Emo-tional World

Κεφάλαιο 4ο

Σε κανένα χαντάκι ίσως...Τα πράγματα σοβάρεψαν πολύ,δεν είναι παίξε-γέλασε.

''Υποθέτω θα περάσουμε πρώτα από το σπίτι της.''

Βγήκαμε έξω από το σπίτι (πάντα κρυφά από τους γονείς μου) και ο Ματ μού έδειξε την μηχανή του.

''Τι,με αυτό θα πάμε;''

''Γιατί τι έχει;ΑΥΤΟ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΩΡΑ;''

''Ματθαίο...Έχεις δίπλωμα;''

''Όχι,αλλά ξέρω.''

Εκείνος ανέβηκε στη μηχανή κι έβαλε μπρος.

''Άντε ντε θα ανέβεις;''

Ο Θεός βοηθός..., σκέφτηκα

Για την Στέλλα!

Ανέβηκα λοιπόν στη σέλα,όμως είχα ξεχάσει κάτι...Βασικά δεν το είχα ξεχάσει,αλλά μόλις το κατάλαβα ευχήθηκα να μην είχα ανεβεί ποτέ σε αυτό το πράγμα!

''Όλγα,αγκάλιασέ με γερά.''

''Γιατί να σε αγκαλιάσω;'' έκανα την ανήξερη

''Γιατί δεν θα έχεις από πού να κρατηθείς ίσως;Σε μηχανή είμαστε,το ξέχασες;''

''Ε και αυτό τι σημαίνει,ότι είμαι αρκουδάκι free hugs?''

Έπρεπε να αμυνθώ με όποιον τρόπο μπορούσα.Τόσα χρόνια είχα θάψει βαθιά τα συναισθήματά μου για τον Ματ.Δεν θέλω να ξυπνήσουν ξανά,έζησα έναν εφιάλτη!Δεν θα το επιτρέψω αυτό ξανά στον εαυτό μου.Όλγα συγκρατήσου...

'' Δεν είσαι,αλλά πρέπει να γίνεις για δέκα λεπτά,μέχρι να φτάσουμε.''

Δεν έβγαλα άχνα.Τον αγκάλιασα και,μόλις η μηχανή έκανε τα πρώτα πέντε μέτρα,ένα χαμόγελο είχε σχηματιστεί στο πρόσωπό μου...

Στη διαδρομή μέχρι το σπίτι της,και οι δύο ήμασταν σιωπηλοί.Μέχρι που εγώ έσπασα την αμηχανία.

'' Ώστε έτσι με τη Στέλλα,ε;''

'' Τι εννοείς; ''

'' Νομίζω ότι είσαι αρκετά έξυπνος για να καταλάβεις,δεν είσαι μπούφος.''έκανα παύση. ''Ομολόγα!'' τον πείραξα. ''Πόσο καιρό τα έχετε με τη Στέλλα;''

Στο άκουσμα του ονόματος «Στέλλα»,έκανε μια μικρή στραβοτιμονιά και ξεροκατάπιε αμήχανος.

'' Δεν...ε...Δεν τα έχουμε...''

Μπάστα.ΤΙ;Με δουλεύει...

''Και το φιλί;''

''Ποιο φιλί; ΑΑΑ ΝΑΙ ΜΩΡΕ...Εεε..''

Αμα θα σου κόψω εγώ τώρα τα «Εεε» και σου αρχίσω τα «Ααα» από το ξύλο που θα σου ρίξω,εγώ θα φταίω!;

''Λέγε!''

Με το τσιγκέλι θα του τα βγάζω...

''Όλγα..''

''Ναι;''

''Είμαι τρελός για εκείνη.''

Ένιωσα ενα τσούξιμο στην καρδιά,λες και με τρύπησαν με βελόνα.Κακό σημάδι αυτό.Όλγα ηρέμησε...Βαθιές ανάσες...

'' Την δάγκωσες την λαμαρίνα,ε;''

'' Δεν την δάγκωσα μόνο,την έκοψα κιόλας!''

Χαμήλωσα το βλέμμα μου και άρχισα να κοιτώ γύρω γύρω τις γειτονιές και τα στενάκια.

Δεν ξαναμιλήσαμε ωσότου φτάσαμε στο σπίτι της Στέλλας.Μόλις που είχε αρχίζει να ψιχαλίζει.

Χτυπήσαμε σαν τρελοί το κουδούνι.Η μητέρα της μας άνοιξε ανυποψίαστη και μας είπε χαμογελαστά να περάσουμε μέσα.Το χαμόγελό της κόπηκε όταν είδε εμένα,αφού υποτίθεται ότι θα ήμασταν μαζί τώρα.

''Όλγα;Δεν είσαι με τη Στέλλα;''

''Γι' αυτό θέλουμε να σας μιλήσουμε.'' είπε ο Ματθαίος και της κόπηκαν τα πόδια.Πριν ακούσει ακόμη κάτι είχε αρχίζει να ψιλλιάζεται ότι κάτι παίζει.Ότι κάτι ΣΟΒΑΡΟ παίζει...

...Και περιελάμβανε τη Στέλλα μέσα...

...Ίσως και τη ζωή της...

ΕΛΕΟΣ,ΟΛΓΑ,ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΓΙΝΕΣΑΙ ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ!Έχω ανατριχιάσει με τις σκέψεις μου...

Όλα καλά,βαθιές ανάσες...