De betere helft! #netties2017

63. Sophie

De vakantie die nooit had mogen ophouden is ten einde. Ik weet niet of er ooit een tijd komt die overtreft wat we hebben gedaan en met elkaar hebben gevoeld. Het was magisch en dit koude kikkerlandje komt des te harder aan. Ons leven knalt er weer in alsof het nooit is weggeweest. Ziekenhuis in om controles te doen, Lucas pakt zijn biezen om een paar weken in Engeland te vertoeven, ik moet nog een studie kiezen. Man, het lijkt alsof we nooit zijn weggeweest. Lucas is tevreden en kan met een gerust hart naar Engeland gaan. Hij heeft me horen zeggen dat ik Levi niet wil en dat was volgens mij alles wat hij wilde horen. Ik wilde hem echter geen leugens vertellen. Ik moest het zeker weten. Ik heb Levi na die eerste nacht in Spanje, of liever gezegd in die eerste nacht gebeld. 

"Hi, met Sophie!"
"Ik zag je naam in het schermpje. Ik heb je gemist, hoe is het met je?"
"Het gaat wel."
"Vertel Snoes, je weet toch dat je alles bij me kwijt kunt."
"Ja, ik..."
"Wat is er? Gaat het niet goed? Moet ik naar je toe komen?"
"Nee! Het gaat wel, ik ben in Spanje met Lucas."
"Sophie op een mooi strand, wacht even totdat ik mijn verbeelding weer in het gareel heb." 
"Levi, je moet ophouden hiermee. Ik hoor bij Lucas en ik wil bij hem blijven. Er is niets meer tussen ons."
"Weet je dat wel zeker? Je hebt me nog geen kans gegeven, ik weet dat ik je pijn heb gedaan. We zijn zo goed samen, ik weet zeker dat ik het goed kan maken." 
"Nee, ik heb Lucas! Ik ben gelukkig nu. Ik wil er graag met je over praten, om te kijken of we vrienden kunnen zijn. Maar voorlopig wil ik je niet spreken. Ik bel je zodra ik thuis ben.

Ik weet dat ik het niet eindeloos kan uitstellen om het te bellen, maar voor nu wil ik hem niet spreken. Ik bel Karli en vraag haar wat ze vanmiddag gaat doen.  Ik heb immense zin in een shoppingspree. Karli stemt meteen in en we spreken af in het centrum. Na twee keer winkel in, winkel uit te zijn geweest ploffen we neer op een terras. Het is koud en guur, maar met een warmtebron boven ons hoofd, houden we het nog best uit.
"Die jurk is echt fantastisch," jubel ik. Karli heeft een blauwe glitterjurk gekocht om aan te doen naar het feestje van het werk van Julian. "Hij valt plat achterover wanneer hij je ziet."
"Nou dat valt wel mee."
"Uh, nee."
"Hoe is het met jou Soph? Ben je blij weer thuis te zijn?"
"Absoluut niet. Ik mis Spanje. Ik zou daar kunnen wonen met Lucas, weet je dat?"
"Voor jou was het echt een droomvakantie of niet?"
"Het was fantastisch. Hoe was het voor jou?"
"Ik ben graag samen met Julian. Hij is lief als we alleen zijn. Hij is niet zo aanhankelijk als ik had gehoopt in het openbaar, maar ach. Hij maakt het meer dan goed."
"Hij is leuk."
"Ja, hij past bij me."

