De betere helft! #netties2017

Proloog

Sophie zit in de stoel en kijkt me ongelovig aan. Het is echt klaar. Haar ogen worden waterig, maar er is geen kiem in mijn lijf die zich nog kan bewegen. Ik kan haar niet omhelsen omdat ik zelf nog niet in staat ben om de werkelijkheid tot me door te laten dringen. Geen ziekenhuizen meer. Geen medicatie meer. Geen enkel medische reden om hier nog langer te blijven. We hebben zoveel doorstaan inmiddels. Sophie en Levi hebben de reis van hun leven gemaakt. En ik had als vader nooit gedacht dat de mogelijkheid er was, dat ik mijn dochter kwijt zou kunnen raken. Natuurlijk weet je dat de mogelijkheid bestaat, maar het overkomt jou toch nooit.
Toen ik hoorde dat ze leukemie had, donderde mijn wereld in elkaar. We begonnen de strijd, niet wetende of we hem tot een goed einde konden brengen. En ik moest sterk zijn, sterk zijn voor haar. Maar ik heb meerdere malen gewenst dat ik die ziekte kon overnemen. Laat mij maar vechten en verliezen. Ik heb een mooi leven gehad, een prachtige dochter en een vrouw waar ik veel van hield. Dat Sophie haar moeder ons verliet voor het najagen van onmogelijke dromen was misschien niet leuk. Zeg maar gerust dat het ondragelijk was. Maar ik heb er zo'n leuke dochter door gekregen. Een fantastische dochter die het niet verdiende om zo weinig uit haar leven te halen. Maar ik wist dat mijn wens onmogelijk vervult kon worden. Ik kon haar alleen maar bijstaan. En niets anders dan dat.
'Meneer en mevrouw van Krevel. Ik hoop u hier voorlopig niet weer te zien. Behalve dan voor de controles. U was een dapper meisje mevrouw,' zegt de arts. Ja dat was ze zeker.
Ik sta op. Schraap mijn keel en bedankt de arts. Als ik buiten de ruimte sta haast ik me naar een toilet. In het toilet laat ik de emoties toe die al een half uur in mijn lijf zitten. Mijn kleine meisje is beter.

We staan buiten en ze valt me in de armen. Ik sluit mijn armen om haar ranke lijfje en knuffel haar alsof mijn leven er vanaf hangt. Ik weet niet hoe vaak ik nog de mogelijkheid krijg, want ze is immers zestien. Dus ik geniet van elk moment wat ik kan krijgen.
'Pap,' zegt ze, 'ik doe dit nooit meer.'
En ongelijk kan ik haar niet geven. Makkelijk is het niet geweest. Hoe ziek ze wel niet werd van die klotebehandelingen was geen pretje om naar te kijken. Maar we hoeven dit ook nooit meer te doen. Dat moet ik mezelf voorhouden. Ik laat haar met een beetje tegenzin los en stap in de auto. Levi verdient dit nieuws ook. Dus ik breng haar weg.