2

441 72 6
                                    

T Ζ Ε Σ Σ Ι Κ Α

Αγαπητέ Ν,

Έδωσα στον εαυτό μου έναν μήνα. Έναν μήνα να μαζεψω τον εαυτό μου και να ξεπεράσω το σοκ δύο ανθρώπων, οι οποίοι νόμιζα οτι ήταν διαφορετικοί , συγχωνεύοντας τους σε έναν.

Σε αυτον τον μήνα βρήκα τον εαυτό μου να σκέφτεται τις αντιδράσεις του. Πολλές φορές, αντεδρασα υπερβολικά. Θα μπορούσα να ακούσω τον Ναιαλ. Θα μπορούσα να δω από την πλευρά του.

Ουαου. Ορίστε, γράφω ενα γράμμα το οποίο ποτέ δεν θα δημοσιευσω και δεν θα μπορώ να δω τον Ναιαλ όπως εσύ. Όπως ο Ν.

Προσπαθώ να συνδεσω και τα δύο. Προσπαθώ να σας κάνω ένα αλλά συνεχιζω να ραβω τον εαυτό μου με βελόνα και πονάει.

Τέλος πάντων, δεν σε ακολουθώ πλεον στον Τουιτερ. Κανέναν σας. Κάθε φορά που κοιτάζω, τα μάτια σου, το μονο που βλέπω είναι πόσο σπασμένα ηταν εκείνο το βραδυ. Σε καταστρεψα και αυτό με σκότωσε, έτσι δεν μπορω να σε κοιτάζω.

Η αλήθεια να λέγεται, μου λείπεις. Μου λείπεις τόσο γαμημενα πολύ. Το πρώτο δευτερόλεπτο που έφυγες μου ελειπες. Μια μέρα αργότερα, μου ελειπες. Μια βδομάδα αργότερα μου ελειπες. Ένας μήνας αργότερα και ακόμα μου λείπεις.

Whocares_ n.h. (greek translation)Where stories live. Discover now