Sad eyes never lie (afgeschreven)

Hoofdstuk 3.11

Ze kijkt om zich heen in de kamer. Het is donker op wat lichtstralen na die wat silhouetten zichtbaar maakten. Een vies donkerblauw tapijt dat op de grond lag, begon nu zwart te zien door haar bloed. Ze schrikt op van het schrille geluid van haar telefoon. Ze laat haar ogen naar het oplichtende scherm glijden waar het glimlachende gezicht van Monique op te zien was.
Ze twijfelde maar wou niet alleen met haar gedachten blijven. Het zou niet lang meer duren, bovendien kon ze tenminste van één persoon afscheid nemen dus pakt ze op en hoort Monique vrolijk zeggen: "Een film en shoppen vanavond. Jij en ik. Geef die arme Gio een pauze voor vier uurtjes en je vriendin wat liefde." Ik voelde mijn hart samentrekken bij haar woorden. "ik kan niet," fluister ik terug. "Kom op Sarah, we zijn al niet meer uit geweest sinds twee weken. Gewoon een meisjes avond." "Ik kan vanavond echt niet. Ik ben moe," fluister ik zacht. Alsof ze aanvoelde dat er wat is hoorde ik de lach uit haar stem trekken. "Wat is er Sarah ben je ziek?"
Ik zwijg. "Sarah praat met me. Is er iets gebeurd?" Ik hoorde een snik mijn lippen verlaten.
"Gio en ik zijn uit elkaar," fluister ik zacht. Het was voor een moment stil aan de andere kant van de lijn. "O meisje toch," hoor ik haar nu medelevend mompelen. "Wat is er gebeurd?" "Ik ben gebeurd. Mijn geluk is gebeurd. De verdomde omstandigheden die altijd verkeerd schijnen te lopen als ik gelukkig ben." "Sarah schoonheid waar ben je? Ik kom langs met een grote bak ijs." Ik glimlach zwak. "Het is veel te laat voor ijs Monique. Ik ben dit alles zo zat." Gealarmeerd door de wanhoop in haar vriendin 's stem vraagt Monique: "Ben je nu thuis?"
"Nee." "Waar ben je ergens?" fluistert ze terug. "Ik kom langs maakt niet uit waar. Geef me het adres." Fluisterend zegt Sarah nu: "Het is bijna voorbij. Dank je wel voor alles Monique." En dan hoort Monique alleen nog de kiestoon. Sarah voelde dat ze het bewustzijn zou verliezen. Ze voelde zich koud worden dus ging ze achterover op het bed liggen. Ze voelde de dood naderen dus sluit ze haar ogen, haalt moeizaam adem en laat zich gaan in een diepe slaap waaruit ze hoopte niet meer te ontwaken.

100

In het centrum van Los Angeles voelt Monique hoe de adrenaline door haar lijf schiet terwijl ze met trillende vingers terug belt. Als Sarah na drie keer proberen nog altijd niet opneemt belt ze in paniek 911 en vertelt wat er gebeurd is. Ze wist dat Sarah misschien gewoon wat tijd alleen wou maar een gevoel knaagde aan haar dat er iets compleet mis is. Dus blijft ze aan de lijn terwijl ze Sarahs telefoon traceren en wist dat er iets volkomen mis was als ze te horen krijgt dat ze zich buiten de stad bevond. De dame zou haar terug bellen dus hangt ze op, belt haar moeder en vraagt om het nummer van Laila. Ze vertelt in het kort wat er gebeurd is en dat ze zich zorgen maakt. Laila die nu alles liet vallen bedankt Monique en belt onmiddellijk haar echtgenoot op, die zijn eigen contacten had en kon achterhalen wat er gebeurd is. Nog voor ze bij Domeniques kantoor aankomt had ze de politie aan de lijn die haar nu vroeg om zich naar het UCLA ziekenhuis te begeven. Ze voelde hoe haar handen begonnen te zweten terwijl ze zich op de weg begon te concentreren en naar het ziekenhuis raasde. "Lieve god, laat haar in orde zijn, o god," mompelt ze zacht. Ze zou het zichzelf nooit vergeven als haar iets zou overkomen. En haar zoon, oh god, Gio zou gek worden als haar iets omwille van hem zou gebeuren. Hij zou het zichzelf nooit vergeven. Ze wist instinctief dat ze Gio ook kwijt zou raken als ze zou sterven. Ze sluit een ogenblik haar ogen voor een seconde alleen, om dan trillend op te schrikken bij het horen van haar GSM. Ze geeft Domenique alle informatie door die ze ontvangen heeft en parkeert tien minuten later voor het ziekenhuis. Ze sprint naar binnen en wordt doorverwezen naar een zuster. "Laila," hoort ze nog voor ze bij de zuster aankomt. Ze kijkt op en kijkt in de blauwe ogen van Marie-Claire. "Marie-Claire." Ze knikt kortaf. "Wat doe je hier?" "Sarah... Mijn dochter is hier binnen gebracht." "O God het spijt me zo." Ze knikt langzaam. "Ik krijg van niemand informatie." Marie-Claire steekt haar hand op. "Ik regel het wel. Sarah Allonzo. Ik ben zo terug." "Dank je," mompelt ze nu zacht terwijl ze tegen de muur aanleunt. Ze ziet haar vriendin twee minuten later terugkeren.
"Is ze in orde?" hoort ze zichzelf nu buiten adem aan haar vragen. "Ze zijn nog met haar bezig. Ze hebben nog geen concrete informatie in de database. Ik weet wel dat ze veel bloed verloren heeft. Ze hebben zakken bloed in haar bloedgroep aangevraagd. Als ze een paar minuten later zou binnen gekomen zijn zou ze dood zijn." Ze voelde haar hart in haar keel kloppen.
"Ze heeft haar polsen opengesneden met een mes," mompelt ze nu medelijdend verder. Laila knikt langzaam. "Ze gaat het overleven toch?" "Ik weet het niet... maar ik zal gelijk bij haar gaan kijken. Neem plaats, ik kom zo terug." Knikkend neemt Laila plaats en wacht.
"Lieve god laat haar niks gebeuren. Neem mij het geschenk dat ik mij altijd gewenst heb nu niet weg. Alstublieft God bescherm haar. Behoed haar van het slechte. Genees haar van de pijn. Alstublieft God. Alstublieft bescherm haar. Neem haar niet van me weg." Zo vinden Domenique en Tony haar tien minuten later, trillend, ogen gesloten, handen in elkaar geklemd op haar schoot en haar lippen nog altijd zachtjes fluisterend, hopend dat God haar gebed zou verhoren.