-''O hiçbir zaman olmayacağını düşündüğü mucizesini yaşıyor''-
Bir kız başına gelen olaylar onun hayatı tanımasını zorlaştırırken yaşadığı şeylerin, bütün olayların yalan olduğunu öğrendiğinde ne yapar?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ne yapacağımı bilmiyordum.Güçlerim gitmişti.Üstelik nasıl olduğuna ve kim tarafından olduğuna dair en ufak bir fikrim bile yoktu.
Karmaşık ne olduğu belli olmayan işlere bulaştığım ise kesindi.Kendimi aşırı ölümlü hissettiğim de bir gerçek.
Yatağın üstünde tarlası yanmış köylü gibi otururken Chris girdi odama aniden.Kafamı onun odaya girmesiyle kucağımda duran yastığa eğdim.Sesini duyunca kafamı kaldırdım.
''Christina..iyi gözükmüyorsun..'' dedi. Sadece iyi olmaya çabalamıyordum o kadar.
''Ben bilmiyorum..Chris.Çok değişik hissediyorum.Hayal kırıklığı mı öfke mi çıkaramıyorum.'' dedim bıkkınlıkla.
''Bu hissi biliyorum.'' dedi oldukça sert bir tavırla.
''Nasıl hissediyorum?'' dedim merakla.Beni anlayabildiğini biliyordum ama sadece hissettiklerimi yüzüme vurmasını istiyordum.Belki böylece bir şeyler yapar kendimi bu hiçlikten kurtarabilirdim.
''Hayal kırıklığı değil.Öfke hissettiğin şey.Yaşadıklarının acısını bir şeyden çıkarmaya kalkışacaksın.Ama ilerde.Öfkene yenik düşersen de kaybeden sen olacaksın.'' Dedi. Gerçekten böyle mü düşünüyordum gizliden gizliye? Chris ayakta dikilmeyi bıraktı ve yatağımın ucuna oturdu.
''Belki de böyle düşünüyorumdur.'' dedim sessiz çıkan bir ses tonuyla.Duymasını istemediğimden mi bilmiyordum ama rahatsız edici şekilde fısıltılı çıkmıştı sesim.
Chris elini saçlarıma koydu ve gözlerini gözlerime odakladı.Gözlerinde tarif edemediğim bir şeyler dönüyordu.Hissizlik?Sessizlik?Öfke? Hayır,hayır bunlardan hiçbiriydi.Ne yapacak olduğunu düşünüyordu.Çaresizlik vardı biraz.Ama o çaresiz değildi.Olamazdı.Chris her zaman güçlüydü.Sevdiklerini korurdu.Onlar için tehlikenin önüne atlardı.O bir kahramandı. Benim kahramanım.
Saçlarımı okşuyordu usulca.O anın verdiği huzurla gözlerimi kapatmıştım.Kulaklarım onun tapılası sesiyle dolunca gözlerimi açtım.
''Korkuyor musun?'' dedi benim gibi fısıldayarak.Sanki bir şeyden saklanıyor havasındaydık.Belli etmesek de korkuyorduk bazı olaylardan.Kabul ediyorum.Belki Chris değil ama ben korkuyordum.
''Korkmalı mıyım?'' dedim.Bu sefer sesim buruk bir hal almıştı.Neden böyle oluyordu?
''Ben yanındayken hiçbir şeyden korkmamalısın.Bunu konuşmuştuk.'' dedi sert bir vurguyla.Evet hatırlıyorum konuşmuştuk.
