπε και ο Μέισον. Πίστεψα ότι θα είναι μαζί, μα ο Μέισον δεν παίρνει κανέναν μαζί του. Τρομάζουμε τα ζώα. Νόμιζα οτι με άφησε, πως έφυγε. Και μετά όταν την είδα μες τα αίματα τρόμαξα. Νόμιζα πως έπαθε κάτι. Μα για την μικρή μας πριγκίπισα τα πάντα ήταν παιχνίδι.

♦♦♦♦♦♦♦

Έβγαλα το φόρεμα μου και το άφησα στο πάτωμα και μετά το νυχτικό μου και τα δύο ήταν γεμάτα αίματα. Μα δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί. Νιώθω σαν κάτι να έχει γίνει να όλα τα σύμφωνα και τα φωνήεντα να έχουν κολλήσει στα χείλη μου. Τα έπιασα στα χέρια μου και τα πέταξα στη φωτιά. "Είστε άχρηστα τώρα." είπα στα ρούχα και είδα τις μικρές νεράιδες να πιάνουν με τα μικρά κόκκινα σώματα τους τα πανιά και να τα καίνε, μέσα σε ένα περίεργο χορό.

Φαίνεται πως το πάτωμα άρχισε να γυρίζει μόνο του. Αφού στο πρώτο βήμα, έκανα ένα λάθος βήμα και έπεσα στο πάτωμα γελώντας. "Ου, είσαι κρύο πάτωμα." είπα όταν ήρθε σε επαφή με το γυμνό μου δέρμα.

Σηκώθηκα και με προσοχή αυτή την φορά και μπήκα μέσα στη μπανιέρα με το ζεστό νερό.
Βούτηξα το κεφάλι μέσα και έμεινα για λίγα λεπτά έτσι. Λίγο μετά ακούστηκε ενα χτύπος. Έβγαλα το κεφάλι μου από το νερό κάνοντας ένα κύμα με αποτέλεσμα το νερό να χυθεί απέξω και πήρα βαθιές αναπνοές.

Ξανά ακούστηκε ένα χτύπημα και η φωνή του Ρίτσαρντ. "Μία έφερα καθαρά ρούχα."
Βγήκα από την μπανιέρα και κοίταξα γύρω μου για πετσέτα. Ω! Τώρα θυμήθηκα μου είπε να μείνω έξω. Δεν νομίζω να πειράζει. Κάθισα όρθια σχεδόν στην ίδια ευθεία με την πόρτα και περίμενα να μπει μέσα ο Ρίτσαρντ.

Άνοιξε η πόρτα και με σε μια στιγμή ήταν μέσα, αλλά δεν με είχε κοιτάξει.
Όταν ανέβασε το κεφάλι του και με κοίταξε, φαίνεται σαν να κατάλαβε σε τι θέση ήμουν. Το μήλο του Αδάμ στο λαιμό του φαινόταν να κάνει μία μεγάλη κίνηση. "Σου είπα να περιμένεις." είπε και προσπαθούσε να κρατήσει τα ματια του στα δικά μου.
Ήταν πρώτη φορά όπου άντρας με είχε δει γυμνή. "Δεν μπορείς να με κατηγορήσεις Ρίτσαρντ. Εξάλλου εσύ μου έδωσες αυτό το εξαίσιο κρασί."
Τον πλησίασα και πήρα από τα χέρια του που έτρεμαν τα ρούχα μου.

Σηκώθηκα στις άκρες των δακτύλων μου για να φτάσω το κεφάλι του και άφησα τα ρούχα να πέσουν από τα χέρια μου. Μετά πέρασα τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του.
"Θα πω κάτι που μάλλον αύριο θα το μετανιώσω αύριο το πρωί, ξέρεις που δεν θα είμαι και πολύ μεθυσμένη. Αλλά σε αγαπάω και εγώ Ρίτσαρντ." Όταν το είπα αυτό είδα τα μάτια του να δακρύζουν. Το ξέρω τρελό! Αφού το ήξερε, ο χαζός. Με αγκάλιασε σφικτά. "Ωραία τώρα που το έκανες αυτο, είμαι σίγουρη πως δεν θα με ρίξεις."

Και μετά λιποθύμησα από τη ζάλη του ποτού. Ποτέ είπα πως είμαι 'γερο ποτήρι'.

*..........................*

Έχουν περάσει δυο εβδομάδες από τότε που ξεκίνησαν οι εξετάσεις και δεν είμαι καλά.
Επείσης όλο το πρόγραμμα μου για να γράφω έχει γίνει χάλια. Δεν έχω καθόλου χρόνο! Οπότε μην μου πει κάποιος άλλος τι ανησυχείς οι εξετάσεις είναι σαν το διαγώνισμα. Όχι δεν είναι!!!!!