Ο γαμπρός το έσκασε

Κεφάλαιο 37

«Δεν θα πεις κάτι;» την ρωτάω χαμηλόφωνα.

«Τι; Δεν σε καταλαβαίνω...» πάει να προχωρήσει, μα την κρατάω απαλά από τον καρπό.

«Καληνύχτα ίσως;» με κοιτάει στιγμιαία και ξεφυσάει. Γυρνάει προς την Βερόνικα και λέει ένα καληνύχτα μέσα από τα δόντια.

Δεν το συνεχίζω... άλλωστε ένα βήμα την φορά αρκεί! Προχωράμε προς το ασανσέρ και περιμένοντας αυτό να ανέβη μας πετυχαίνει ο Μανώλης... καλώς τα μάτια μας τα δυο. Αμέσως να πιάσει την συζήτηση με την Αντιγόνη και εμένα χεσμένο, καλά, όχι ότι και ποτέ είχαμε τις τέλειες σχέσεις αφού πάντα το είχε άχτι που η Αντιγόνη γνώρισε πρώτα εμένα και όχι αυτόν. Αλλά... τι να κάνουμε φίλε μου, άλλοι έχουν τις τύχες τις καλές. Συνεχίζοντας να με γράφουν κανονικά, μπαίνουμε στο ασανσέρ, κατεβαίνουμε στο υπόγειο όπου είναι σταθμευμένο το αυτοκίνητο... όταν είναι η ώρα να μας αδειάζει την γωνιά από μέσα μου ευχαριστώ τον μεγαλοδύναμο!

«Καληνύχτα Μανώλη μου...» Μανώλη μου, χμ...

«Καληνύχτα Αντιγόνη!» τη πιάνει από τη μέση και την φιλάει σταυρωτά.

Θα τον σκοτώσω...

Εισπνοή, εκπνοή...

«Είσαι καλά;» με ρωτάει η Αντιγόνη μόλις μπούμε στο αυτοκίνητο.

«Περίφημα!» βάζω μπρος στο αμάξι, με την άκρη του ματιού μου παρατηρώ να σχηματίζει ένα λοξό χαμόγελο.

Η βραδιά κύλησε ήρεμα... Απώθησα την συνάντηση με τον Μανώλη και προσπάθησα να επικεντρωθώ στο δείπνο μου με την γυναίκα της ζωής μου. Τελικά άφησα στην άκρη την συζήτηση που ήθελα να κάνουμε, θα γυρνούσε η κουβέντα σε εκείνον οπότε καλύτερα να το άφηνα στην άκρη για την δεδομένη στιγμή. Γυρίσαμε σπίτι και κοιμηθήκαμε για άλλη μια φορά αγκαλιά... Το πρωί όταν σηκωθήκαμε, το μωρό κλώτσησε. Δεν υπάρχει περιγραφεί συναισθήματος για εκείνη την στιγμή όταν μου το είπε και ακούμπησα την κοιλιά της!

«Παιχταρά μου εσύ...» ανασήκωσα τη μπλούζα της και την φίλησα.

«Όχι πάλι Οδυσσέα...» δήθεν ενοχλημένη παραπονιέται η Αντιγόνη.

«Χμ... αγόρι είναι, τέλος!» είμαι σίγουρος.

Έφυγα πρώτος για το γραφείο... θα ερχόταν αργότερα εκείνη. Όταν ανεβαίνω στον όροφο χαιρετώ όσους βρίσκω στο διάδρομο και οδηγούμαι προς το γραφείο μου, η Βερόνικα δεν είναι στο δικό της και αφού δεν την βρίσκω μέσα να αφήνει την αλληλογραφία μου υποθέτω πως θα είναι στο δωματιάκι να φτιάχνει τον καφέ της. Μετά από ώρα περνάει ο πατέρας μου για να μιλήσουμε πιο πολύ για την υπόθεση Βασιλείου και να με συμβουλεύσει σε κάποια πράγματα που του ζητάω... Στο τέλος μου αφήνει έναν φάκελο πάνω στο έπιπλο γραφείο.

«Τι είναι αυτό;» αναρωτιέμαι.

«Κάποια βιογραφικά.» απαντάει.

«Τι να τα κάνω;» ξανά ρωτάω.

«Να διαλέξεις γραμματέα... η Βερόνικα παραιτήθηκε.»

(Ωπ! Υπόδειγμα το κορίτσι... ποια θα παραιτούνταν αν ήταν το είδος γυναίκας που η Αντιγόνη πιστεύει πως είναι. Είναι απλά ένα κορίτσι με αρχές...

Πολλά φιλιά, πολλή αγάπη.)