Ik volg de contouren van haar gezicht. Ze lijkt niet zo verliefd als ik. Ik weet niet of ze iets mist, maar ik durf het nu nog niet te vragen. Ze maakt zich al genoeg zorgen over zichzelf. Ik zou willen dat ze zekerder was dan nu.
"Heb je al een studie gekozen?"
"Nee, ik heb geen idee wat?"
"Vrijdag is een open dag op de open universiteit. Heb je zin om te gaan?"
"Ja leuk! Ik heb geen idee wat ik anders met mijn tijd moet doen, nu Lucas in Engeland zit."
"Die jongen van jou die heeft het wel zo getroffen. Niet alleen met jou maar ook met zijn baan."
"Zeker, het is ongelofelijk. Het geluk lijkt hem eindelijk toe te lachen."
"Jou toch ook? Je bent gezond, je hebt een dijk van een jongen en je bent afgestudeerd. Wat wil je nog meer?"
"Niets!" Glimlach ik. Het is een flauwe glimlach. Er moet me zo iets van het hart. "Ik moet Levi nog terugbellen."
Karli haar blik vertrekt. Ik weet dat ze hem niet mag en terecht. Zij hebben alleen zijn slechte kant gezien en niet de lieve kant, die hij wel degelijk had. Ze heeft dezelfde uitdrukking als Lucas wanneer ik over hem spreek.
"Waarom?"
"Dat heb ik hem beloofd. Hij belde toen we net in Spanje waren."
"Sophie, het is een eikel. Hij weet niet wat hij doet bij je. Ik wil niet dat je hem belt. Weet Lucas hiervan?"
"Nee, hij weet dat het voorbij is, en dat is alles wat hij nodig heeft. Maar ik moet het netjes afsluiten."
"Zoals hij het bij jou 'netjes' heeft afgesloten," roept ze. Ze illustreert netjes met haar vingers. Ik heb haar nog nooit zo fel gezien.
"Nee, niet per se. Maar hij bedoelde het allemaal niet zo beroerd."
"Ja, ja. Kan je hem niet nu bellen? Nu zit ik er nog bij. Ik wil niet dat hij je inpalmt met allemaal lieve woordjes."
"Nee doe niet zo gek. Hij palmt me niet in. Ik heb hem in Spanje al verteld dat ik met Lucas verder wil. Hij weet dat. Ik wil hem alleen nog even de kans geven om te reageren."
"Hij verdient geen kan om het uit te leggen. Loser."
"Nou zo kan hij wel weer he.? Je kent hem niet eens."
"Als je hem belt, vertel het dan in ieder geval eerst aan Lucas. Ik weet zeker dat hij het ook niet oké vindt dat je je ex gaat bellen."
"Jemig Karli, Houdt gewoon op. Ik wilde erover praten met je, maar als je zo naar gaat doen over hem de hele tijd heeft het geen zin."
"Waar wil je het over hebben?"
"Karls. Ik weet dat ik bij Lucas hoor. Dat is precies zoals het altijd al moest zijn, maar Levi heeft mijn verleden en dat heb ik nog niet helemaal afgesloten."
Karli verbijt zichzelf maar ze luistert naar me. Levi kan nooit iets bij haar goed doen, en ik kan niet zeggen dat ik haar niet begrijp. Ze vraagt me of ik nog verliefd ben?
"Nee dat denk ik niet. Ja op Lucas maar niet op Levi. Ik heb mijn relatie met hem echt wel afgesloten."
Ik denk dat ik haar na die middag op het terras overtuigd heb. Ze twijfelde niet meer aan mijn intenties en na twee keer aandringen, wilde ze niet meer mee naar huis om het gesprek af te luisteren. Ik wil haar er niet bij hebben. En niet omdat ik haar niet vertrouw, zeker niet. Maar ik ben zo onzeker wanneer ik bij Levi in de buurt ben. Hij hoeft maar te spreken en  raak in het katzwijm. 

