irtifa || altitude

giriś

içeriden adımın seslenildiğini duyabiliyorum.

"vivien!"
sesinin tınısı, adımı söyleyişi, hatta kızgınmış gibi çıkartmaya çalıştığı o ton bile hoşuma gidiyor. tepki vermiyorum.

"vivien!"

sesin şiddeti yükseliyordu. şiddet miydi frekans mı diye düşünmeye başladım, ama aynadaki yansımamdan dişlerimin yeterince temizlendiğine kanaat getirdiğim an bir sonuca varmadan bu düşüncenin peşini bıraktım. gazetecilik okuyorum, fizik değil.

"vivien!"
lavaboya eğildiğim anda 'şiddetli' bir gümbürtüyle kapı açıldı.

•••

"vivien!"
omzumdaki garip hisse aldırmadan hemen doğruldum ve yaptığımı örtbas etmek için çapkın bir sırıtış takındım.

"yeterince zorladığında kapının kilidi yerinden oynuyor, vivien."

ona doğru çoraplarımın mermere temasının verdiği gıdıklamayla ayaklarımı sürüyerek ilerledim. bana doğru dönmedi.

"lanet, sergei."

lavaboya tükürdü ve onu hayranlıkla izledim, bana bakmasını bekliyordum.

"sergei, eğer kapıya bir şey olduysa ödeyeceğinin farkındasındır umarım. lanet dişlerimi fırçalarken sadece üç daki-"

kollarımı beline sarıp onu havludan uzaklaştırıyorum ve eli havada kalıyor, onu kendime çevirdiğimde ellerini göğsüme koyuyor ve ıslak elleri tişörtümle tanışıyor.

"dişlerini fırçalamanı seviyorum. hatta fotoğrafını çekip duvarıma asmak istiyorum. yok, şu hareketli çerçevelerden birine slayt gösterisi olar-"

sızlayan omzuma aldığım darbeyle susuyorum. gülmemek için kendini tutuyordu, lakin ben hiç o kadar iradeli bir adam olamadım. gülerek onu öpüyorum.

bana karşılık vermiyor. burnumu onunkine sürterek geri çekiliyorum ve her baktığımda içlerinde kaybolmak istediğim kahverengi gözlerine bir kez daha odaklanıyorum.

"vivien moreau, bir gün seni aniden öpeceğim ve sen de bana karşılık vereceksin."

"sadece elvedayı kastettiğinde."

"vivien moreau, one day i will kiss you without giving a damn sign and you will fucking like it."

"only when you mean goodbye in it."