တီ ... တီ ... တီ ...
တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနတယ္ ~
ေအးစက္စက္အေငြ့အသက္ေတြနဲ့ ...~
"Lu က ဘယ္လို အဲ့ဒီကိုေရာက္သြားတာလဲ"
Yixingရဲ့ အသံက တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ေလထုကို ျဖိဳခြင္းသြားတယ္ ~
သတိေမ့ေမ်ာေနတဲ့ Luhanလက္ကေလးကို ဆုပ္ကိုင္ေပးထားတဲ့ Baekhyunက ...
"ငါလည္း စဥ္းစားလို့မရဘူး!! ah!! Xiu ......"
ေဘးနားက Xiuminကို လွည့္ႀကည့္လိုက္ေလတယ္...
"ဟင္! ဘာလဲ ? "
"ဟို ... နတ္ဆရာမႀကီးေျပာသလို ! Luကို ေႏွာက္ယွက္ေနတာျဖစ္မယ္ !"
Xiumin က ေတာ့ စဥ္းစားသလို လုပ္ေနတယ္... ထိုအခါ Yixingက ... Luhanလက္ေလးကို ဆြဲယူႀကည့္လိုက္ျပီး ...
"ဟုတ္မယ္!!! Luမွာ လက္ေကာက္မရွိေတာ့ဘူး "
"ေအးဟ ...!!! "
သံုးေယာက္သား တစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္ ေႀကာင္ႀကည့္ေနႀကရာမွ ... Baekhyun က ...
"ထားပါ...Lu ေနျပန္ေကာင္းလာဖို့အေရးႀကီးတယ္ ... Yixing မင္းက Luေဘးမွာ ေစာင့္ေန ... ငါတို့ လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းေတြ ျပန္ယူလိုက္ဦးမယ္ "
"အင္း ... အင္း ..."
~~~~
ေဖ်ာက္ ... ေဖ်ာက္ ... ေဖ်ာက္ ...
မနက္ေဝလီေဝလင္းအခ်ိန္မို့ ေကာင္းကင္ယံမွာ အေမွာင္ထုက ရွိေနဆဲ ... တစ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ့ မိုးေရေပါက္ကေလးေတြက ကမာ႓ာႀကီးေပၚ ျဖန့္က်က္လိုက္ေလတယ္ ......
ကုတင္ေပၚလဲေလ်ာင္းေနတဲ့ Luhanရဲ့ေဘးမွာ ... အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ Yixingအျပင္ .........
Luhanရဲ့လက္ဝါးႏုႏုေလးကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း နဖူးနဲ့ ထိကပ္ထားကာ ငိုေႀကြးေနတဲ့ Sehun ...
"Luhan... အဲ့လိုႀကီး အိပ္မေနနဲ့ေလ ~ ကိုယ္ မင္းရဲ့ေရွ့မွာ ရွိေနတယ္ေလ ထႀကည့္ပါဦးး ... "
~ ကိုယ့္ရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ဖြင့္မထုတ္ခဲ့သင့္ဘူး ... မင္းကို မေႏွာင့္ယွက္သင့္ခဲ့ဘူး ... မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အခ်စ္တစ္ခုကို မပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ရင္ ... ... ...
ဒီလိုေတြျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး ~
ကိုယ္တို့ႏွစ္ေယာက္လံုး မနာက်င္ရေလာက္ဘူး
... ဒါေပမယ့္ ပူမယ္မွန္းသိရက္နဲ့ မီးထဲတိုးမိတယ္ ... နာက်င္ေပမယ့္ မင္းနဲ့ တစ္ခဏအတူတူရွိေနရတာ ကိုယ္အရမ္းေပ်ာ္တယ္ ... မင္းကို ခ်စ္တယ္ Luhan ...
