I can not leave you alone

Hoofdstuk 12

**Sky**
"Heb je alles?" Vraagt Kay en ik knik. Ik doe mijn jas aan en stamp mijn schoenen in. Ik pak mijn tas en loop maar Kay toe. Hij opent de voordeur en ik loop naar buiten. Kay doet de deur dicht en ik open de auto deur. Ik stap in en doe dan de auto deur dicht. Kay gaat maast me zitten en doet dan ook de auto deur aan zijn kant dicht. Hij legt zijn hand op mijn been en geeft er een klein kneepje in. Ik glimlach zwakjes en hij glimlacht terug. Kay start de auto en hij rijdt richting school.

"Ga maar naar je vrienden." Zeg ik tegen Kay als we op school zijn aangekomen.

"Als er iets is, wel zeggen." Zegt Kay overbezorgd en ik knikt. Hij glimlacht en drukt een kus op mijn voorhoofd. Ik sta de auto uit en loop meteen het school gebouw binnen.

"Sky!" Hoor ik de stem van Jasmijn mijn naam roepen, maar ik negeer haar. Kut wijf dat ze is.

"Sky!" Roept ze weer, maar dan met verdriet. Wacht.. Verdriet? Nee, helemaal niet. He tis gewoon acteren. Acteren kan ze wel erg groet. Applaus.. 'Sarcasme.'

Ik loop naar mijn kluisje en open mijn kluisje meteen ik doe mijn jas in mijn kluisje en Jasmijn komt naar me toe gerent. Iedereen lacht haar uit en ik hoor allerlei scheldwoorden die er naar haar wordt geroepen. Het ziet er geloofwaardig op, maar je weet maar nooit. Ik laat me niet zomaar pakken. Echt niet. Serieus niet.

"Wat?!" Snauw ik en gooi mijn kluisje dicht en doe het dan op slot.

"Slet wilt met je praten!" Wordt er geschreeuwd en iedereen begint meteen te lachen. Jezus, heb ik iets gemist ofzo.

"Rot op!" Sis ik en ik loop langs haar weg. Ik loop richting de bibliotheek en kijk langs de grote kasten vol met boeken. Ik laat mijn vinger glijden langst de kaften van de boeken en meteen stop ik bij één boek. Een boek over planeten. Ik pak het boek en lees de achterkan. Planeten. Kon ik er maar één bezoeken.. Ik slaak een zucht en leg het boek terug. De bel galmt door de bibliotheek en ik rol met mijn ogen. Leuk, een nieuwe les.

Ik loop het lokaal binnen van de mentor en hij begroet mij vriendelijk. Wat een uitslover, Jezus. Ik ga helemaal voorin zitten en leg mijn tas in de hoek. Ik kijk uit het raam en zie Jasmijn die op de grond wordt gepleurd en getrapt. Ik denk dat het een grap is, maar ze zien mij niet. Als het een grap was, dan had ik haar helemaal naar planeet Mars toe ge sleurt. Jezus.

"Wat is er daar aan de hand?" Vraagt mentor geschrokken en rent meteen het lokaal uit. Ik zie Kay en zijn vriendengroep naar Jasmijn toe rennen en haar neer gooien op de grond. Wat is er in hemelsnaam aan de hand. Ik verlaat het lokaal en ren naar buiten. Iedereen kijkt me vreemd aan zelfs Kay. Ik hurk naast Jasmijn neer en vraag of het gaat. Ik steek mijn hand uit en ze pakt de mijn hand vast en staat op. Er stroomt bloed op haar voorhoofd en ik zie iedereen lachen, zelfs Kay.

"Wil je meelopen?" Vraagt Jasmijn en ik knik.

Haar wond op haar voorhoofd, is schoongemaakt en er wordt een pleister op haar voorhoofd geplakt. De schooldokter zegt dat ze tussenuur krijgt en ik moet gewoon weer terug naar de les.

"Ik leg je in de pauze heel het verhaal uit." Zegt Jasmijn en ik knik en loop dan richting het lokaal waar ik les heb.

