AURORA

•2• "Eğitim"

Odaya geldiğimizde bana döndü ve "Siz meydanda bilgilendirilirken odalarınızın çıkış komutlarını yeniden düzenledik." dedi. "Artık odanın bulunduğu yere yaklaştığında kapı kendiliğinden görünür olacak ve geçişine izin verecek. Bunu daha önceden yapmadık çünkü muhtemelen kaçmaya çalışıp sorun yaratacaktınız."

Hala kaçmaya çalışıp sorun yaratabilirdim. Fakat bu sözde sevecen tavırla sunulan bilginin altındaki kaçmak istemezsin tehdidini kavramak zor değildi. Gülümsedim ve "Teşekkürler, Isabel." demekle yetindim. O da bana aynı şekilde bir gülümsemeyle karşılık verdikten sonra kendimi odama atmıştım.

Usulca yatağa kıvrıldığım esnada tepemde beliren hologram, bahsedilen eğitimden önce yalnızca iki saatim olduğunu bildiriyordu ve bu daha çok tadımı kaçırmıştı. Ölüme hazırlanma sürecinden geçmek istemiyordum. Bu kadar çabuk yaşanmasını daha da istemiyordum. Elimden hiçbir şey gelmediği gerçeği ise her şeyden çok canımı sıkıyordu.

"Neyse," diye mırıldandım, kendimi kısa süreli bir uykunun kollarına bırakmadan hemen önce. En azından arkamda bıraktığım için üzüleceğim bir ailem yoktu. Kaybedecek bir şeyleri olanlardan değildim.

*

Tabii ki üzerimde bu kadar baskı hissederken rahatça uyuyabilmem mümkün değildi. Yarım saatlik bir kestirmenin ardından huzursuzca gözlerimi açmıştım ve dakikalardır öylece tavanı izliyordum. Tahmin edebildiğim kadarıyla sürenin dolmasına az kalmış olmalıydı.

Karnımın gurultusuna daha fazla dayanamayarak yataktan kalktım ve boş bakışlarımı etrafta gezdirdim. Buradaki robot ruhlular acıkıyor muydu bilmiyordum ama benim midem biraz daha bu kadar boş kalmaya katlanamayacaktı. Acıkabileceğimi düşünen kimse yok muydu?

Ayağa kalktım ve Isabel'in beni meydana götürmeden önce odaya eklediği kapıya ilerledim. Tahmin ettiğim gibi banyoya açılıyordu. Odada yiyebileceğim bir şey bulacağımı sanmıyordum. Belki de zenginler çoktan bu meseleyi halletmişti ve bundan bihaberdim. Bu düşünceyle kapsüllerin olduğu tezgaha doğru ilerledim. Üzerindekilere daha önce hiç dikkatlice bakmamıştım. Birkaç etiketi okuduktan sonra "Açlık" ismiyle etiketlenmiş kırmızı sıvıyı keşfetmiştim. Elime aldığım kapsülün kapağını açıp dudaklarıma götürmeden hemen önce tereddüte düşmüş olsam da, nasılsa buradaki hiçbir şey bana görevimden daha çok zarar veremez diye düşünerek sıvıyı bir dikişte içtim ve boş kapsülü yerine bıraktım. Tam bu esnada odaya Isabel girdi.

"Hazırsındır diye düşünmüştüm," dedi beni baştan aşağı süzerken. "Eğitim vakti geldi. Seni götürmem gerekiyor."

Ellerimi iki yanıma açıp kaşlarımı kaldırdım. "Hazır olmak için ne yapmam gerekiyordu?"

Isabel iç çekip kafasını iki yana salladı ve beni az önce göz attığım banyoya itekledi. Bu kadın bana dadılık yapmaktan nefret ediyordu, haksız da sayılmazdı. Banyodaki dolapları ardına kadar açtığında ise giyim tarzımı baştan yaratabilecek kadar çok kıyafetle karşılaşmıştım.

"Sizi en iyi halinizle göreve hazırlamak isteriz." dedi ve yine soğuk bir şekilde gülümseyerek odadan dışarı çıktı. Huysuz bakıcımı sinirlendirmemek için hızlıca eğitime uygun olduğunu düşündüğüm kıyafetleri üstüme geçirdim. En azından ölmeden önce güzel ağırlanıyordum? Bulunduğum yerden ayrılmadan hemen önce gözlerim aynadaki aksime takılınca duraksadım. Açık kahve tonlarındaki saçlarım berbat haldeydi, dudaklarım kurumuştu ve gözlerimin kimi zaman benzetildiği alevlerden eser yoktu. Ruh halimi olduğu gibi dışa yansıtıyordum.

Daha fazla oyalanmamakta karar kıldım ve soluğu Isabel'in yanında aldım. Aceleci bir tavırla ben gelir gelmez önümden yürümeye başlamıştı.