Alpha's Son

H.2

Achttien jaar geleden:

-Marinette-

Happend naar adem lig ik op mijn bed terwijl ik wacht op de volgende wee.

De weeën zijn bijna regelmatig en ik weet dat ik eigenlijk naar de Packdoctor zou moeten maar ik durf niet naar buiten te gaan en de spottende uitdrukkingen op iedereens gezichten te zien.

'Marinette, je hebt echt een dokter nodig... Je bent emotioneel onstabiel en je weet dat dat een gevaar is bij de geboorte van je kindje. Je kan er aan dood gaan! En je kind ook!' Zegt Nathaniël bezorgd maar ik schud mijn hoofd.

'Ik... ga niet dood... Niet... voor hij... op de wereld... is...' breng ik uit.

Mijn kindje verdient het om te leven, ook al groeit hij op zonder zijn vader.

Waarom heeft Adrien me eigenlijk afgewezen? Waarom niet eerder? Waarom nu?

De pijn begint weer te komen en ik hap naar adem.

'Shit, is het weer een wee?' Vraagt Nathaniël paniekerig en ik kan alleen maar knikken.

'Shit, deze is gelijk aan de vorige! Shit, shit, shit, ik heb dit nog nooit gedaan! Ik heb geen idee wat ik aan het doen ben of wat ik moet doen!' Roept Nathaniël helemaal in paniek terwijl hij zijn handen rusteloos door zijn haar haalt.

Plots vliegt de deur van mijn huisje open en komen er mensen binnen stormen.

Ik hoor Nathaniël nog meer vloeken terwijl de pijn langzaam afneemt.

'ROGUE!' schreeuwt er iemand en ik schud mijn hoofd.

'N... Nee.... Laat hem... met rust...' breng ik uit voor ik schrik van een hand die mijn gezicht aanraakt.

'Geen zorgen, sweetie. Het gaat allemaal goed komen. We gaan dit ongedierte uit de weg ruimen en dan gaan we je helpen bevallen, goed?'

Geschrokken kijk ik haar aan.

Gaan ze Nathaniël doden? Herkennen ze zich Nathaniël dan niet meer? Ze mogen Nathaniël niet doden! Ze mogen niet de laatste persoon die oprecht om me geeft bij me weghalen!

Het geluid van een gevecht bereikt mijn oren en wanhopig probeer ik rechtop te gaan zitten.

'Nee, nee. Blijf maar liggen, alles komt goed. WAAR BLIJFT DE REST?! ZE IS AL VEEL VERDER DAN IK HAD GEDACHT!' Schreeuwt de vrouw terwijl ze me terugduwt en vervolgens opkijkt.

Een luide knak bereikt mijn oren en mijn angst voor het leven van mijn beste vriend word groter.

'Zie? Het ongedierte is dood. Alles gaat helemaal goed komen.'

Een schreeuw van pijn verlaat mijn lippen en tranen stromen vrijuit over mijn wangen.

Nathaniël!

'Ik weet dat het pijn doet, lieverd, maar hou nog even vol, goed? De rest komt er zo aan en dan kunnen we je kind ter wereld brengen en jou veilig door de bevalling helpen.'

Waar heeft ze de rest voor nodig? Kan ze het niet in haar eentje? Wolven doen het ook zonder hulp!

Weer verlaat een schreeuw mijn lippen terwijl ik me realiseer dat er niks mee over is van mijn hart.

Mijn mate heeft me afgewezen, mijn beste vriend is vermoord, mijn ouders zijn lang geleden verdwenen en nu krijg ik een zoontje van de man die bedoeld was om voor altijd van me te houden en me te beschermen.

Ik hoor meer mensen binnenkomen en hun voetstappen terwijl ze de trap op rennen.

Ik heb het zo benauwd...

Alsof ik ga flauw vallen....

'GEEF ME DIE NAALD! JA, DAT MES IS OOK GOED! ZOLANG DAT KIND MAAR NIET GEBOREN WORD!' schreeuwt er iemand en direct schieten mijn ogen open en raak ik in paniek.

Ze willen mijn kind vermoorden?! Míjn facking kind?! Hoe durven ze!

Ik schiet overeind, de pijn negerend en stap van het bed af. Direct grijpen handen mijn armen van achteren, om me terug te trekken maar ik trek me los.

Het voelt alsof er een onbekende kracht door mijn aderen stroomt die me sterker maakt, ook al sta ik op het punt om te bevallen. Zo snel als ik kan loop ik naar de deur, iedereen aan de kant meppend die me terug wilt trekken of met een spuit op me af komt om me te verdoven.

Vlug ga ik de kamer uit, terwijl ik de opkomende wee zoveel mogelijk probeer te negeren.

'HOU HAAR TEGEN! DAT BASTAARDKIND MOET DOOD!'

Bastaardkind? Mijn baby is geen bastaard! Het is het kind van Adrien en iedereen weet dat!

Ik loop de trap af en struikel bijna als de wee er in volle sterkte is maar grijp me net op tijd vast aan de trapleuning.

Zodra ik buiten kom, kijk ik bijna direct in Adriens ogen. Ik zet een stap naar hem toe maar realiseer me dan dat hij me afgewezen heeft.

Hij heeft me afgewezen...

Het dringt nu pas echt tot me door en een gepijnigde schreeuw verlaat mijn lippen als mijn hart nogmaal word vernietigd.

Ik grijp naar mijn buik terwijl ik me iets realiseer. Alleen Adrien zou mensen zo ver krijgen om een hoog zwangere vrouw van haar kind te beroven, alleen Adrien...

Zowel woest als gebroken kijk ik Adrien aan, die haast versteend op zijn plek staat terwijl zijn ogen van mijn buik naar mijn ogen schieten.

Vlug wikkel ik mijn armen om mijn buik heen terwijl ik mijn best doe om te blijven staan van de pijn. Hij heeft het recht niet meer om naar ons ongeboren kind te kijken. Dat heeft hij verspild toen hij probeerde ons kind te vermoorden.

Een schreeuw verlaat weer mijn lippen en ik zie Adrien dichterbij komen. Direct stommel ik naar achteren, wat me een gepijnigde blik van Adrien oplevert. Weer probeert hij dichterbij te komen maar ik sta het niet toe.

Ik kijk hem nog één keer aan en ga dan zo snel als ik kan de grens over, het Rogue-terrein op.

Zodra ik de grens over ben, werp ik nog één blik achterom, mezelf belovend dat dat de laatste is.

Adrien kijkt me aan alsof hij zojuist mij dood heeft zien gaan toen hij me nog niet had afgewezen. Hij staat verslagen bij de grens terwijl hij me smekend aankijkt. Smekend om mij te blijven en om onze zoon te laten vermoorden.

Vlug kijk ik weg, voor ik mezelf alsnog verlies in zijn smekende ogen.

De volgende wee is zo pijnlijk, dat ik op de grond val en dan realiseer ik het me: de bevalling is begonnen.

Wat vinden jullie van Adrien?