You're Under Me, PCY

Pang-nineteen

Pagka-mulat ng mata ko, isang mangga lang naman ang nasilayan ko.

"Sehun?" Mahina kong sabi. pakiramdam ko ang hina hina ko. pakiramdam ko nakipag-ano ako ng mga sixty nine times kay yeol e. para akong nasipsipan ng enerhiya. lol. enerhiya pa more. lalim nun a. di kinaya ng webster's ko, sa tiangge lang kasi to binile e. singkwinta lang. ahe.

kahit na blurred ang nakikita ko, napansin ko parin ang pag-laki ng maliit niyang mata, "HYUNG! HYUNG! GISING NA SI BAEK HYUNG!" sigaw niya at napatakip agad ako ng tenga. grabe, ang sakit nun sa eardrums ah.

"Tangina kailangan talaga sumigaw." mahinang reklamo ko. kung di lang talaga ako nanghihina ngayon baka sinapak ko na si Sehun sa inis e.

Agad na nagtakbuhan ang mga gago papunta sa hospital bed na kinahihigaan ni dyosang si ako. isa na dun si chanyeol na nakangiti talaga ng sobrang lapad, nangingibabaw ang happiness niya kumbaga. lol. saka parang kaka-iyak niya lang.

nang mapansin ni chanyeol na parang wala syang chance maka-siksik, tinulak niya lahat ng nakaharang sa daanan niya. "tangina kayo ba ang asawa ha?!" reklamo niya.

"asawa daw, uleul, di pa kayo kasal." pang-aasar na sabi naman ni xiumin hyung.

kaya nga. di pa kami kasal. jeske.

"Aish, basta." hinarap niya ko, ngumiti siya ng napaka-tamis. As in, nakakaputa at nakakatakot na. "Hello my bebeloves sweety pie honeybunch sugar plum cupcake gummy bear chocolate cotton candy ng buhay ko!" rap niya. tengene ano to? kung di lang talaga ko mahina ngayon--- puta nakaka ewan e. Muntanga. sarap batukan litsi.

"C-chanyeol...nasan na?" ngiti ko nalang at di pinansin ang fanget niyang muka.

"ang alin?"

di ko na keri. inabot ko yung first aid kit na nasa tabi ng bed side table saka ko yun binato sa kanya. di naman siya natamaan. "ops! hehe." sabi pa niya tangina.

"yung baby malamang." nagpipigil kong sabi. pag ako nabismud ewan ko nalang.

napaayos siya ng tayo. "nasa nursery room na siya baek." ngumiti siya. nginitian ko siya pabalik. "gusto ko siyang makita." sabi ko naman.

nagtawag sila ng ilang nurse saka ako pinasakay sa wheel chair. nakakairita nga lang at may dextrose pa rin aketch. di bale na, dyosa pa rin naman ako.

tulak tulak ni chanyeol ang wheel chair kasabay ang tropa niya.

pagkarating namin sa tapat ng nursery room, sumilip agad ako sa salamin saka hinanap ang anak namin.

"chan, saan siya?" tanong ko.

"yang nasa pinakaharap mo actually"

Ay, akala ko manika?!

"Damn, ang ganda niya." naiiyak kong sabi. Tears of joy. Habang umiiyak ay nakangiti ako. Ang saya ko grabe. Yung puso ko. Grabe, feeling ko talaga magiging super nanay ako nito e. Naiimagine ko nang sinusuklayan ang hair niya,binibihisan, pinupunasan ang likod pag pawis, habang iniisip yun sobra akong natutuwa.

all sacrifices are worth it.

Niyakap ako ng chanyeol ng dahan dahan, "stop cursing, baek. baka makuha ng anak natin yan sayo."

"nga pala," binaling ko yung tingin ko sa kanya, "anong pangalan ang binigay mo sa kanya?"

agad naman siyang ngumiti na parang kinakabahan.

"uhm, wag ka magagalit ha?"

tinaasan ko siya ng kilay.

"R-riley...Kkumae."