Royal Secret

Κεφάλαιο 6β'

Όταν βγήκα έξω, είχε ένα ειρωνικό χαμόγελο και κοίταξα το χέρι του. Αυτό που κρατούσε με τρομοκράτησε. "Δεν...δεν έχω ξανά σκουπίσει. Δεν μπορώ να το κάνω." του είπα. Γέλασε και μου πέταξε την ξύλινη σκούπα. Την έπιασα πριν πέσει κάτω και την κοίταζα σαν να ήταν το πιο περίεργο πράγμα που έχω δει. "Πάντα υπάρχει πρώτη φορά για όλα. Γι' αυτό θα σκουπίσεις όλους τους ορόφους και μετά θα τρίψεις τα πατώματα μέχρι να μπορώ να δω το πρόσωπό μου σε αυτά. Άντε λοιπόν, όσο πιο γρήγορα αρχίσει τόσο πιο γρήγορα θα τελειώσεις." τον κοίταζα με θυμωμένα. Είμαι σίγουρη πως αν ο Μέισον το ήξερε δεν θα τον άφηνε να μου το κάνει αυτό.

Όμως δεν θα τον άφηνα εγώ να δει πόσο με ενοχλεί αυτό που κάνει. Κατάπια όσα σκεφτόμουν να του πω και άρχισα να περπατάω προς την σκάλα, ώστε να κατέβω στο σαλόνι και την κουζίνα για να αρχίσω με αυτά. Όπως έφευγα άκουσα ξανά την φωνή του "Καλή διασκέδαση πριγκίπισσα, όσο καθαρίζεις. Μην με ανησυχήσεις αν δεν με βρεις θα είμαι έξω." πέρασε από μπροστά μου και σε λίγη ώρα άκουσα την έξωπορτα να κλείνει και να κλειδώνει.

Ξεκίνησα να κατεβαίνω κάτω όταν σκέφτηκα γιατί να κάνω ότι θέλει. Μέχρι το τέλος της ημέρας θα έχουν έρθει οι υπόλοιποι. Δεν θα μπορεί να μου κάνει τίποτα έτσι γιατί να μην εξερευνήσω το σπίτι;

Γέλασα με την ίδια μου την ιδέα και πήρα την σκούπα και πήγα στην άλλη πλευρά του διαδρόμου που είχα δει μία πόρτα που δεν ήξερα πού πήγαινε. Όσο πλησίαζα ένα κακό συναίσθημα μου είχε δημιουργηθεί. Σαν το υποσυνείδητο μου να με προσπαθούσε να με προηδωποιήσει να μην πάω εκεί. Ωστόσο το αγνόησα, θα ήταν ενοχές, που θα ψάξω στα πράγματα τους. Ας μην με άφηνε μόνη!

Με ιδρωμένα από το άγχος χέρια έπιασα το σκονισμένο πόμολο και σιγά-σιγά άρχισα να το ανοίγω. Όταν το έφερα στο τέρμα του κατάλαβα ότι η πόρτα ήταν κλειδωμένη. Άφησα μία ανάσα που κρατούσα και σκέφτηκα τι θα κάνω μετά. Δέν βλέπω κάποιο κλειδί τριγύρω. Δεν πειράζει μπορεί να υπάρχει λόγος που δεν μπορώ να μπω εκεί μέσα. Πρέπει να μάθω όμως! Δεν μπορώ να σταματήσω την φαντασία μου, ώστε να μην σκέφτομαι τι μπορεί να βρίσκεται εκεί!

Θυμήθηκα πως μου είχε μάθει ο θείος Τσάρλς πως να ανοίγω τις κλειδαριές και άρχισα να γελάω, αλλά σιγά για να μην ακουστώ. Έβγαλα μία φουρκέτα από τα μαλλιά μου και την έβαλα μέσα στην κλειδαριά. Έβγαλα και μία δεύτερη και αφού την ίσιωσα όσο πιο πολύ μπορούσα, όπως είχα μάθει την έβαλα και αυτή μέσα. Κράτησα και τις δύο με προσοχή μην πέσουν και πίεσα την μία πιο μέσα και ένιωσα το εσωτερικό μέρος της κλειδαριάς. Έστριψα το άλλο χέρι μου προς το παράθυρο όπως θα έκανα και με ένα κλειδί και άκουσα τον πιο ωραίο ήχο για την ώρα. Το ήχο της κλειδαριάς. Τράβηξα τις φουρκέτες και άνοιξα την πόρτα. Μπήκα μέσα στο σκονισμένο δωμάτιο και έκλεισα την πόρτα. Μόνο που έτσι δεν μπορούσα να δω τίποτα από το σκοτάδι. Έψαξα στα τυφλά για κάποιο σπίρτο και στο τζάκι που ίσα που φαινόταν βρήκα αυτό που ήθελα. Αμέσως άνοιξα ένα κερί που βρήκα και είδα πως το δωμάτιο ήταν γεμάτο με πράγματα και πίνακες.

Ήταν το πιο μεγάλο λάθος που είχα κάνει να μπω εδώ μέσα, αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ στην ιδέα να μην κοιτάξω. Άνοιξα ένα σεντούκι που ήταν μπροστά από ένα τεράστιο κρεβάτι και μέσα ήταν κάτι τόσο μαγευτικό. Φορέματα, σαν και αυτά που είχα στο κάστρο. Ακούμπησα το μεταξωτό ύφασμα και άφησα ένα αναστεναγμό. Ήταν τόσο όμορφο συναίσθημα! Τα άφησα και όταν σήκωσα το κεφάλι μου είδα ένα πίνακα με δύο γυναίκες. Η μια δεν ήταν παραπάνω από είκοσι εφτά έτη και η άλλη, όχι....... "Αποκλείεται." ψυθήρισα.

Τότε ένα χέρι έπιασε το καρπό μου. Γύρισα πίσω και το κοίταξα, τα μάτια μου άρχισαν να ακολουθούν τις φλέβες που φαινόταν σχεδόν στα χέρια του και μετά τα οργισμένα μάτια του.

*......................*