ညစာစားျပီး ... ဝရန္တာမွာ Luhan စာအုပ္ဖတ္ေနသည္။
အာ ... ...ဝူး .........
ရွည္လ်ားတဲ့ ေခြးအူသံႀကီးေႀကာင့္ Luhanလန့္သြားမိသည္!
ေလညွင္းက တစ္ခ်က္ေဝွ့တိုက္သြားျပီးေနာက္ ...
Luhan နားေတြအူလာသည္! ပီးေတာ့ မသဲကြဲတဲ့့ စကားသံေတြ ႀကားလာရသည္!
စကားသံေတြက ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္...
"Luhan ... ည ... ... ၁၁နာရီ ......
ျခံထဲ ... ...ဆင္း ... လာ ... ခဲ့ ... ပါ ... ..."
Luhan ဟိုဒီ လိုက္ရွာမိသည္။ အနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိ ...
"Sehun?? .... Sehun ...? "
Luhanရဲ့ အေမးကို ေျဖသံေတာ့ မထြက္ေပၚလာခဲ့ ...
~~~~ ~~~~~ ~~~~~ ~~~~
ႏွင္းေတြ ေဝ့ဝိုက္စြာ က်ဆင္းေနႀကသည္...
ညနက္လာေလ အေအးဒဏ္က ပိုဆိုးလာခဲ့သည္။ ... အိမ္ႀကီးကေတာ့တိတ္ဆိတ္ေနေလျပီ ...။
စားပြဲေပၚက နာရီရဲ့ ... လက္တံ လွဳပ္ရွားေနသံနဲ့အတူ Luhanစိတ္ေတြလွဳပ္ရွားေနခဲ့သည္ ...
~ ၁၁နာရီ ... ... ~
အခန္းတံခါးကို သာသာေလးဖြင့္လိုက္ျပီး ...
Luhan ဟိုႀကည့္ဒီႀကည့္ လုပ္လိုက္တယ္ ...
...အင္းး ... အိပ္ကုန္ပီထင္တယ္ ~~Ah! ခ်မ္းလိုက္တာ ...
ေျခသံဖြဖြနင္းကာ တံခါးမႀကီးကို ဖြင့္လိုက္သည္။
ေဂ်ာက္ ! ......~
အနည္းငယ္ေမွာင္ေနသည္ ... က်ေနာ္ အရင္ကဆို သရဲေႀကာက္တတ္တယ္ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ... 'သူ' နဲ့ေတြ့ရဖို့ အခ်မ္းဒဏ္ကိုလည္းု ခံႏိုင္ျပီ ...သရဲေႀကာက္ဖို့ဆိုတာေတာ့ ......ေျပာစရာမလိုေတာ့ဘူးထင္တာပဲ ...~
Luhan တံခါးအဝကေန ျခံထဲလွမ္းႀကည့္လိုက္သည္...
ႏွင္းေတြေႀကာင့္ မွဳန္ဝါးဝါးအရိပ္ေလး......
Luhan ထိုေနရာသို့ အေျပးေလးသြားလိုက္တယ္ ...
ထိုအရိပ္နားမေရာက္ခင္ အနည္းငယ္အလိုမွာ ရပ္လိုက္ျပီး ......
