Το Απρόβλεπτο

23 Κεφάλαιο

...POV ~ Αλέξανδρος ...

Τελικά δεν πήγα στην δουλειά μου. Ενημέρωσα πως έχω να ξεκαθαρίσω κάτι με τα χαρτιά μου. Και βέβαια ψέμα. Όχι μόνο εκεί. Αλλά και στην κοπέλα που τις περισσότερες ώρες ζω μαζί της. Δεν το ήθελα, όμως έπρεπε. Πρέπει να κρυβω κάποια πράγματα μέσα μου για το καλό τον γύρων μου. Δεν είναι το σωστό, το καλό ή το καλύτερο. Όμως πρέπει. Δεν είναι το ευκολότερο πράγμα. Χρειάζεται και κάποτε να ξεσπάσεις και να τα βγάλεις όλα απο μέσα σου. Να το πεις σε κάποιον, να βγει αυτός ο πόνος.

Έτσι και εγώ αυτό έκανα. Δεν άντεξα άλλο και έφυγα. Έφυγα απο το ψέμα που ο ίδιος το δημιουργώ και την απελπισία που όσο περνάει ο καιρός, τόσο αυτή με κυριεύει και με κατακτει.

Βρίσκομαι στο αυτοκίνητο μου, που ο ίδιος αγόρασα, με τα δικά μου τα λεφτά, μόλις τελείωσα το σχολείο. Ο προορισμός μου είναι ένας. Που πηγαίνω εκεί πέρα, απο τότε που .......

Που κατάλαβα πως έχασα σε κάτι. Σε κάτι που με πόνεσε παρά πολύ. Και τώρα δεν λέει να φύγει από μέσα μου. Όμως για ποσο αλλο θα αντέξω δεν ξέρω. Σταματάω επιτέλους στο μέρος που μου έχει γίνει πια στέκι. Γελάω ειρωνικά στον εαυτό μου και κοπαναω το τιμόνι με το χέρι μου. Νιώθω τύψεις για την αδιαφορία μου. Που δεν της έδωσα τότε τόση σημασία όσο ήθελε να είχε απο μένα. Δεν το είχα καταλάβει. Και αυτό με στεναχωρεί. Ναι γαμωτη μου.... Με πληγώνει που τώρα πια δεν μπορώ να παω σε αυτήν και να την αγκαλιάσω. Να μυρίσω αυτο το εθιστικό άρωμα της που μόνο αυτή το φοράει και της ταιριάζει. Που δεν μου επιτρέπεται καν να σκέφτομαι αλλιώς γι'αυτήν. Να κοιμόμαστε μαζί. Δεν εννοώ κάτι βρώμικο. Όχι, καθόλου. Να κοιμηθούμε αγκαλιά και ο ένας για τον άλλον να είναι ο άγγελος προστάτης απο όλα και ακόμα τους εφιάλτες που βλέπει. Μου λείπουν αυτές οι στιγμές. Αλλά μετά απο ενα λάθος δεν ξανά γίνεται να κάνεις το ίδιο που είχες και δεν θα έχεις ποτέ αυτό που είχες κάποτε.

Με αυτές τις σκέψεις βγαίνω απο το αμάξι. Κατευθείαν ένας κρύος αέρας φυσάει απάνω μου και σε όλη αυτήν την ερημική περιοχή. Φαίνεται πως ο καιρός σήμερα δεν είναι και ο κατάλληλος για να κάνω αυτά που ήρθα να κάνω αλλά αυτό είναι το τελευταίο που με απασχολεί αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή. Εισπνεω αυτόν τον αέρα και αμέσως μυρίζω αυτην την αλμυρή δόση οξυγόνου που όλες η παραθαλάσσιες περιοχές σου δίνουν.

Κλείνω πίσω μου την πόρτα.Στέκομαι για λιγάκι σε αυτό το σημείο, παρατηρώντας αυτό το μέρος. Είναι τόσος άγριος και μόνος. Μόνος όπως η ψυχή μου, όπως εγώ. Μέσα μου είμαι ράκος. Δεν τολμώ να πω πώς έχω κάτι με την κοπέλα μου, απλά δεν μπορώ να την ξεχάσω, να την βγάλω στο μυαλό μου, που δεν είμαι ο εαυτός μου μαζί της τώρα.