"Sehun ... က်ေနာ့္ကို ခ်စ္လား ..."
"ဟင္ ..."
ရင္ခြင္ထဲ ျငိမ္ျငိမ္ေလး ေနေနတဲ့ Luhanက Sehunကို ေမာ့ႀကည့္ရင္း ေမးလိုက္တယ္ ...
"က်ေနာ္ ... Sehun ... Sehunကို ခ်စ္တယ္"
Sehun ... Luhanေခါင္းေလးကို နမ္းလိုက္ျပီး ...
"ကိုယ္လည္း Luhanကို ခ်စ္တယ္ ... ဒါေပမယ့္ ..."
Luhan ရုတ္တရက္ Sehunနဲ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္ျပီးေနာက္ ...
"အဆင္ေျပသြားမွာပါ ... ဘာေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ေနေန က်ေနာ္တို့ ခ်စ္ေနဖို့ပဲ အေရးႀကီးတယ္မလား ..."
ဟူးး ... ကေလးရယ္ ......
ကိုယ္တို့ေတြက ဘဝခ်င္းျခားေနတယ္ေလ ...
အဆံုးသတ္မွာ ရင္ကြဲရမွာကို ကိုယ္သိေနတယ္ .. သို့ေပမယ့္ေလ .........
ခ်စ္ရတဲ့သူကို ခ်စ္တယ္လို့ ဖြင့္ေျပာျပီး...
လက္ခ်င္းတြဲျပီး ေလ်ွာက္သြားခ်င္တယ္ ... ခ်စ္ျခင္းရဲ့ ခ်ိဳျမိန္မွဳမွာ ခိုလွံဳခ်င္တယ္ ... ကိုယ္ ဘယ္လို ေရွ့ဆက္ရမလဲ Luhanရယ္ ......
"လျပည့္ေတာ့မယ္ေနာ္ ..."
အဆက္အစပ္မရွိ ထြက္လာတဲ့ Luhanစကားေႀကာင့္ Sehun ေကာင္းကင္သို့ ေမာ့ႀကည့္မိလိုက္တယ္ ...
လျပည့္ေတာ့မယ္? ...~ အခ်ိန္ေတြရယ္ ျမန္လိုက္တာ ... ေက်းဇူးျပဳျပီး ရပ္တန့္လို့ မရႏိုင္ဘူးလား ...
"Luhan ......"
လွည့္လာတဲ့ Luhanမ်က္ႏွာေလးကို ဆြဲယူလိုက္ျပီး ဖြင့္ဟေနတဲ့ ႏွဳတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို
ဖိကပ္ကာ ငံုထားလိုက္သည္...
ခ်စ္တယ္ Luhan ... ေနာက္ ဘာေတြျဖစ္မယ္မသိေပမယ့္ အခုခ်ိန္ေလးေတာ့ ဒီလိုေလးေနပါရေစ ......
Sehun ... Luhan ခါးေလးကို ဆြဲယူရင္း တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဖိကပ္ထားလိုက္သည္...
Luhanလည္း Sehunရဲ့ လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္ထားရင္း လွပေသာ အခ်စ္တို့ကို ဖန္ဆင္းလိုက္ႀကတယ္ ...
ထိုအခ်ိန္ ... သစ္ရြက္ေလးမ်ားက လွပသိမ္ေမြ့ေသာ ခ်စ္ေတးသံစဥ္တစ္ပုဒ္ကို တီးခတ္လိုက္ႀကသည္ ... ထိုသံစဥ္နဲ့အတူ လိုက္ဖက္စြာ ႏွင္းပြင့္ေလးမ်ားက ကခုန္ေနႀကသည္။ ပန္းပြင့္ေလးမ်ားလည္း ခ်ိဳျမိန္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုကို ခံစားေနႀကသည္ ...။