Ik loop het lokaal binnen en ik zie dat Kay naast mijn spullen zit. Ik doe de deur dicht en ga op mijn plek zitten. Ik negeer Kay's blik en luister naar de preek van de mentor. Er wordt een papiertje op tafel gegooid en ik kijk naar achteren. Ze kijken me mysterieus aan en dat betekent dat er iets niet heel goed is. Ik open het papiertje en begin in mijn hoofd te lezen.

'Je hebt verloren Sky, of te wel lucht. Lucht dat gewoon onzichtbaar is. Kay is helemaal niet op jou. Het is een weddenschap en die heeft hij gewoon. Dat jij hem vertrouwt, is echt een wonder.'

Er wordt een mobiel aan mij doorgegeven en ik lees heel het gesprek tussen Kay en Steven. Ik had hem niet moeten geloven. Kut Kay.

De bel galmt door het lokaal en meteen doe ik mijn spullen in mijn tas.

"Krijg ik mijn mobiel terug?" Vraagt Steven. Ik pak zijn mobiel en gooi naar hem. Hij valt op de grond en ik zie er een barst in het scherm. Prachtig. Eigen schuld, klootzak. Ik duw Kay hard opzij en loop weg. Ik hoor wat geschreeuw, maar wat boeit het. Kay mag de relatie vergeten, Steven moet niet denken dat ik de schade ga betalen en de mentor moet niet denken dat ik mijn excuses ga aanbieden.
Ik kijk op mijn rooster en zie dat het pauze is. Jasmijn komt naar me toe gerent en geeft me een knuffel.

"Heb je het overleeft?" Vraagt ze.

"Nog net."

"Vertelt.

"Eerst jij."

"Oké, goed dan." Zucht Jasmijn en ik knik.

Ze vertelt over Steven die haar zogenaamd 'leuk' vond en ze hebben dus een paar keer een date gehad. Ze was helemaal in trans en geloofde alles wat hij zei. Steven dwong haar om met hem naar bed te gaan en met angst deed ze dat. Langzaam moet ze ook met vrienden naar bed gaan en dat deed ze ook. Ze moest met nog meer mensen naar bed gaan en dat wou ze niet. Ze stribbelt tegen en dus heeft Steven haar bedreigt, dat hij een filmpje had gemaakt, toen ze met één met zijn vrienden naar bed ging. En die is ook online gegaan.

"Dat dus." Zucht ze en ik zie een traan over haar wang rollen.

"Nu jij."

Ik vertelt het hele verhaal over Kay. Dat hij steeds op bezoek kwam en me troostte als er iets was en toen hij er achter kwam toen ik Leukemie had. Maar vanaf vandaag, weet ik dat het een weddenschap was.

"En de mobiel van Steven toen?"

"Ik gooide zijn mobiel naar hem toe, maar hij ving niet, dus zijn mobiel viel kapot."

Jasmijn lacht zich in een deuk en geeft een high-five.

"Kunnen we nu ook vriendinnen zijn?"

"Alleen omdat je zeker nu helemaal geen vrienden hebt?" Vraag ik met een opgetrokken wenkbrauw.

"Nee, ja, nou... Omdat je me zo aardig en lief lijkt en ik erg spijt heb, dat ik je niet eerder ontmoet he."

"Sky, mag ik je spreken." Onderbreekt de stem van Kay en ik draai me om. Ik kijk in zijn ogen, die vol staan met verdriet.

"Praat maar met je vrienden. Rot nu maar op!" Sis ik en ik draai me weer terug en kijk Jasmijn aan, die me serieus aan kijkt, maar toch ook een beetje gebroken.

"Sky, alsjeblieft." Smeekt Kay, maar gelukkig gaat op dat moment de bel.

"Sorry, ik moet gaan." Zeg ik vlug en loop samen met Jasmijn de trap op.

"Kay lijkt serieus gebroken."

"Ik ben zelf ook gebroken, ook al zie je dat niet, maar geloof me, diep van binnen is hij super blij en gaat hij weer verder met zijn leven. Ik ga verder met mijn en Kay met zijn leven."