Sad eyes never lie (afgeschreven)

Hoofdstuk 1.3

Ze stapte een paar uurtjes nadat ze zijn ouderlijke huis verlaten had naast hem terug in en zag op de autoklok dat het al na middernacht was en besefte vol afschuw dat ze zijn moeder helemaal niet gebeld hadden om haar te laten weten dat ze samen uit waren.

Ze zou zich vast enorme zorgen maken of woedend zijn en geen van beide opties was er één die ze zich momenteel kon veroorloven.

Giovanni liet zijn blik kort naar Sarah glijden terwijl hij zijn veiligheidsgordel vast zette.

De avond was op wonderbaarlijke wijze goed verlopen en voor haar jonge leeftijd was ze zelfs prettig gezelschap geweest. Ze wist een conversatie te voeren en had zelfs een paar grapjes gemaakt.

Aangezien haar gezicht een open boek was zag hij dan ook onmiddellijk dat haar iets dwars zat met de mogelijkheid dat hij spijt van zijn vraag zou krijgen vroeg hij haar langzaam.

"Is er iets?" Ze zette een glimlach op en schudde haar hoofd snel.

"Ik bedenk me opeens dat we je moeder helemaal niet hebben meegedeeld dat we samen onderweg zijn."

"Is dat alles?" Ze knikte langzaam. "Ik hoop alleen dat ze zich geen zorgen maakt. Ik ben nog niet zo lang bij haar thuis en ik wil alleen niet dat ze..." als ze abrupt zweeg en hij zich kon voorstellen wat haar resterende zin zou geweest zijn dus knikte hij begrijpend en zei geruststellend.

"Maak je geen zorgen, ik regel het wel."

Sarah keek toe hoe hij zijn telefoon uit zijn zak nam het op luidspreker zette en zijn moeder belde terwijl hij de parkeerplek uitreed.

"Giovanni." Hoorde ze Laila kortaf zeggen nadat de telefoon drie maal was over gegaan.

"Hé, mam ben je al thuis of nog onderweg? "

"Nee, we zijn al een tijdje thuis. Je vader heeft een rechtszaak morgenvroeg."

"OK, dan heb je vast gemerkt dat Sarah niet thuis is, ik wou je even doorgeven dat ze bij mij is." Zei hij nu afwezig terwijl hij de afslag nam richting de snelweg.

Ze hoorde zijn moeder iets binnensmonds sissen wat waarschijnlijk niet bestemd was voor kinderoren als ze zag hoe Giovanni's lippen optrokken in een grote brede glimlach.

"Jongen, denk je niet dat je een beetje te laat belt om mij dat te melden?

Je hebt je vader en mij een hartstilstand veroorzaakt toen we haar thuis niet aantroffen." Giovanni gniffelde nu en zei sarcastisch.

"Kom op mam wat zou er gebeurd zijn?

Ons huis lijkt fort knox wel, niemand die binnen noch buiten geraakt. Jullie hebben de politie toch niet gecontacteerd?" zei hij zogenaamd angstig terwijl hij haar een knipoog toewierp.

"Gio ik ga daar niet eens op in. Ik zal dit onderwerp wel heroprakelen mocht jij in de toekomst ooit ook kinderen krijgen en tot dan nee, we hebben de politie niet gebeld.

We hebben de bewakingsbanden bekeken en gezien dat ze met jou vertrokken is maar als we geen camera's hadden zouden we de politie gebeld hebben wat anders tenslotte is ze de deur nog helemaal niet buiten geweest en het was laat.

Wat als ze verdwaald zou zijn?" Ze zag hoe Giovanni nu met zijn ogen rolde om dan toch maar rustig te zeggen:

"Het spijt me mam, ik zal je de volgende keer op tijd melden als we van plan zijn uit te gaan.

Het was spontaan en helemaal mijn schuld."

"Ik ben te oud voor zulke dingen, de laatste keer dat ik me zo'n zorgen heb gemaakt ligt nu zeven jaar terug toen jij zo nodig de hele nacht met je vrienden moest doorbrengen zonder het me te zeggen." Hoorde ze Laila zuchtend antwoorden als Gio kennelijk met diezelfde dag in gedachte nu hardop in de lach schoot.

