SAVED Innocent Girl: Series 3

Simula

It was dark.

Dark, like an endless nothing.

I was trembling.

"Mo-mommy?" I hardly sobbed.

Then I heard a sound, it was like small voices talking somewhere in this cold dark and unknown place. Hinanap ko ito but I still saw nothing. My small hands were on my back and my wrists were both tied in this wooden old chair I am sitting.

I begin to panicked. Where am I? What am I doing here?

"Mommy!" I called once more.

Narinig kong may bumukas na pinto. Tumunog ito na animo'y nasa isa akong horror movie, I sttiffened at gustong umatras dahil sa takot kahit na hindi ko magawa. Napapikit pa ako nang may kaunting liwanag ang nanggaling mula sa labas ng bumukas na pinto. Then the small voices I heard a while ago became clearer on my ears now.

"P-please, 'wag mong idamay ang anak ko dito! Wala siyang kinalaman. Maawa ka,"

I gulped. That was mom's voice!

Anong nangyayari?

"Mommy! Help me!"

"Pasensyahan tayo Mrs. Coronel, wala ding kinalaman sa kahit anong bagay ang asawa ko noong pinatay siya ng asawa mo, kaya't sabihin mo paano akong maaawa ngayon sa inyo, huh?" A man said, his voice was deep and scary.

What the hell is really happening?! Sinong pinatay ni daddy?

"Pakawalan nyo sya! Parang awa mo na.."

"Mata sa mata. Ulo sa ulo. Buhay sa buhay," sabi ulit noong lalaking kausap ni mommy.

"Ako na lang, ako na lang!" My mom cried so badly. Nanginginig ang tinig nya habang nagsasalita.

I was scared and begin to cry too. My young naive mind still can't process what was really happening.

"Mommy," bulong kong tawag ky mommy.

"Ikaw muna ang mauuna. Ced, get the kid, ipakita natin sa kanya kung paano malagutan ng hininga ang kanyang mahal na mommy,"

Nanghina ako sa narinig. Papatayin ba nila si mommy?

"No! Mommy! No.. please!" Sigaw ko habang nagpupumiglas.

"No! No, please.." iyak din ni mommy sa labas ang narinig ko.

Tuluyan ng bumukas ang naka awang na pinto. It revealed a guy wearing a white shirt, I couldn't clearly see his face dahil hanggang ngayon nasisilaw parin ang mga mata ko sa liwanag. Hindi ko na rin iyon tinangka pang tignan dahil sa pagpupumiglas.

The man walked towards me, I stiffened. "A-are you going to hurt me?"

He didn't answer me but he gently untied my hands instead. I was crying endlessly. Although, I have smell his good scent. I realized he was also tall and has broad and firm shoulders.

I should be panicked but why I felt that I should be calm with him? It was like I felt safe with this guy. Why?

He roughly stood me up and kinaladkad palabas sa room na iyon. Hindi pa rin sya nagsasalita.

"Please, help me and my mom," umiiyak kong pakiusap sa lalaking ito. Ngunit hindi parin niya ako sinagot.

Agad kong nakita si mommy pagkalabas namin, nakaupo siya sa basa at maruming sahig, while her both hands were uptied also. Sa harap niya ay may tatlong lalakeng nakasuot ng itim na jacket. At may isa pa na nakaupo at naka suot ng itim na coat.

"Czarina.. Honey," she cried hard as she saw me.

I wanted to run and hug her but the guy with a white shirt stopped me. He hold my hand tightly.

"Mom! Mommy! Let me go! Let us go!"

"Titigan mo na siya ngayon Mrs. Coronel dahil 'yan na ang huli." Sabi nung lalaking nakaupo.

I glared at him. "You! You're so bad! Ipapakulong kita sa daddy ko!"

Pagak iyong tumawa, "Really, 'lil kiddo? Sige gawin mo kung sisinagan ka pa ng araw bukas."

"Please, not my daughter! Ako na lang!" Umiiyak na sigaw ni mommy.

"Tumahimik ka!" Mabilis siyang tumayo at sinipa si mommy sa tiyan nito.

I gasped. Napaubo so mommy dahil doon. Nagpumiglas ako at pilit na inaalis ang magaspang na kamay sa aking braso ngunit tila katulad iyon ng isang bakal na kay hirap alisin.

"Wala ka puso! Halimaw ka!"

"Inuubos mo talaga ang pasensya ko, ha?"

Nanlaki ang aking mga mata sa sumunod na natunghayan. In just a one sweap moved, the bad guy shoot my mom in her head.

"No! Moommy!"

"Ikaw na bahala sa putang batang 'yan, patayin mo. Tiago, linisin nyo 'to."

"Opo,"

Tulala ako habang kinakaladkad palayo sa kung saan binaril si mommy. Umaagos ang luha ko pero walang hikbi ang lumalabas sa aking bibig. I was damn shocked. Mommy.

Inilayo ako ng lalake sa lugar na iyon. Hinarap nya lamang ako ng nakalayo na kami ng husto. My feet were so tired. Ngunit my pagod ang aking puso. Nanghihina ako.

Lumuhod ang lalake sa aking harapan at hinawakan sa aking magkabilang balikat. Napatitig ako sakanya. Now, I finally see his face. His thick brows, furrowed. Kumikinang din ang kanyang mga mata.

I was still young but I know when a guy is handsome or not. Even with my blurry eyes and still shocked mind, I know this guy has a look.

He gulped twice.

Para siyang isang prinsipe na madalas kong nababasa sa mga fairy tales, he's like the prince charming of Cinderella, like Ken— Barbie's boyfriend or even Juliet's Romeo!

But no! He's a killer! Papatayin na ako gaya ng utos sa kanya ng laalaking bumaril kay mommy!

He's like an Adonis but I remember he's a killer.

"P-papatayin mo ba ako?" Mahina at garalgal kong tanong.

"Yes," finally, he said. His voice was firm as him.

Tumayo sya at binitawan ako.

"..kung hindi ka tatakbo. Now. Run!"

Napatalon ako sa sigaw niya. Sa sobrang takot ay hindi ko alam kung tatakbo ba ako o mananatili sa tabi niya. I looked up at him. He's face still emotionless and dark.

"Run!"

Nanginig ako ngunit mabilis siyang tinalikuran. I didn't dared to look back. I run, fast. I run as fast as I can, until I felt my knees are shaking because of too much tired. Nanghihina akong napaupo sa damuhan sa tabi ng daan.

"Mamamatay na ba ako? God, help me po." ilang minuto akong nagdasal na sana ay may dumaang sasakyan or kahit na ano basta makaalis sa lugar na ito.

Then, finally I heard a car stopped just in front of me.

"Hija, ayos ka lang?" Isang matandang babae ang nakita ko sa aking harapan.

I'm saved, am I?

Napahagulgol ako at napayakap sa matandang babae.

The tall guy didn't killed me but, he saved me.