Flaming Eyes

CHAPTER 2: The note book

Zuchtend zat ik op de tuinbankje buiten het huis. De zonsondergang gaf een schitterende effect hierbuiten, maar ik trok er niets van aan. de gouden bolletje, die ook wel de "zon" word genoemd, gleed langzaam naar beneden en straalde een schitterende gloed uit die over de horizon straalde. Ik had mijn oom in de vriezer kunnen opsluiten als ik dat wou daarnet, maar zullen we maar zeggen dat ik ietwat bang was voor de gevolgen. In plaats van dat heb ik hem opgesloten in een onbekende bezemkast waar hij er hoogstwaarschijnlijk al uit gekomen is. En nu zit ik hier, en is oom Oliver waarschijnlijk mij aan het zoeken. Wat wou hij me eigenlijk laten zien? Ik strekte mijn armen even uit en liet een diepe zucht. Waar blijven mijn ouders? Ik negeerde de voetstappen die steeds hoorbaarder werden en staarde een willekeurige bloemetje die op een gegeven moment uit het gras werd geplukt en voor mijn ogen vloog. Met mijn hand ving ik het weer op en perste een kleine glimlach tevoorschijn. De favoriete bloem van mijn moeder. Een witte roos. Mijn glimlach verdween toen ik de roos in mijn twee vingers vastnam en zachtjes begon te rotten. De voetstappen stopten achter mijn bankje en niet veel later kwam oom Oliver kalmpjes tevoorschijn. Hij liet zichzelf op de enige stoel vallen en keek mij zuchtend aan. Het was erg stil. Alles wat ik nog kon horen waren de vogeltjes die aan het fluiten waren. En mijn hardslag die als tijdbom tegen mijn borst aan klopte. Het was erg vredig hier. Ook al was Oliver er ook bij. Ik merkte hem niet eens. En ondanks dat wachtte ik op zijn preek af. Ik weet nog zo goed hoe hij mij voor het eerste keer gek maakte. Ik was 10 jaar oud en hij kwam na een zeer lange tijd weer op mij passen. Het was de slechtste dag van mijn leven. Naja, bijna dan.

'Oliviaaa,' zong hij zachtjes terwijl ik in de slaapkamerkast mijzelf in een bergje kleding verstopt had.

'Kom maar tevoorschijn, ik bijt je heus niet!'

'Dat deed je de vorige keer wel!' piepte ik en toen ik me realiseerde dat ik mijn schuilplaats verklapt had, plakte ik mijn hand tegen mij mond aan en voelde oom Oliver haast grijnzen.

'Daar ben je!' riep hij blij en trok de kast open waar hij met zijn glinsterende oogjes mij aankeek.

'Ik zocht je overal, meid!' zei hij nog voordat hij een stap naar achteren nam en met een blik de kast liet opblazen waardoor ik met een gil recht naar voren toe vloog en tegen de bank aan botste. Ik liet een kreet van angst en probeerde op te staan maar dat deed oom Oliver al voor mij. Hij knikte maar met zijn hoofd en ik vloog overeind. Letterlijk: ik vloog boven de grond.

'OOM OLIVER, ZET ME NEER!' riep ik angstig en begon steeds harder en harder te schreeuwen. Hij vond het altijd leuk om met mij te.. "spelen".

'Hahaha.. nope,' zei hij met een grijns en begon met zijn vingers te spelen waardoor ik rondjes begon te draaien.

'Vind je dit niet leuk, Olivia? Ik wel!'

Ja. De slechtste dag van mijn leven. En dit deed hij elke keer wanneer hij op mij kwam passen. Ergens was ik stiekem best wel blij aangezien hij de enige persoon was die net als mij was. Met krachten. Nog nooit vertelde iemand mij hoe dat kwam, en waarom oom Olivia dit ook kon. Maar dat scheelde mij eigenlijk weinig.

'heb je honger?' vroeg hij plotseling en ik keek hem verbaasd aan.

Ik schudde mijn hoofd waardoor mijn haren tussen mijn lippen door glipten die ik walgend eruit spuugde.

'je eet je eigen haar op, je hebt wel honger, meid!' glimlachte hij en stond weer op van zijn plaats op. Met zijn ene hand in zijn zij, pakte hij zijn telefoon uit zijn zak en begon willekeurige knopjes in te drukken.

'met wat wil je je pizza?'

'vaste recept graag,' zei ik en leunde wat meer achterover.

Terwijl mijn oom in gesprek was met de pizzeria, liet ik een aantal bladeren om hem heen vliegen. Elke keer als hij op me komt passen, besteld hij pizza. Dat is wel leuk en aardig, maar het lijkt alsof hij me probeert vet te gaan mesten want hij dwingt mij elke keer om een hele doos pizza compleet leeg te gaan eten. Als ik ooit anorexia ga worden, moet hij dat maar aan mijn ouders gaan uitleggen. Met een grijns op zijn gezicht propte hij zijn telefoon weer in zijn zak en plofte weer in de stoeltje neer. Oom Oliver is maar een paar jaartjes jonger dan mijn vader. Mijn vader is 38 jaar oud en hij 30. Oud dus. Maar toch lijkt hij zo verschrikkelijk jong. Haast jonger dan mij zelfs. Innerlijk en uiterlijk. Vooral innerlijk.