Sarah voelde haar hoofd omhoog schieten bij het horen van het aanstekelijke geluid en keek toe hoe zijn hele gezicht tot leven kwam.

Ze had meer dan vijf uur samen met hem doorgebracht en hij was aan het einde van de avond dan weliswaar niet de arrogante eikel geweest die hij in het begin is geweest maar ze had hem in nog niet zo zien lachen.

Ze keek toe hoe zijn ogen tot leven kwamen en haast straalden en hij zag er opeens menselijk uit.

"Ach, kom mam niet zo sentimenteel ik weet dat ik een brave jongen was, we hoeven het verleden niet op te rakelen." Ze hoorde hoe zijn moeder siste voordat ze tussen samen geklemde kaken zei

"Jij en braaf. Je maakt verdomme een grap.

Van al je broers sta jij op nummer één als de persoon die ons de meeste slapeloze nachten en grijze haren heeft bezorgd."

"Ach, mam het spijt me." zei hij nu terwijl hij probeerde zijn lach in te houden.

"Ik zal nooit meer weg blijven zonder het eerst te melden."

"Lach je me uit?" vroeg laila nu op haar beurt achterdochtig.

"Absoluut niet, tenslotte weet ik toch hoe bezorgd je altijd om je kinderen bent."

"Giovanni Allonzo als ik jou was zou ik maar opletten wat je zegt want zo waar ik je moeder bent, je krijgt huisarrest." Hij lachte nu nog harder voordat hij met tranende ogen zei:

"Mam ik herinner me niet dat je alzheimer hebt aangezien je moet weten dat ik niet meer thuis woon?"

"Dat kan me niks schelen, ook al woon je aan de andere kant van het land ik ben je moeder en ik kan je nog altijd huis arrest geven." Hoorde ze haar geïrriteerd antwoorden. Als Sarah nu op haar beurt probeerde haar lach in te houden bij de gedachte aan de volwassenen man naast haar die van zijn moeder gedwongen zou worden om weer thuis in te trekken alleen om hem huisarrest te kunnen geven.

"Ach mam, ik zie het jou nog doen ook." Hoorde ze Gio geamuseerd zeggen

"dus laat ons overeen komen dat ik mijn fout in zie en het nooit meer zal doen. Ik hou van je." vervolgde hij er nog snel achteraan voordat zijn moeder de kans zou krijgen om nog iets te zeggen.

En Sarah luisterde hoe zijn moeder haar woorden inslikte bij het horen van de vier kleine woordjes voordat ze zuchtend antwoordde: "Ik ook van jou, maak het niet te laat oké?

Je vader en ik willen naar bed."

"We zijn onderweg, binnen een halfuur zijn we thuis." En drukte met zijn blik op de weg af.

" zie je hoe makkelijk dat gaat, over een tijdje heb je het ook onder de knie " grinnikte hij en terwijl ze nog altijd bezig was haar hoofd versteld te schudden reed hij de snelweg op.

Vijfentwintig minuten later stonden ze voor de veiligheidshekken van zijn ouderlijke huis en keek toe hoe hij de alarmcode invoerde en de hekken voor ze open gleden.

Hij bracht haar tot de deur en liet de motor verder lopen terwijl ze haar gordel los maakte en de deur van de wagen opende.

Voordat ze uitstapte draaide ze zich spontaan terug en drukte een kus op zijn wang.

Ze voelde hoe het bloed naar haar wangen steeg bij het besef wat ze net gedaan had dus probeerde ik zichzelf eruit te redden door luchtig"Bedankt voor de leuke avond." Te fluisteren en zijn wagen uit te stappen.

Terwijl ze zichzelf nog net niet tegen de voorhoofd sloeg bij de gedachte aan wat ze gedaan had.

Ze was hier pas een week en kende hem pas een paar uurtjes wie dacht ze verdomme wel niet naast zich te hebben Said of zo?

Ze wierp nog een laatste blik achterom en bereidde zich al voor op een of andere stomme commentaar van zijn kant uit, maar meer dan een verbaasde blik en een verwonderde glimlach terwijl hij afscheid nam met de woorden: "Graag gedaan kleine." Kreeg ze niet te horen terwijl ze zijn auto deur dicht gooide en toe keek hoe hij over de knisperende grind de oprijlaan afreed en haar zuchtend achter liet.

Herschreven  25/01/2017