Killer Game

Chapter 15: Trial Phase 4

Naglakad kami papuntang basement, sa mga oras na ito ay unti-unti na namang bumabalik ang aking kaba at kasabay nito ang malalakas na kabog ng aking dibdib. Sinong hindi kakabahan? Sa bawat araw yata dito sa park ay walang oras na masisigurado mo na ligtas ka. Ano mang oras ay maaaring manganib ang iyong buhay.

Habang naglalakad kami ay nakasabay ko si Owen at Terrence. Nakabalik na kasi sila Owen mula sa pagdadala ng form sa Entrance ng park.

"Kumusta ka naman Terrence?" Pagtatanong ni Owen. See? He's really great on pretending to be a saint.

“Ayos, lang. Hindi ko nga lang alam kung hanggang kailan ako tatagal sa larong ‘to.” Seryosong sabi ni Terrence.

“We can do this. Don’t worry.” Sabi ni Owen, namamangha talaga ako kay Owen dahil sa galling nitong magsuot ng maskara.

Tahimik lang kaming naglalakad ng may bigla kaming narinig na kumalansing. " Terrence sa'yo ba yung token na nalaglag na 'yon?" tanong ni Owen.

No'ng mapansin ni Terrence na sa kanya ang nalaglag ay dali-dali niya itong pinulot. "Salamat ah, gagamitin ko pa 'to mamaya panlaro sa isa sa mga booth."

***

Pumunta na ako sa puwesto ko, specifically pinag-gigitnaan ako nina Stacy at Phil.  Pinagmasdan ko muna ang anim na litrato rito sa Trial na may nakalagay nh isang malaking X—Si Evan, Ian,  April, Angel, Bryan, at Erica. Limang inosente at isang nurse, ang sakit lamang isipin dahil hanggang ngayon ay wala pa kaming clue kung sino ang mga killer.

"Welcome players, The fourth trial will now begin!" 

"Okay sa library naganap ang krimen guys, let's all start it with the small detail" Sabi ni Nick.

"Sino ang mga nanggaling o nakita niyong lumabas sa bookstore that time?" Tanong din ni June.

After he said that, I immediately raised my right hand. "Ako." I honestly speak. Totoo naman na galing ako sa bookstore that night, hindi ko ikakaila 'yon. Sa oras kasi ng trial ay kailangan maging tapat ang bawat isa sa kanilang sinasabi at ipakitang kaya naming panindigan ang mga binitawan naming salita.

"So Raven wala ka bang napansin na kahina-hinala kagabi?" tanong sa akin ni Tomy. Kahit maloko si Tomy, he always become serious in a situation like this. Maganda na ang ugali ni Tomy, samahan pa ng isang napakatalinong utak.

“May narinig akong ingay kagabi kaya naman mabilis akong lumabas sa fire exit. Hindi rin naman ako nagtagal sa lugar na ‘yon dahil inakala ko rin na nandoon ang killer.” Pagpapaliwanag ko sa kanila, Napansin ko na mayroon pa lang nagdududa sa ginawa kong eksplenasyon. "Totoo ang mga sinabi ko.”

“Raven, nakita ang bangkay malapit sa fire exit.” Sabi ni Coby. So now, they’re pointing their fingers on me?

"Guys hindi talaga ako ang gumawa ng pagpatay. Sa tingin niyo, kung nagsisinungaling ako bakit ko naman itataas ang kanang kamay ko?" Pagtatanggol ko sa aking sarili. If they will kill me, sila lang din ang manghihinayang.

"Baka nagsabi ka lang ng totoo na nandoon ka para lituhin kami sa aming mga pagbibintangan." Pagja-jump in conclusion ni Nick.

“Ang dali para sa’yo Nick na mambintang dahil hindi mo nakita ang mga pangyayari, hindi mo naramdaman ang takot na nararamdaman ko nung mga oras na iyon.” Gusto kong sabihin sa kanila na hindi ako ang killer ngunit parang sarado na ang kanilang mga tenga upang pakinggan ako.

“Okay, let’s end your nonsense conversation.” Sabi ni Tomy. “Hindi sapat ang basis ninyo para pagbintangan si Raven, kahit ako rin naman ay nadaan sa bookstore kagabi. Gamitin ninyo ang utak ninyo bago bumuka ang inyong bibig.”