The girl he wants

Dag -4 - Alice

Ik kan alleen maar glimlachen bij het cijfer wat boven het blad staat. Hoewel ik uit veel hoeken van de klas gejammer hoor komen laat ik me daar niet door beïnvloeden.

Mijn blik gaat vrijwel meteen richting Jax. Druk is hij in discussie met Louis en ik kan nu al raden waar het over gaat. In eerste instantie waarschijnlijk over de cijfers maar die twee kunnen echt geen gesprek voeren zonder dat het onderwerp meisjes langs komt.

Vrijwel iedereen in de klas is al eens slachtoffer geweest. En geloof me, ze hebben het beide geprobeerd maar ze kwamen er snel achter dat ik meer een van de jongens ben dan een meisje dat voor hun voeten zou vallen.

Ik sta op van mijn stoel en loop dan richting Jax die zuchtend richting zijn toets staart.

"Dikke onvoldoende?" glimlach ik liefjes naar hem terwijl ik er voor zorg dat mijn beanie wat beter op mijn hoofd zit. Het haar dat er onderuit komt is vreselijk pluizig vandaag en ik heb er daardoor dan ook niet veel aandacht aan besteed. Dat doe ik nooit eigenlijk. Je zou dan ook geen spoortje make-up in mijn kamer vinden. Dat is gewoon troep.

"En wat heb jij? Een één?" De spottende manier waarop Jax het vraagt maakt me wel een beetje geïrriteerd. Ik rol mijn ogen kort en sla daarna met een grote grijns mijn toets op zijn tafel neer.

"Dikke voldoende." De overwinning is een soort van in mijn stem te horen en te zien aangezien ik als een gek aan het dansen ben. Tot natuurlijk de leraar weer roet in het eten moet gooien.

"Alice, dit is een klaslokaal! Er wordt hier niet gedanst en hoevaak moet ik het wel zeggen dat....." Ondertussen ben ik alweer gestopt met luisteren en kijk ik Jax grijnzend aan.

"Sorry meneer, ik zal het niet meer doen." Schijnheilig en sarcastisch komt het over mijn lippen heen waarna ik me weer richt tot Jax.

"Overmorgen bij mij thuis, niet vergeten he?" Ik zou hem vermoorden als hij mijn verjaardag zou vergeten. Dan zou hij echt de wind van voren krijgen.

Ondertussen is het in de klas wat stiller geworden en mijn ogen dwalen richting Olaf. Hij is aan het praten met zijn vrienden. De manier waarop zijn donkerblonde haren voor zijn bruinige ogen vallen. Elke keer weer gaat mijn hart iets sneller kloppen bij dat aanzicht. Ik vergeet Jax dan ook heel even.

"Wees alsjeblieft een beetje aardig tegen Olaf. Je hebt al honderden keren gezegd dat we niet bij elkaar passen, maar geef hem op zijn minst een kans." Natuurlijk weet ik wel dat Jax hier niets van wilt horen maar toch kijk ik hem wat smekend aan.

Het antwoord van Jax komt niet. Na nog meer gezeur van de leraar gaan we namelijk beide aan het werk en hoewel ik nu wel glimlach voel ik me niet in de stemming om te glimlachen.