Verboden voor de boys

H10

Pov Amber

Verslagen zitten we aan tafel. Dood? Hoe kon mama dit verzwijgen. Dit kan niet. Ik voel mijn wang nat worden. Ik weet niet eens zeker of het mijn eigen tranen zijn of die van Blaire die zacht snikkend tegen me aanhangt. Hoe dan. Papa. Op eens word ik kwaad. Hij heeft ons achter gelaten. Ik weet dat het nergens op slaat. Hij kan het toch niet helpen dat hij... Ik durf het niet eens te denken. Of is het wel zijn schuld? Ik weet het niet eens. Ik sla een arm om Blaire heen. Opeens lijkt het niet meer mijn tweeling maar mijn kleine zusje. Ik druk haar even stevig tegen me aan. Daarna houd ik haar op armafstand en kijk haar aan. 'Het komt wel goed' fluister ik. Ik geloof het zelf niet, maar dat kan ik toch niet tegen haar zeggen? Celeste, de jongste van ons vieren, staart voor zich uit. Ze heeft niet meer bewogen sins mama het zei. Jade houd haar tegen zich aan. 'Ce-Celeste?' Stottert Blaire die het ook gezien heeft. Celeste schud haar hoofd, maar geeft verder geen reactie. Ze lijkt wel een pop. Haar blonde lokken lijken op eens niet meer zo blond en haar gezicht straalt niet meer zoals altijd. Ik bedenk me dat Celeste eigenlijk altijd straalde. Zelfs als ze verdrietig was. Ze straalde meestal gewoon door de tranen heen. Ze was heel close met papa. Ik kijk op de klok. Hoelang zitten we hier al zo. Nu merk ik pas dat mama weg is. 'Waar is mama?' Vraag ik me hardop af. Jade haalt haar schouders op. 'Hoelang zou ze het al weten?' Vraagt Blaire plotseling met een boze stem. 'Heeft een van jullie hem gisteren horen thuiskomen?' Vraagt ze. 'Hem?!' Roept Celeste plotseling uit. Ze staat op en rent naar boven. Ik wil haar achterna gaan, maar Jade schud haar hoofd. Ze heeft gelijk. We kunnen haar beter even laten. Zucht. Blaire staat op. 'Ik wil weten waar mama is' zegt ze. 'Ik ook' opeens word ik ook boos. Jade staat ook op. 'Misschien boven' gokt ze. 'Prima kom!' Zegt Blaire. Net op dat moment komt Celeste naar beneden. Ze houd haar mobieltje in haar trillende hand. Ze kijkt ons stuk voor stuk aan. Dan schud ze haar hoofd en loopt ze weer naar boven. Ik kijk Jade en Blaire aan. Ze knikken en dan rennen we alledrie achter Celeste aan. Ze zit op haar bed. 'Celeste?' Begin ik en we gaan naast haar zitten. 'Wat is er?' Vraagt Jade als Celeste niet antwoord. 'Mama' stottert Celeste. 'Wat is er met mama?' Vraag ik. 'Ze-ze-ze...' Celeste kont niet uit haar woorden en begint te hyperventileren. Ik kijk even geschrokken naar haar. Dan ren ik de kamer uit. Plastic zak plastic zak plastic zak. Ik kijk wanhopig om me heen. Opeens zie ik door de deur van mama's kamer een plastic zakje met kleren aan de kast hangen. Ik ruk het zakje van de hanger en haal hem leeg. Ik ren met het zakje naar onze slaapkamer en houd hem voor Celeste. 'Ademen' zeg ik streng. Celeste knikt, knijpt de opening half dicht en begint in het zakje te ademen. Terwijl ze bijkomt pak ik haar mobieltje. 'Onbekend nummer' zeg ik. Ik bel terug. Een man pakt op. 'Hallo met Peter Bosman' zegt hij. 'U heeft zojuist dit nummer gebeld. Mijn zus is niet bij zinnen om ons te vertellen wat er is gebeurd. Misschien kunt u ons uitleggen wat er is gebeurd' zeg ik. Ik hoor de man hoesten. 'Ik ben bestuurder van een trein. Jullie moeder...' Ik merk dat hij moeite heeft het te vertellen. 'Ik reed heel normaal hoor. Ik deed niks wat niet mocht. Ze stond bij een station waar ik niet moest stoppen. Ik dacht; die wacht op de avond-trein. Ik reed gewoon door en toen sprong ze er opeens voor. Ik kon niet meer op tijd remmen. Het spijt me...' Ik schrik enorm en vergeet nog iets te antwoorden. Niks dringt meer tot me door. Ook niet dat Jade me terug op bed trek. Ik druk Peter weg en staar voor me uit. Celeste grijpt me vast. Ik sla allebei mijn armen om haar heen. Na even stilte legt Celeste alles uit aan Jade en Blaire. Die schrikken ook enorm. Ik zie het, maar het lijkt wel of ik niks meer voel. Ik heb geen ouders meer. Als je je afvraagt hoe je in twee uur je fantastische leven kwijt bent dat weet je het nu!