Ο Εγγονός Της Κυρίας Σοφίας

3ο Κεφάλαιο

Προχωρώ προς το σπίτι μου. Η Χριστίνα κάποιες φορές ξεπερνάει τα όρια. Της έχω πει πως δεν με αρέσει να συζητάμε το θέμα του Ορέστη. Έτσι τον λένε, Ορέστη. Ήταν το πρώτο μου σκάλωμα, κόλλημα ή όπως αλλιώς μπορεί να υποθεί. Δεν πιστεύω ότι ήταν έρωτας, τώρα μετά από 3 χρόνια πιστεύω πως δεν ήταν έρωτας, ούτε αγάπη. Με τον Ορέστη ήμασταν μαζί 4 χρόνια, από την δευτέρα λυκείου. Από την πρώτη στιγμή που συναντήθηκαν τα βλέμματά μας νιώσαμε αυτό το κάτι.

Είχα φύγει διακοπές με την Χριστίνα, την οποία ήδη γνωρίζετε, και την Αρίστη, την τρίτη της παρέα μας η οποία βρίσκεται αυτό το διάστημα Αγγλία με το erasmus. Είχαμε πάει λοιπόν διακοπές, ενημέρωσα τον Ορέστη πως θα γυρνούσα την Δευτέρα το πρωί. Τα σχέδια όμως είχαν αλλάξει, από ένα οικογενειακό πρόβλημα που προέκυψε στην Χριστίνα, οπότε έπρεπε να γυρίσουμε με το Κυριακής απόγευμα.

"Καλύτερα", σκέφτηκα, "θα κάνω έκπληξη και στον Ορέστη". Μέναμε μόλις 9 μήνες στο ίδιο σπίτι. Φθάνουμε λοιπόν και αποχαιρετιόμαστε με τα κορίτσια, τραβώντας η κάθε μια τον δικό της δρόμος. Μετά από είκοσι λεπτά περίπου βρισκόμουν έξω από το διαμέρισμα, βάζοντας σιγά σιγά το κλειδί στην πόρτα και ανοίγοντάς την αργά. Δεν έβλεπα πουθενά τον Ορέστη, μα ξαφνικά άκουσα κάτι από τη  κρεβατοκάμαρα. Προχωράω αργά μέχρι που βλέπω την μισ'άνοιχτη πόρτα. Την ανοίγω και βλέπω αυτό που καταλάβατε. Ο Ορέστης ξαπλωμένος με μία καβάλα πάνω του. Αλλά δεν ξέρετε ποια είναι αυτή η μία. Θα σας διαφωτίσω εγώ. Η Νατάσα.

Ξάφνου με βλέπει ο Ορέστη και σηκώνεται αμέσω λέγοντας το γνωστό "Αγάπη μου δεν είναι αυτό που νομίζει...να σου εξηγήσω"...κοίταξα την Νατάσα, η οποία απολάμβανε το όλο σκηνικό και μάλλον περίμενε την αντίδρασή μου. Το μόνο που εκανα ήταν να πω :"Ορέστη φεύγω...μέχρι να γυρίσω να έχεις πετάξει αυτά τα σεντόνια...να έχεις μαζέψει τα πράγματά σου και την τσουλίτσα σου...και να έχετε εξαφανιστεί"

Προσπάθησε να με μιλήσει μα το μόνο που εισέπραξε ήταν ένα ύφος σοβαρό και ανέκφραστο. Έτσι είχε τελειώσει η ιστορία μου με τον Ορέστη. Για κάποιους μήνες με είχε τρελάνει στα συνεχή τηλέφωνα και μηνύματα. Ερχόταν συνεχώς στο σπίτι, μα δεν του άνοιξα ούτε μία φορά. Ώσπου κατάλαβε πως όλα είχαν τελειώσει.

Με αυτές τις σκέψεις ούτε κατάλαβα πως είχα φτάσει στην πολυκατοικία μου. Είδα μήπως έχω κάποιο γράμμα μα τίποτα. Τσέκαρα και της κυρίας Σοφίας, και βρήκα το γνωστό γράμμα του Αλέξανδρου. Το πήρα και άρχισα να κατευθύνομαι προς το διαμέρισμα της κυρίας Σοφίας.

Πρωτού χτυπήσω το κουδούνι η πόρτα άνοιξε

Κ.Σ : Πηνελόπη μου, καθόμουν στο μπαλκόνι και καθάριζα φασολάκια, όταν σε είδα να έρχεσαι...γιατί τόσο νωρίς?...σε συνέβη κάτι?
Π: όχι κυρία Σοφία..απλά δεν είχα πολύ όρεξη σήμερα για μάθημα..και νιώθω λίγο κουρασμένη
Κ.Σ: μα το πρωί φαινόσουν μια χαρά...κάτσε να σε πιάσω να δω αν  έχεις πυρετο, είπε βάζοντας το χέρι της στο μέτωπό μου
Π: είμαι μια χαρά...αλήθεια...τέσπα...με αυτά και με αυτά δεν σας έδωσα το γράμμα του Αλέξανδρου...ορίστε
Κ.Σ: το παλικάρι μου...Πηνελόπη θα με το διαβάσεις εσύ που με αρέσει?
Π: φυσικά καθίστε

Γιαγιάκα μου,
Το γράμμα είναι ευχάριστο!...αρκετά ευχάριστο θα έλεγα! Χθες σε μία από τις δεξιώσεις που κανόνισε ο μπαμπάς για την εταιρία ανακοίνωσε κάτι τρομερό! Θα επεκταθεί και στην Ελλάδα. Ναι γιαγιά μου καλά άκουσες (άκουσες και όχι διάβασες γιατί είμαι σίγουρος πως έβαλες πάλι την κοπέλα από δίπλα να σε διαβάσει το γράμμα χαχα). Και θα με στείλει εκεί, σε σένα. Και το καλύτερο ακόμα δεν το έχεις ακούσει! Θα με αφήσει να σπουδάσω καλών σπουδών! Αυτό που πάντα ήθελα Σοφάκι! Ο γιος του το δέχτηκε επιτέλους! Σε 3 μέρες σε έρχομαι! Εννοείται πως θα μείνω σε σένα έτσι?...χαχα μα τι λέω? Αν γινόταν το αντίθετο ξέρω ότι θα ξεσήκωνες τον τόπο. Σε φιλώ γιαγιά μου
                                      Ο αξιολάτρευτος, φανταστικός και έξυπνος εγγονός σου , Αλέξανδρος.

Κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης δεν μπορούσα να κρύψω κάποια γελάκια. Η κυρία Σοφία με το τέλος της ανάγνωσης σηκώθηκε ενθουσιασμένη τσιρίζοντας σαν μικρή κοπέλα.

Κ.Σ: Πηνελοπάκι μου! Έρχεται το καμάρι μου! Έρχεται!...ηηη πρέπει να ξεκινήσω να καθαρίζω...να συμμαζεύω...να πλύνω χαλιά κουρτίνες! Και κυρίως το δωμάτιο του Αλέξανδρου
Π: κ. Σοφία ηρεμήστε θα προλάβουμε να τα ταχτοποιήσουμε όλα.
Κ.Σ: ταχτοποιήσουμε?...ααα όχι όχι κορίτσι μου δεν θέλω να σε βάζω να κάνεις δουλειές!
Π: μην ανησυχείτε...θέλω να βοηθήσω...λοιπόν?...ξεκινάμε?

Και έτσι ξεκινήσαμε τις δουλειές.