Szkoła żywiołów

Rozdział XXVIII

- Gadaj! - krzyknął i wstał z miejsca, prawie rzucając butelką z Netris.

Spięłam się i zaczęłam mówić, powoli układając plan w swojej głowie.

- Może i wiem, ale co będę z tego miała jak ci powiem? Unicestwiony i podporządkowany tobie świat? Podziękuję za taki układ - prychnęłam pogardliwie.

Król zaśmiał się skrzekliwie i spojrzał na mnie pobłażliwie.

- To między innymi, ale pewnie chciałabyś mieć coś z tego, racja?

Posłałam mu spojrzenie mówiące: "Czy ty sądzisz że jestem idiotką?"

- Chciałabym spotkać kogoś, kto już nie żyje i sądze że nadal jest tutaj. Raczej jeszcze nigdzie nie został wysłany.

Król spojrzał na mnie podejrzliwym wzrokiem i przez chwilę panowała cisza. Jednak w końcu odezwał się:

- Niech ci będzie. Nawet jeśli nie wiesz jak to robić, to nie strace przy tym.

Ruszył na ściane, która była obok mnie. Zatrzymał się przed nią i dotknął ją, zaczynając szeptać jakieś słowa. Doskonale je słyszałam, ale nic nie rozumiałam, jakby były w innym języku.

Nagle coś syknęło, a ze ściany buchnął dym. W miejscach, skąd wydobyła się para wodna, powstały szczeliny.

Król położył dłonie na marmurze i z całych sił pchnął go. Mężczyzna sapnął, a w ścianie pojawiła się dziura w kształcie drzwi.

- Zapraszam - szepnął tak cicho, że ledwo usłyszałam i oficjalnym gestem zaprosił mnie do środka.

Spojrzałam na niego i niepewnie ruszyłam w stronę otworu. Zajrzałam do wewnątrz i wstrzymałam oddech.

Był to niewielki pokój, w którym było zupełnie ciemno. Tylko teraz strużka światła z zewnątrz wpływała do wnętrza. Na środku pomieszczenia stało wielkie lustro. Wyglądało jak normalne zwierciadło, w którym można było się przejrzeć. Jednak jego obramowanie było z szarego metalu, a zdobienia miały kształt duchów i róż.

Powoli podeszłam do przedmiotu.

- Jak to działa?

Król znalazł się obok mnie i szybkim, mocnym ruchem popchnął mnie w stronę szkła. Kiedy uderzyłam o nie, cicho krzyknęłam.

Upadłam łapiąc się za głowę. Jednak nic nie czułam. Żadnego bólu, krwi, tylko przenikliwy chłód i ciężkość powietrza.

Uniosłam głowę i rozejrzałam się wokół. Była to pustka. Wokół nie było zupełnie NIC. Jedynie jakieś dusze siedziały, niczym w bardzo długiej kolejce do lekarza.

Zaczęłam wyszukiwać jednej, jedynej twarzy, po którą tu przyszłam, z wielką nadzieją że jednak jeszcze tutaj będzie. Jednak na próżno. Nie mogłam go znaleźć.

Podeszłam do pierwszej lepszej duszy i dotknęłam jej ramienia. Dziwne. Wydawała się żywa, tylko była potwornie zimna.

Postać spojrzała na mnie, a ja o mało nie podskoczyłam z przerażenia. Jej oczy były jakby pokryte białym śluzem. Nie było widać ani źrenic, ani tęczowek. Kiedy podniosła rękę w moją stronę, usłyszałam jak coś strzeliło jej w ramieniu, a później w łokciu.

Tym razem cicho pisnęłam i szybkim krokiem oddaliłam się od niej. Widziałam jak odprowadzała mnie tęsknym wzrokiem.

Poczułam jak ktoś obejmuje mnie w pasie.

Podskoczyłam obracając się o 360 stopni. Nagle zobaczyłam twarz, za którą tak bardzo tęskniłam.

- Aqua! - krzyknęłam i ze łzami w oczach rzuciłam się na szyję chłopaka. Z radości zaczęłam przeczesywać palcami jego włosy, ale nie były takie jak kiedyś. Kiedyś były złote, puszyste, gęste. Teraz są... Łamliwe, rzadkie, pozbawione dawnego blasku.