Ο Εφιάλτης παλλόταν μέσα μου ξυπνώντας με.
Εικόνες δικές μου: αίμα,η μυρωδιά του καπνού,ενα καμμένο αμάξι.
Οι εικόνες χόρευαν δίπλα μου,με έπνιγαν,μέχρι που κάποιο λογικό κομμάτι του μυαλού μου μου υπενθύμισε οτι ήταν απλά ενα όνειρο.
Ξύπνησα με μερικές καστανές τούφες κολλημένες στο μέτωπο μου.
Και Σιγά σιγά ανακτουσα επαφή με τον πραγματικό κόσμο,τα φλέβλαρα μου πετάρισαν
Γρήγορα οι πατούσες μου ακούμπησαν το κρύο μάρμαρο διασχίζοντας γρήγορα τα ελάχιστα μέτρα που με χώριζε απο τη τουαλέτα.
Έδιωξα τις ελάχιστες τούφες απο το μέτωπο μου και έβρεξα το πρόσωπό μου με κρύο νερό το στομάχι μου είναι δεμένο σε ένα σφιχτό κόμπο και ακόμη να καταλάβω γιατί τοσο φόβο μέσα μου,ήταν απλά ένας εφιαλτης.
Απο λεπτό σε λεπτό το ξυπνητήρι μου θα χτυπήσει οπότε το απενεργοποιώ γρήγορα ώστε να μην ακούσω τον σπαστικό ήχο που με ξυπνάει κάθε πρωί.
Διασχίζω ξανα τον διάδρομο προς το δωμάτιο μου πιάνωντας στα χερια μου το τζίν,το άσπρο πουκάμισο και πιανω το πρώτο σουτιέν που βρίσκω μπροστά μου,ενα απλό ασπρο.
Αφού ντύνομαι,αισθάνομαι καλύτερα σε σχέση πρίν 5 λεπτά.
Γρηγορα φοράω τα παπούτσια μου και τραβάω την ζακέτα απο την καρέκλα ξέρωντας οτι θα κάνει κρύο αφου ακόμα είναι νοέμβριος.
Βάζω λίγη μάσκαρα και ένα απαλό χρώμα μήλο κραγιόν στα χείλη μου,εδω ο στόχος μου είναι να δείξω πιο ενεργή πίσω απο το μεικ απ ειμαι ενα χλωμό κορίτσι με μαυρους κύκλους και μερικά κόκκινα σπυράκια,βάζω την τελαυταια στρώση πούδρας πάνω στην επιδερμίδα μου και ειμαι έτοιμη.
Δεν εχω καθόλου χρόνο γρήγορα πιάνω την τσάντα μου και βγαίνω απο το σπίτι που νοικιάζω τους τελαυταίους 12 μήνες,βρισκόταν σε μια κατοικημένη περιοχή με παλιά,παράταιρα σπίτια.Δεν με φοβήζει αυτη η γειτονιά όσο σκοτεινή και αν είναι,αλλα το καλο που έχει ειναι η ησυχία.
Λατρέυω τη ησυχία γιατί νιώθω μόνη και κανένας δεν ειναι δίπλα μου,δηλαδή οχι οτι δεν έχω παρέα αλλα δεν είναι και τόσο σημαντική για εμένα.
Οι δρόμοι αρχίζουν να φωτίζουν απο τον ήλιο, μερικοί άνθρωποι περπατούν πρός τον ίδιο δρόμο με εμένα και κάποιοι πρός διαφορετικό.
Στο μαγαζί στο οποίο δουλεύω ένα ενα μικρό αλλα ωραίο εστιατόριο, έχουμε αρκετό κόσμο,και αυτό κάθε μέρα είναι κούραση για εμένα έτσι αναγκάστηκα να παίρνω ενα χαλάλι πού μού δίνει ενέργεια, εχει βοηθήσει αρκετά και αυτό με κάνει χαρούμενη.
Μπαίνω από την πίσω πορτα βλέπω τας το πρώτο άτομο που θα ήθελα να δω τον νοα
Ενα αξιαγάπητο αγόρι και γλυκό αλλά λίγο χαζός
