Flaming Eyes

CHAPTER 1: Uncle Oliver

CHAPTER 1: Oom Oliver

Met mijn ogen rolde ik over de stukken tekst van het boek die ik al voor een tijdje aan het lezen was, maar geen van deze zinnen drongen tot mij door. Mijn hoofd zat zo vol vandaag. Als een robot die op een automatische ritme ingesteld is om bladzijdes van een boek om de paar seconden om te slaan, sloeg ik een bladzijde om. Nog een bladzijde, en nog een bladzijde. Zo ging het tegenwoordig altijd. İk sta op, ik eet mijn ontbijt die naar mijn kamer gebracht word, studeren, boek lezen, en slapen. De volgende dag word dit alles weer herhaald. Ook de dag daarna.. en de dag daarna. In principe hebben mijn ouders heel mijn leven in een rooster gezet. Als ik hier en daar vrije tijd krijg, dan zit ik soms ook achter mijn laptop of ben ik door het huis aan het luieren. Naja.. "huis"? ik noem het eerder een Hell-hol of de levensgrote paleis van tweehonderd reuzen. Serieus. Als deze plek nog een klein beetje grote kon worden, moesten we met een mini auto door het huis gaan rijden als we van de ene kamer naar de andere zouden willen gaan.

Dit alles begon dus toen ik vier jaar oud was en mijn ouders wonnen de loterij. En dan nog een loterij. En dan nog eentje. We weten niet hoe het mogelijk is.. maar ze zeggen dat mijn aanwezigheid hun geluk geeft. Nou ja.. elke keer mocht ik de kaartje met de loterij nummers kiezen. Ik geef inderdaad geluk. Maar om eerlijk te zeggen.. als ik terug de tijd in kon gaan zou ik voorkomen dat ik de goede kaartje uit zou kiezen want ik wil hier niet leven. Deze plek is absurd! Een perfecte plek voor als je een horror film wilt opnemen. Ik zou dus echt niet verbaasd raken als er op een dag een producent voor onze deur gaat kloppen en gaat vragen of ze een scene voor hun hardcore-horror film in onze huis mochten filmen. Nou ja, als ik een producent van een hardcore horror film was, zou ik dat in ieder geval gaan doen.

Ik klapte mijn boek dicht en rolde van mijn bed af. De boek legde ik terug in de boekenkast die precies naast mijn bed stond en staarde vervolgens met een zucht naar de spiegel naast mijn deur. Mijn hazelnoot gekleurde haren zaten in een griezelige klit waardoor het leek alsof ik een harige kroon op had. Ik weet echt niet hoe sommige meiden er voor elkaar krijgen om in de ochtend met hun haren wakker te worden alsof ze van de kapper komen ofzo. Want dit is elke dag zo met mij. Of ik nou een winterslaap hou of een dutje van een aantal minuten, mijn haren zien er achteraf altijd zo uit. Of nog erger. Met een grom pakte ik mijn kam van de kast die onder het spiegel stond. Ik beet nog even op mijn lip voordat ik deze uitdaging accepteerde en de kam door mijn haren begon te halen. God. Dit is pijnlijk.

Terwijl ik mijn haren aan het kammen was, probeerde ik zo min mogelijk op de rode eyeliner te letten die rondom mijn rechter oog was. Nee, geen eyeliner, mensen denken dat het een rode eyeliner is die ik afschuwelijk dik gesmeerd had. Maar nee. Mijn vader zei dat ik met dit geboren was.

'Je hoeft het niet te haten, Olivia,' zei hij op mijn tiende verjaardag, waar ik wenste dat de rode gloed om mijn ogen eindelijk zou verdwijnen.

'Je hebt iets speciaals, iets wat anderen niet hebben.' Met dat kwam hij dichterbij mij zitten en haalde een hand door mijn haren.

'Jij bent net een magische schilderij van een kunstenaar die tot leven gekomen is. Je bent mysterieus en zeldzaam. Zo iets hoef je niet te haten..'

Ik weet niet of ik dat nu nog steeds geloof.. maar Ik weet wel dat ik "zeldzaam" ben. En dat komt puur door.. eh.. mijn krachten? Nevermind.

Het zag er inderdaad uit alsof een kunstenaar met mijn oog gespeeld had, eigenlijk. De rode "eyeliner" lag dus om heel de rand van mijn linker oog en ging het sierlijk naar beneden. Als je goed kijkt zie je nog vage, rode strepen die van mijn iris naar mijn pupil trokken, alsof mijn oog een tocht naar de black hole gemaakt had. Gelukkig maar heb ik bruine ogen waardoor dat niet zo erg zichtbaar was.