Verboden voor de boys

H12

Pov Jade

Het is nu al twee weken geleden dat onze ouders zijn gestorven. Ik weet niet hoe het met hun zit, of nou ja eigenlijk wel, maar ik ben er nog steeds niet overheen. Ik weet dat Blaire en Amber nog elke dag down zijn, net als ik. Celeste straalt weer, maar ik hoor haar elke nacht huilen in bed. Ze heeft s'ochtends ook mega-wallen onder haar ogen. Zou ze echt de hele nacht wakker zijn of slaapt ze gewoon weinig en heeft ze geen zin in héél veel make-up. Ik ben sins hun dood een heel aantal kilo's aangekomen en ook weer afgevallen door het braken. Niet expres hoor... Ik ben gewoon ziek. De huisarts noemt het een midzomergriepje. Nu zijn we druk bezig met koffers pakken. Ik heb ze nog gezegd dat we alleen konden wonen, dat we geen kleuters meer waren. De dokter zei dat het goed is om bij pleegouders te gaan wonen. Ik geloof er niks van. Alsof Jim en Christel onze ouders kunnen vervangen. 'DAT NOOIT!!!' Riep ik ik toen de dokter zei dat ze de leegte in ons hart een beetje konden opvullen. Amber was het daar ook mee eens en Blaire en Celeste ook toen we het ze vertelde. Papa en mama kunnen niet vervangen worden. Gelukkig hebben we er ook nog een voordeel aan. Jim en Christel wonen in een groot huis in Miami... Wacht eens even! MIAMI!!! Daar wou mama gaan wonen... Daar kan ik nu echt niet heen... Dat trek ik niet. Ik zie dat Blaire baar mijn paniekerige gezicht kijkt. 'Mama wou toch ook in Miami gaan wonen?' Zeg ik met grote ogen. Ik zie mijn zussen knikken en schrikken. Ik zucht... 'Daar ga ik niet wonen!' Zegt Celeste en ze laat zich huilend op bed vallen. 'Maar ze verwachten ons morgen! We kunnen ze niet laten zitten, ik vond ze net zo aardig' vind Blaire. 'Blaire heeft gelijk... Het us niet hun schuld! Dat kunnen we niet maken' zeg ik standvastig. Amber knikt voorzichtig. Ik zucht en wrijf Celeste over haar rug. Ze bedaard langzaam. 'We zullen ook wel naar een andere school moeten' zegt Amber voorzichtig. Ik knik. Celeste lip trilt weer maar ik zie dat ze haar tranen inhoud. Dan knikt zij ook. Ik zet mijn koffers bij de voordeur en pak dan ook de koffers van mijn zussen. Demonstratief sluit ik dan de deur van de slaapkamer. 'We gaan en we houden ons groot! We laten ze niet zien hoe vers het nog is... Dit blijft onder ons! Ze zijn onze voogd, maar niet onze ouders... We hoeven niet alles met ze te delen' zeg ik. Ik zie mijn zussen nadenken. Dan knikken ze langzaam... 'Afgesproken!' Zegt Amber en we doen een groepsknuffel.