Sad eyes never lie (afgeschreven)

Hoofdstuk 1.2

Ze keek toe hoe Domenique, op zijn beurt zijn schouders optrok en langzaam zei: "Ze heeft Sarah gesproken.

Het meisje vertelde jullie moeder net wat er allemaal voorgevallen is in de laatste jaren sinds de dood van haar moeder en haar verhaal heeft jullie moeder van streek gemaakt, dat is alles."

"En wat heeft ze mam precies verteld?" Dominique zuchtte en sloeg zijn arm om de schouder van één van de jongens en zei: "Kom ik vertel het jullie snel onder het ontbijt voordat ze naar beneden komt om jullie te leren kennen."

"Ik ben langzaamaan benieuwd naar haar." Hoorde ze één van de jongens nu nieuwsgierig zeggen terwijl ze gezamenlijk de eetkamer in liepen.

Sarah wist niet goed wat ze moest voelen bij de gedachte dat het hele gezin zou weten wat ze meegemaakt had in de laatste jaren.

Maar ze wist ook dat ze er toch niks meer aan kon veranderen tenzij ze de eetkamer in zou stormen en het ze verbood. Wat ze natuurlijk niet van plan was te doen.

In plaats daarvan liep ze naar haar kamer en pakte de drie fotolijsten van haar moeder uit haar koffer.

En plaatste één op haar nachttafeltje aan de kant waar ze sliep. Het was de foto waarop haar moeder er gelukkig en onbezorgd op uit zag.

Op de tweede foto stond haar moeder achter haar met haar armen rond haar zij gedraaid en haar hoofd op haar schouder naast haar gezicht en hoewel ze op de foto glimlachte stonden haar ogen verdrietig.

De foto was een jaar voor haar overlijden en chemotherapie genomen. De ziekte had haar hier psychisch al getekend.

De derde foto was een foto van haar als baby in de armen van haar moeder deze foto zette ze op het bureau.

Ze had voor de rest niks meer van haar bij. Alle resterende spullen en foto's lagen ergens in een opslagruimte in Nederland opgeslagen.

Maar ze besefte wel dat dit de eerste keer sinds haar moeder gestorven was dat de foto's uit haar koffer waren gekomen en in haar kamer kwamen te staan dat zei toch iets.

                                 *****

Een kleine drie kwartier later en na een hete douche voelde ze zich eindelijk bereid om de rest van de familie onder ogen te komen.

Ze voelde hoe de waterdruppels langzaam hun weg over haar rug zochten en terwijl ze de trap afdaalde een ril probeerde te onderdrukken.

Haar föhn had vandaag er voor gekozen om het te begeven dus zat er niks anders op dan met natte haren kennis te gaan maken met Laila's zonen.

Ze keek nog een laatste maal in de hal spiegel en zuchtte, haalde het elastiek van haar pols en besloot om haar haren toch maar vast te zetten in een knot.

Ze zag er nu weliswaar uit als een burgertrut maar dat was beter dan eruit te zien als een verzopen kat.

Ze liet haar handen over de enkellange turkooizen jurk met witte bloemen glijden en knoopte toch maar haar vestje dicht bij het zien van haar decolleté die toch wel erg prominent aanwezig was in het complete plaatje.

Nog geen jaar terug had ze een A cup maar ze begonnen groter en groter te worden.

Ze was blij dat dit niet gebeurd was toen ze nog bij haar laatste pleeggezin zat alhoewel ze vermoedde dat haar pleegvader haar wellicht dan met rust had gelaten.

Ze schudde de nare gedachtes weg en klopte na nogmaals diep in te ademen op de eetkamer deur en stapte binnen.

Ze zag hoe vijf paar ogen zich op haar richten terwijl ze een verontschuldigende glimlach op haar gezicht plaatste en een beetje ongemakkelijk nog een stap de eetkamer in zette.