Ongewenst

Hoofdstuk 13

Ik sla de achterdeur met een knal achter me dicht en dump de boodschappen op het aanrecht. Mijn moeder schrikt op en kijkt op vanuit de koelkast. Wanneer ze de chocolade op het aanrecht ziet legt ze de wortel terug die ze uit pure wanhoop uit de groentela heeft gehaald. 

   'Eindelijk.' zucht ze terwijl ze de wikkel los peutert van de XXL-reep. Met haar nieuwe voorraadje trekt ze zich terug in de woonkamer en ik rep me de trap op naar de zolder om Naveen te vertellen over het vreemde telefoontje van meneer Jarrah.

Ik vind Naveen genesteld in een hoekje van de zolder met een van onze oude fotoalbums op zijn schoot. Naast hem ligt een soortgelijke stapel abums waar hij kennelijk al doorheen is gegaan. 

   'Wat was je toch een schattige baby.' zegt hij wanneer hij mijn aanwezigheid opmerkt. 

   'Dit is dus precies de reden waarom je de volgende keer weer gewoon in je lamp blijft!' Kwaad gris ik het album uit zijn handen. 'Kun je je niet vermaken met iets anders?' 

   'Ik zou wel willen, maar ik heb niemand om een kussengevecht mee te houden.' 

Ik verstar... hij kan toch niet? 

   'Heb je me bespioneerd?' vraag ik woedend terwijl ik mijn handen tot vuisten bal om te voorkomen dat ik hem aanvlieg. 

   'Ik verveelde me.' 

   'Ik denk dat ik meneer Jarrah toch maar terug bel om de verkoop door te laten gaan. Je werkt me op mijn zenuwen!' Naveen grijpt mijn pols en trekt me omlaag zodat ik naast hem kom te zitten in de kleermakerszit. 

   'Zo gemakkelijk kom je niet van me af ben ik bang.' zegt hij. De serieuze blik in zijn ogen doet me vermoeden dat hij dit keer geen grapje maakt. 

   'Het is hoog tijd dat je me wat uitleg geeft.' eis ik. Hij knikt. Hij trekt mijn arm naar zich toe en kijkt me vragend aan terwijl hij zijn hand steviger om mijn pols klemt. Pas als ik instemmend knik schuift hij mijn mauw omhoog. 

   'Waar zijn ze!?' 

Als door de bliksem getroffen veranderd zijn blik van serieus in verbijstering. Zoekend draait hij mijn hand een paar keer om op zoek naar de tekens. 

   'Oh.' Ik trek mijn pols weer terug en lik aan mijn duim om met de spuug Megans makeup te verwijderen. Langzaam maar zeker komen de plaatjes weer tevoorschijn. 

   'Waarom heb je dat gedaan?' vraagt Naveen. Hij lijkt wel gekwetst. 

   'Omdat mijn moeder een hartaanval krijgt - en ik huisarrest voor mijn verdere leven - als ze ze ziet en denkt dat ik een tatoeage heb laten zetten.' antwoord ik giftig. 'Wat betekenen ze?' 

Naveen slaakt een zucht en begint zijn verhaal...

- - - 

   'Sinds het moment dat je me bevrijde uit de lamp sta ik bij je in de schuld. Als mijn meesteres...' Ik sidder bij het woord, waardoor Naveen een grijns moet nderdrukken voordat hij verder kan. 'Als mijn meesteres heb je het recht om drie wensen te doen. Ieder teken staat symbool voor een wens.' Hij schuift met het topje van zijn vinger langs de verschillende symbolen. Mijn huid tintelt daar waar hij me aanraakt en het verreist al mijn zelfbeheersing om mijn arm niet terug te trekken. 'Daarnaast symboliseren de tekens de drie wensen die ik niet kan vervullen.' 

   'Oh.' dus toch beperkingen, denk ik. 

   'Ik kan iemand niet dwingen om verliefd op je te worden.' zegt hij wijzend op het eerste teken Hij schuift zijn duim omlaag. 'Ik kan geen mensen terug brengen die zijn overleden.' 

Ik knik begripvol. Na de Walking Dead - marathon die ik aan het begin van de zomervakantie heb gehouden met Giel, Raymond en Victor moet ik er toch niet aan denken om mensen uit het  hiernamaals bij me over de vloer uit te nodigen. Zijn vinger verplaatst zich naar het laatste teken. 'En je kunt me niet om een oneindig aantal wensen vragen.' 

   'Je lijkt dus toch meer op de geest vaan Aladdin dan je toe zou willen geven.' grap ik. 

