Absolution(Sequel to Russian Roulette)

Chapter 2

Μπήκαμε στην μπανιέρα μαζί, κάθισε πρώτη και με τράβηξε στην αγκαλιά της. Με έτριψε στους ώμους, στην πλάτη, δεν είχα ηρεμήσει τελείως ακόμη. Ένιωσα τα χείλη της να με φιλούν απαλά στο λαιμό μου."Μου λείπεις", μου ψιθύρισε στο αφτί και τα δόντια της εγκλώβισαν το λοβό του αφτιού μου απαλά. "Εδώ είμαι", είπα και έκλεισα τα μάτια μου. Είχα καιρό να νιώσω αυτή την αίσθηση. "Όχι Lauren, δεν είσαι εδώ. Έλα πίσω στον παλιό σου εαυτό. Δεν μπορώ να σε βλέπω άλλο έτσι και να μην μπορώ να κάνω κάτι. Άφησε με τουλάχιστον να σε βοηθήσω", μου είπε και πέρασε τα χέρια της γύρω από τη μέση μου. Γύρισα στα πλάγια για να μπορώ να την κοιτάω. "Camz, είμαι καλά αλήθεια. Δεν είναι κάτι. Αυτή που ήμουν, είμαι. Δε χρειάζομαι βοήθεια", της είπα και χαμογέλασα ελάχιστα. Ξεφύσηξε λίγο δυνατά αλλά δεν συνέχισε το θέμα. Έφερα το χέρι μου στο λαιμό της και την τράβηξα προς το μέρος μου. Τα χείλη μου βρέθηκαν στα δικά της. Μου είχε λείψει αυτή η αίσθηση. Μου είχε λείψει η Camila. Μου είχε λειψει να είμαι καλά, ευτυχισμένη. Ένιωσα τη γλώσσα της στο κάτω χείλος μου και άνοιξα το στόμα μου για να της δώσω την άδεια να βαθύνει το φιλί μας. Δεν ξέρω για πόση ώρα μείναμε έτσι. Ήταν σαν να πάγωσε ο χρόνος. Θέε μου, πόσο καιρό είχε να γίνει αυτό.

Μετά από λίγο σηκωθήκαμε και πήγαμε στο δωμάτιο να ντυθούμε. Η Camila ετοιμάστηκε πριν από εμένα και ξάπλωσε στο κρεβάτι ξανά. Εγώ ήξερα πως δεν θα μπορούσε να με πάρει ξανά ο ύπνος. "Νυστάζεις;", τη ρώτησα και κάθισα δίπλα της. "Όχι ιδιαίτερα. Είπα μήπως ήθελες εσύ να ξαπλώσουμε". "Δεν μπορώ να ξανά κοιμηθώ. Θέλω κάτι". "Τι θέλεις μωρό μου", μου είπε με τόση τρυφερότητα που ένιωσα ένα κομμάτι της ψυχής μου να βρίσκει τη λάμψη του ξανά. "Θέλω να μου κάνεις μια ζεστή σοκολάτα. Και να καθίσουμε στον καναπέ. Ίσως να δούμε καμία ταινία;". "'Οτι θέλεις", είπε και σηκώθηκε όρθια. Με τράβηξε από το χέρι απαλά και έμπλεξε τα δάχτυλα μας. Πήγαμε στην κουζίνα και απλά κάθισα σε μία καρέκλα καθώς την παρατηρούσα που ετοίμαζε τις σοκολάτες μας. "Τι ήθελες να μου πεις; Είπες ότι ήθελες να μιλήσουμε το πρωί", είπα όταν τελείωσε και καθίσαμε στον καναπέ. Με κοίταξε με το σοβαρό της βλέμμα. Ήθελε να μου πει κάτι σημαντικό. Πάλι για την Κατερίνα θα μου πει και θα με εκνευρίσει. "Σήμερα μίλησα με την Κατερίνα". Να θυμηθώ να παίξω Τζόκερ σήμερα. Μόνο στο άκουσμα του ονόματός της με έπιανε πονοκέφαλος. "Συγχαρητήρια. Κι εγώ τι να κάνω;", είπα ψυχρά και γύρισα το βλέμμα μου προς την τηλεόραση που ήταν ακόμη κλειστή."Όχι δεν καταλάβες. Μιλήσαμε για τη σχέση μας. Το έλειξα μαζί της", μου είπε και ήρθε πιο κοντά μου. Τελικά δεν ήταν τόσο άσχημη μέρα. Γύρισα και την κοίταξα χωρίς να μιλήσω για λίγο. "Αλήθεια;". "Ναι. Δε γινόταν να την κοροϊδεύω άλλο". "Γι'αυτήν το κάνεις δηλαδή;". "Όχι. Για σένα. Για εμάς". "Έλα εδώ", είπα και την τράβηξα στην αγκαλιά μου. Μείναμε για λίγη ώρα έτσι, η σιωπή έλεγε όσα δεν έλεγαν τα λόγια. Τη φίλησα απαλά στο κεφάλι και αυτή με έσφιξε πιο πολύ στην αγκαλιά της. "Σήμερα υπέγρεψα την ακύρωση του συμβολαίου μου". Έφυγε απότομα μέσα από τα χέρια μου και γύρισε όλο της το σώμα προς το μέρος μου. "Σοβαρά; Γιατί δεν μου το είπες πιο πριν;". "Δεν έτυχε". "Πως νιώθεις; Είσαι σίγουρη γι'αυτό που έκανες;". "Ναι. Κλείνω κομμάτια της ζωής μου που με καταστρέφουν", απάντησα όσο πιο απλά μπορούσα και ήπια μια γουλιά από το ρόφημα μου. "Και;". "Και νομίζω πως είναι καιρός να ξεκίνησουμε αυτό που λέγαμε", είπα και χαμογέλασα αληθινά μετά από τόσο καιρό. "Θέε μου, είμαι ερωτευμένη με το χαμόγελο σου", μου είπε και με αγκάλιασε σφιχτά. Ίσως να ήταν πιο εύκολο να μαζέψω τα κομμάτια μου. Ίσως να μεγαλοποιώ το πρόβλημα χωρίς λόγο, όπως είπε και η "Camila" στο όνειρο μου. Βάλαμε να δούμε μια ταινία. Δηλαδή, εγώ είδα. Η Camila κοιμήθηκε στο πρώτο πεντάλεπτο στην αγκαλιά μου. Μού είχαν λείψει όλα αυτά. Τα πιο μικρά πράγματα. Δίνω μια υπόσχεση στον εαυτό μου ότι θα προσπαθήσω να μην είμαι χάλια. Ότι θα προσπαθήσω να είμαι καλά για τους άλλους, για μένα.