Forced

2~Κεφάλαιο.

Κατευθυνθήκαμε σε έναν διάδρομο,στα αριστερά μας , βρήκαμε τέσσερα δωμάτια.Εκεί είδαμε την γιαγιά και τον παππού (του μπαμπά)να κάθονται στις καρέκλες.Εκεί που περπατάγαμε ,γυρνάει ο παππούς το κεφάλι του,με βλέπει και σηκώνεται με εγρήγορυνση.Τρέχει προς το μέρος μας καθώς ακολουθεί η γιαγιά από πίσω.

Π2-Ζουζούνι μου!!Όλα καλά ;

Μ-Μια χαρά είμαι παππού μου , και του δίνω ένα φιλί στο μάγουλο.Θέλω να τους δω...Θα με πονέσει έτσι;

Γ2-Καλύτερα,να μην τους δεις...τι θες να δεις ακριβως;Δεν υπάρχει ψυχή εκεί...πάει.

Μ-Γιαγιάαα..

Γ-Έλα και εσύ καλή μου,ας το παιδί να κάνει ότι θέλει...(ειρωνική γιαγιά...δεν χωνεύονται η μία με την άλλη)

Πάω στον γιατρό που περίμενε έξω από το δωμάτιο τους και τον σκουντάω.

Μ-Γεια σας..μήπως μπορώ να δω κάποια άτομα μέσα εδώ;

Γ-Ναι βέβαια....σου είναι συγγενείς;

Μ-Ναι,οι γονείς μου.

Με κοιτάει με ένα ύφος λες και είδε φάντασμα...τόσο χάλια είναι να είσαι ορφανό ;

Γ-Εμ..ναι ναι ...εμ περάστε.

Μ-Γιαγιά...μπορεί να έρθει μαζί μου;

Γ-Ναι ναι ...μπορεί😯

Μ-Έλα γιαγιά.

Ο γιατρός μας ανοίγει την πόρτα και μας αφήνει να μπούμε ,μόνοι μας.Μπαίνοντας είδαμε δύο κρεβάτια με κουκουλωμένους ανθρώπους με σεντόνια..

Μ-Αχ...😢😢δεν μπορώ γιαγιά😦!

Γ-Δεν πειράζει..δεν θες να τους μιλήσεις;

Μ-Δεν ξέρω...

Ντρεπόμουνα,λες και μου ήταν άγνωστοι.Δεν κουνιόμουνα..δεν ένιωθα καλά κοντά τους.Γιατί;Είχα παγώσει γιατί ήξερα πως θα το μετάνιωνα,αν δεν τους έβλεπα.Θα σκέφτεσαι όλη τη μέρα πως θα ήταν αν δεν το είχες κάνει.Όχι.Πρέπει να πας.Να το αντιμετωπίσεις.Εε λοιπόν ΠΗΓΑ.Η γιαγιά με ρώτησε για επιβεβαίωση αν θέλω να τους δω και μου λέει:

Γ-Σίγουρα;

Μ-..Ναι.Είπα καθώς έτρεμαν τα χείλια μου.

Πρώτα σηκώνει το σεντόνι του μπαμπά.
Ήταν λες και κοιμόταν.Όπως όλες τις μέρες,που χαλάρωνε στον καναπέ ή ερχόταν στο κρεβάτι μου ,αν έβλεπα ποτέ κανέναν εφιάλτη.Όταν τον έπαιρνε ο ύπνος στον ώμο της μαμάς στο λεωφορείο.Τι αγαπημένοι που είμασταν.
Ακουμπάω το πρόσωπο του.Ακόμα ζεστός ήταν,ακόμα μαλακός με τις φλέβες του ακόμα μπλε .Τα χείλια του είχαν αρχίσει να ξεβάφουν.Δεν ήταν πια ροζ προς μπεζ,ηταν σαν το δερμα του,σαν χιονι..
Μου έτρεξε ένα δάκρυ στο μάγουλο του...το σκούπισα."Συγγνώμη" του ψιθύρισα,καθώς είχα σκύψει προς το αυτί του να του δώσω, ένα φιλί.Και άλλο δάκρυ..😔Στη σκέψη ότι τους έχασα,με κάνει να πονάω...στην σκέψη ότι δεν θα τους ξαναμιλήσω,δεν θα ξαναμαλώσουμε ,με πληγώνει.Άρχισα να κλαίω για τα καλά.Έπεσα στα γόνατα ,κάτω και έκλαιγα.Με έβλεπε η γιαγιούλα μου..τι να πω για αυτή;Αυτή τους πάντρεψε,με αυτόν η κόρη της ,έβλεπε τον έρωτα της και την ευτυχία της,ενώ η γιαγιά το ευχαριστιόταν. Αφού πια μάνα θα ήθελε να είναι δυστυχισμένο το παιδί της;
Άρχισε να δακρύζει και αυτή.