Ik sluit me op in mijn kamer. Mijn vader deelt zijn mening met Karli. Er is geen haar op zijn hoofd die er aan denkt om mij ook maar één seconde alleen te laten met Levi. Gelukkig spreek ik hem alleen via de telefoon. Ik houd afstand van hem.
"Met de telefoon van Levai." klinkt een vrouwen stem.
Zal ik ophangen? Hij heeft gewoon een meisje bij zich. Natuurlijk heeft heeft hij een meisje bij zich. Hij zit ook niet stil. 
"Is Levi in de buurt?"
"Hij is een beetje druk!" Grinnikt ze. "Wie is dat?" Vraagt Levi. 
"Weet ik veel, dat heeft ze niet gezegd. Met wie heb ik het genoegen?"
"Sophie!" Antwoord ik zacht. Veel zachter dan ik van mezelf gewent ben. Ik voel me zo klein door haar stem. Zij is bij hem en ik moet zo ongeveer om hem smeken.
"Het is Sophie,"zegt ze. "Wil je haar?"
"Ja!" Roept Levi. "Geef me een kwartiertje," zegt hij tegen haar. Hij neemt de telefoon van haar over en beantwoord het gesprek zacht.
"Hé Lieverd! Ik dacht dat je niet meer zou bellen."
"Ik had toch gezegd dat ik zou bellen."
"Heb je een beetje kunnen nadenken daar in Spanje?"
"Ja! Het was lekker."
"Zullen we binnenkort eens afspreken?"
"Weet je Levi, dat lijkt me niet zo'n goed idee. Je hebt het blijkbaar druk."
"Die is oneerlijk Soph! Jij zit ook niet stil."
"Ik heb een relatie Levi, geen one-night-stands."
"Tja, iedereen doet waar die goed in is toch?"
Ik val achterover op mijn bed. Zijn stem laat mijn mondhoeken omhoog krullen. Ik wil het niet maar ik kan niet anders. Het voelt goed om hem weer even echt te spreken, zonder dat er iemand op onze lip zit.
"Vroeger was je niet zo goed in meisjes."
"Dat ben ik nog steeds niet. Het meisje wat ik wil, wil mij niet."
"Hoe weet je dat nou?"
"Omdat ik haar net vroeg om me te ontmoeten en ze wil niet."
"Je moet me laten gaan Levi. Ik ben gelukkig met Lucas. Hij is alles voor me. Ik wil gewoon dat we het verleden goed afsluiten."
"Ik wil niets afsluiten. Ik wil het juist weer openen."
"Nee, dat wil je niet. Jij bent veranderd en ik ook. Ik vond je fantastisch Levi, maar we zijn gewoon uit elkaar gegroeid. Daarom ging je vreemd, daarom verliet je me. Ik was te ziek om er echt mee bezig te zijn. Ik gaf jou de schuld van alles, maar dat is niet terecht."
"Weet je het zeker Soph! Nu ik je gezien heb weet ik zeker dat ik je mis."
"Ik ben meer dan zeker."
"En de laatste keer dan? Ik dacht dat er wat was tussen ons."
"Ik was overrompeld. Geloof me Levi. Ik ben er zeker van."
"Laat me je een keer zoenen. Als je dan nog steeds denkt dat het voorbij is, dan laat ik je met rust."
"Ben je gek geworden. Ik heb een relatie. Onthoudt dat nou."
"Oké, Soph! Ik denk dat ik mijn date weer even ga vergezellen. Ik bel je snel Snoes."

We verbreken de verbinding. Ik raak zacht mijn lippen aan. Die kus van Levi heeft me meer dan eens op het verkeerde spoor gezet. Elke keer wanneer ik dreigde mijn geduld met hem te verliezen of wanneer ik het somber in zag kuste hij me. En dan vergat ik alles, ik vergat zelfs dat ik nog in leven was. Die kus van Levi was magisch, maar de eerste keer dat Lucas me kuste vergat ik de hele wereld om ons heen. Maar niet onszelf. Wij waren de enige twee personen in een grafisch wit universum. Alleen wij deden er nog toe. Levi kan dat onmogelijk bij me bereiken. Ik zou hem moeten haten voor het gevoel wat hij me geeft en de dingen die hij me wil laten doen. Maar dat doe ik niet. Ik voel me begeerd. Ik voel me als een godin. Het is voor het eerst na mijn ziekte dat ik me weer op en top vrouw voel. Lucas geeft me veel, maar twee jongens die me leuk vinden sieren mijn ego.
Ik SMS Lucas dat ik van hem houd en dat ik hem mis. Hij stuurt me een miljoen kusjes voor zijn mooie vriendin terug. Vlinders vliegen door mijn buik.