Starring Role

8.

En ik kon hem weer in mijn hoofd zien. Het perfecte plaatje dat van mij was. En waar ik zielsveel van houd. Ik wens dat je maar niet dood was. Ik wens dat ik je hier kan hebben. Ik wens dat ik je kan voelen en je adem kan horen. Ik wil je bij mij hebben. Heel dicht bij mij. 

Ik wens dat je me kan zien, terwijl ik hier nu lig. Mijn ogen zijn verblind door de sterren. Mijn bloed, dieprood, stroomt zachtjes uit mijn bovenarm waar een scherpe tak langs ging terwijl ik even geleden door het bos liep. Na een tijdje lopen viel ik neer op de koude grond vol met blaadjes en mos. En daar lig ik nog steeds. Schiet op en kom me redden. Mijn lichaam begint te trillen. Het was mijn hart dat je brak. 

De brief van Elena was me teveel geworden. Ik kan niet kiezen tussen dood en leven. Ik wil hem heel dicht bij me. Hij was gegaan terwijl hij mij in de zon liet. Mijn hart is weggesmolten. 

Toen het trillen op was gehouden stond ik op en ging terug naar het plekje waar ik achter ben gelaten. Ik kon niet stoppen met huilen en dat zorgde ervoor dat mijn huid nog een paar keer aan takken werd geschaafd. Het strandje onder me werd bij elke stap een beetje rood. 

Ik begon langzaam met een dansje wat ik vroeger op ballet had geleerd. Het moest eigenlijk met zijn tweeën maar ik danste wel met schaduwen. Het was een simpel dansje maar het vereiste een ton aan inspanning. Inneens hoorde ik mezelf iets roepen. Ik realiseerde me dat het zijn naam was. Ik bleef het maar roepen. 

'CHARLES.'

En ik bleef maar dansen ookal was ik misselijk van alle pirouettes. Ik voelde me leeg en ik wist niet waar al deze kracht vandaan kwam.

De smaak van zijn lippen. Alles tolde en draaide, ik voelde me beroerd en viel hard op het zand neer. En ik had Elena nodig nu. Maar ik heb haar verdreven toen ik haar niet nodig dacht te hebben. En ik wil met haar op reis. Ik zou niets liever willen dan uit deze wereld vliegen.

Maar kijk nou eens naar mij. Ik ben gebroken. Ik heb geen kracht meer, ik ben uitgeput door verdriet. En ik heb snel hulp nodig, mentaal en fysiek. Ik kan het bloeden niet stoppen. De pijn is niet veel erger dan de pijn die ik al zo lang voel. Maar zo ga ik misschien voor altijd weg. En dat wil ik niet. Ik wil vanaf nu orde. Alleen weggaan in een verlaten bos, bloedend is niet ordelijk.

Ik moet mijn opties afwegen. Ik al mijn krachten opsparen en naar de bewoonde wereld lopen. Maar dat moet snel gebeuren anders wordt het bloeden me fataal. Zie je wel? Ik heb nog verastand.

De tweede keuze is wachten tot de nacht voorbij is. Dit kan een slimmere keus zijn aangezien ik niks van de nachtelijke dierenpopulatie af weet. En ik vraag me af of ik de weg wel in het donker kan vinden in deze kritieke toestand.

Nog steeds misselijk besloot ik om te wachten tot het licht werd. Ik scheurde mijn vestje aan flarden en bond de stukjes katoen om mijn wonden.

Ik zocht een fijn plekje in het warme zand en sloot mijn ogen. De pijn was nog lang niet weg, hij ook niet. Maar ik deed mijn best. Want opgeven is niet de oplossing, niet voor mij. Hoop ik.