Γ-Αχ παιδάκι μου.Τι τραβάς ψυχή μου..;Σήκω πάνω.Μπορείς όπως μπορώ εγώ.

Σηκώνομαι με την βοήθεια της .

Γ- Αν δεν σου αρέσει εδώ ,μπορείς να βγεις να πάρεις αέρα .

Μ-Εντάξει γιαγιά.Πάμε και στη μαμά.
Γεια σου μπαμπά.Να προσέχεις εκεί.Θα έρθω και εγώ.Μην ανησυχείς.Περίμενε με.Θα σε βρω..Εντάξει;Σε αγαπώ.💓

Τον σκεπάζω με το σεντόνι και απομακρύνομαι.Πάω δίπλα στο άλλο κρεβάτι και η γιαγιά σηκώνει το σεντόνι.Αχ...να και η μανούλα μου.Που να βρίσκεστε τώρα;Το πρόσωπο της είναι χτυπημένο.Έχει στο μέτωπο της ένα μεγάλο σημάδι. Τεράστιο..κάνω πίσω γιατί με τρόμαξε που μπορούσα να αντικρίσω κόκκαλο και αίμα...ήταν ξεραμένο αλλά πάλι με τρόμαζε.Σκύβω και ξανακλαίω..Σηκώνομαι και την ξανακοιτάω.Τι να δω;Το make-up της που βάζει πάντα πριν φύγει για την δουλειά;Το κραγιόν της, το ροζ με στρασάκια;Τις βλεφαρίδες της ,με την μάσκαρα;
Αχ μανουλίτσα μου ..Εσύ που με γέννησες ,με τάισες,με βοήθησες όταν έπεσα από το ποδήλατο την πρώτη φορά που με έμαθες,Με ξύπναγες....😭😭.Όταν με ξύπναγες μαμά και εγώ σε έβριζα...γιατί θεέ μου...αχ παναγίτσα μου.Συγχώρεσε με.
Θυμάμαι όταν με πειράζανε στο σχολείο κάτι κορίτσια και γω τότε όταν ήμουν μικρούλα,ερχόταν η μαμά και τους φώναζε"ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ .ΜΗΝ ΣΑΣ ΞΑΝΑΔΩ ΘΑ ΜΕ ΒΡΕΙΤΕ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΑΣ."και τα μικρά τρομάζανε.Από τότε δεν με είχαν ξαναπειράξει.

Τοκ τοκ ,ακούστηκε η πόρτα.

'Α(γνωστος)-Συγγνώμη,να περάσουμε;

Γ-Ποιος είναι;

Ανοίγει η πόρτα και μπαίνουν δύο γιατροί.Ο ένας φόραγε την ποδιά του ενώ ο άλλος όχι.Σκούπισα τα δάκρυα μου και σοβαρεύτηκα.Γιατί μπήκαν έτσι απότομα;Ποιοί είναι αυτοί;

Α(γνωστος χωρίς ποδιά)-Συγγνώμη αλλά δεν επιτρέπεται να μπαίνετε εδώ χωρίς άδεια.

Γ-Πρώτον ποιος είστε ;Δεύτερον γιατί ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΗΣ;;
Η γιαγιά νευριασμένη με το συμβάν.

Πόσο μου αρέσει αυτή η γιαγιά.Νιώθω τόσο ασφαλές μαζί της.Με κάνει να νιώθω ανώτερη.

Α-Εμ..όχι απλά...Βέβαια μπορείτε να τους δείτε, αλλά με κάποιον γιατρό δίπλα σας.

Ωχ...τι λέτε να γίνει;Ποιος είναι στην πόρτα;Μην ξεχάσετε να πατήσετε το αστεράκι εδώ κάτω👇🌟.Επίσης γράψτε στα σχόλια αν έχετε απορίες ή τι θέλετε στην συνέχεια να βάλω.!