Naveen glimlacht. 

   'Misschien wel.' Opeens maakt zijn karamel-kleurige tint plaats voor een Surfenblauwe huidskleur. 'En? Staat het me?' plaat hij. Lachend geef ik hem een speelse duw. Zijn kleur trekt gelukkig snel weer bij en hij gaat verder met zijn verhaal: 'Zo lang je de tekens draagt ben ik van jou.' 

Ik schrik als ik me besef hoe goed dat stiekem klinkt. Het is niet zo dat ik verliefd ben of zo. Ik ben veel te nuchter voor liefde op het eerste gezicht, en ik moet toegeven dat ik Naveen nauwelijks ken. Maar desondanks laat het me niet koud om zo'n knappe jongen die woorden te horen zeggen Misschien ben ik niet in love, maar in lust. Ik trek een vies gezicht alsik me besef dat ik klink als een van de hoofdpersonen uit een van de pikante romannetjes van mijn moeder. 'De tekens betekenen dat niemand me van je af kan pakken. Zelfs al zou je de lamp verkopen, dan nog blijf ik van jou. De lamp zal dan ook altijd zijn weg terug vinden naar jou. Pas als je alle drie je wensen hebt gedaan, en alle tekens zijn vervaagd, wordt onze band verbroken.' Fluisterend voegde hij daar aan toe: 'En ga ik naar mijn volgende meester.' 

Er hangt een droevige sfeer in de zolderkamer. Het besef van wat hij me zojuist heeft vertelt weegt als een aambeeld op mijn borst. De gedachte om je hele leven, nee... langer dan een leven; een eeuwigheid, onder het bevel te staan van een meester of meesteres bezord me koude rillingen. 

   'Wat erg.' Ik schaam me voor mijn overduidelijke conclusie, maar kan de woorden niet onderdrukken. Naveen forceert een glimlach om me op mijn gemak te stellen. 

   'Het is niet zo erg.' liegt hij. 'Soms tref ik een hele leuke meesteres.' 

Zijn speelse knipoog heeft lang niet meer hetzelfde effect op me als eerder. In plaats van plagerig of verleidelijk heeft het gebaar nu slechts iets verdrietigs. 

   'Weet je zeker dat ik je niet vrij kan wensen?' vraag ik hem hoopvol. 'Nadat ik eerst zelf twee wensen heb gedaan bedoel ik.' 

Lachend schud Naveen zijn hoofd. 

   'Nee. Ik wil niet dat je dat risceert' 

Ik zucht. Ik voel me zo verschrikkelijk machteloos. 

   'Dan ga ik ervoor zorgen dat je in ieder geval heel veel leuke herinneringgen hebt wanneer die stomme lamp je weer opslurpt.' beloof ik hem. 'Morgeen neem ik je mee  na buiten en laat ik je de stad zien. Ik heb nog een aantal weken vakantie en in die tijd gaan we elke dag wat leuks doen.  Naveen laat zijn hand over de mijne glijden. 

   'Je hoeft niet...' 

   'Nee ik wil het!' onderbreek ik hem voordat hij die zin af kan maken. Ik voel hoe hij me nu al voorzichtig van mijn belofte wil ontslaan. 

   'Maar stel je wensen niet te lang uit.' waarschuwt hij. 'Er zijn mensen die bereidt zijn om erg verg te gaan om in het bezit te komen van een wonderlamp. 

De herinnering aan mijn telefoongesprek met meneer Jarrah flitst door mijn hoofd, maar ik kan het iet opbrengen om Naveen er nu mee lastig te vallen. Hij heeft al meer dan genoeg aan zijn hoofd. 

- - - 

Die avond lig ik in mijn bed te piekeren over mijn wensen. Ik heb echt geen idee waar ik om moet vragen. Ik wil heus niet voordoen alsof ik zo'n evenwichtig en tevreden mens ben. Ik ben juist de eerste om toe te geven dat ik gruwelijk hebberig wordt bij het zien van de laatste gadgets, luxueuze appartementen en betoverende vakantiebestemmingen. Ik wil het allemaal! Ik kom nog wensen te kort! 

Ik laat mijn vinger langs de symbolen op mijn pols glijden op dezelfde manier als Naveen dat slechts een paar uur eerder had gedaan.

Ik wil mijn wensen niet verspillen aan iets triviaals. Op de een of andere manier voelt dat respectloos tegenover de djinn. Dus voor mij geen nieuwe computer, vette bankrekening of maatje vierendertig. Ik moet nog maar eens goed nadenken over wat ik dan wel zal wensen.