Superstars Daughter

Hoofdstuk 16 (✔)

(✔)

Van thuis naar school en omgekeerd, niet meer. Dat was ook zo. Iggy had dezelfde maatregelen als mij gekregen. Ik werd eens wakker. Toen ik naar de keuken ging, was mon père er niet. Dit gebeurde nooit. Wij ontbeten altijd samen. Het was één week geleden, toen ik huisarrest kreeg. Het was al vrijdag. Er lag een cupcakje met een ongebrand kaars op tafel. Het was mijn verjaardag. Ik had het niet door. Vandaag was ik officieel 17. Mon père en ik hadden niet met elkaar gesproken. Het waren kleine conversaties. Ik miste onze gebabbel. Ik zag hem ook minder. Hij was altijd in de studio of wel een date met Perri. Ik kon mon père amper zien. Ik begon de relatie van mon père en Perri te haten. Hij was zo bezig met haar, dat hij mij niet zag. Ik zei het tegen Iggy. Zij had hetzelfde probleem. Ze vertelde me dat hun gepakt hadden met hevig zoen toen ze van school kwam. Ik hield van Iggy als een echt zusje of beter gezegd zus. Ze was één jaar ouder dan mij. Ik miste mon père. Iggy zei dat haar moeder zich raar gedroeg. Ze zei dat Perri ook niet met haar sprak. Ik werd er gek van. We hadden paar dagen geleden met de huistelefoon gesproken stiekem. Onze gsm's was nog steeds in de handen van onze ouders. Ik moest binnen 20 minuten vertrekken, want hij had niet alleen mijn gsm afgepakt ook de Mini Couper, mijn auto. Hij had een chauffeur gehuurd. Vandaag was mijn verjaardag en ook het laatste dag tot de examens begonnen. Ik bekeek de cupcake. Geen verjaardag kaarten, helemaal niks. Alleen een verdorie cupcakje. Nog nooit had ik mijn verjaardag zonder mon père gevierd. Hij deed het om me te kwetsen. Dat wist ik gewoon. Ik nam de cupcake in mijn kleine handen. Het was een eenvoudig vanille cupcakeje. Er waren geen versieringen. Ik gooide de cupcakje in de vuilnisbak. Ik ontbeet niet ook voor het eerste keer. Zuchtend wachtte ik op de chauffeur. Ik ging naar buiten. Ik zag de witte wagen. De chauffeur deed het portier open voor me. Ik mocht Iggy ook niet ophalen. Ik vond dit niet eerlijk.

Volgende week waren examens en ik was voorbereid. Ik verveelde me zo dat ik begon te studeren.

Ik zat alleen op de grond. Het was pauze. Ik had opgemerkt dat Jack en Nathan een tijdje niet gezien had. Plotseling zag ik een reep chocolade voor gezicht. "Huh?" Het was Iggy. "Ik hoorde dat je jarig was. Gelukkig verjaardag." Ik nam de reep uit haar handen. "Dank je wel." Iggy kwam naast me zitten. "Sorry, ik kon niks anders brengen. Ik heb geen zakgeld gekregen omda..." Ik deelde de reep chocolade in tweeën. "Ik begrijp het. Ik zit in het zelfde probleem." Ik gaf de chocolade aan haar. "Dank je." Murmelde ze. Ik stak mijn deel in mijn tas. Ik had momenteel geen zin in eten. "Ik vind het niet kunnen wat onze ouders doen." Zei Iggy terwijl ze haar chocolade at. Ik zuchtte en ik keek naar de wolken. "Ik ga voor het eerste keer alleen mijn verjaardag spenderen." Murmelde ik. "Ze zijn zo met elkaar bezig dat ze niet ons staan. Dit geen huisarrest, maar erger." Ging ik verder. "In het begin vond ik het een goed idee. Het leven gaat door. Nu zie ik mijn eigen vader niet meer eens, omdat hij bezig is  met aflebberen van jouw moeder." Ik werd kwaad. Ik had huisarrest, dat had ik misschien verdiend. Maar mij opsluiten in het huis terwijl geen enkele mens erin zit. Een huis zonder familie. Ik knarste mijn tanden. "Nog nooit heb ik me zo eenzaam gevoeld." Fluisterde ik. Ik sloot mijn ogen. Een traan druppelde. Iggy nam mijn hand en gaf kusjes op mijn handen. "We gaan dit samen doorstaan." Ik liet mezelf leunen aan Iggy. "Dit is erger dan huisarrest." Murmelde Iggy. "Ik denk dat ik elk moment gek ga worden van de stilte." Ik keek naar haar ogen. "Ik weet wat je bedoeld." "Het is allemaal mijn schuld. Had ik maar haar niet aangevallen, was dit niet gebeurd." Ik kneep mijn ogen. "Neen, niet jouw schuld. Maar die van ons." Zei ik. Ik kon de eenzaamheid niet verdragen. Als gebroken bent en je vast wilt hechten aan hem of haar, vergeet dan niet de anderen die jou altijd geliefd hebben. Nooit, niet. Liefde boven alles.

Weer alleen in het huis. Er was geen vreugde meer. Vader  was weer niet thuis. Weer met Perri. Op mijn bureau lag de papieren die ik wou. Ik ging niet meer eenzaam zijn door vellen papier. Ik keek naar haar handtekening. Zo sierlijk getekend. Dat dat ik niet van haar verwacht. Ik kon niet wachtten tot ik 18 was. Een adult worden. Ik ging waarschijnlijk vooroordeeld worden door de papieren lag voor mijn neus. Ik ging naar de keuken. Mijn maag rommelde. Er was geen eten thuis. Ik zag dozen zandkoekjes op tafel, die we moesten verkopen voor een reis naar Parijs. Hij had tiental dozen gekocht. Plotseling werd er geklopt. Op de achterdeur? Ik ging naar de gang waar de achterdeur lag. Ik opende de deur. Niemand. "Hallo?" Geen antwoord. Ik keek naar links en rechts. Geen mens te zien. Plotseling hoorde ik meow? Ik keek onder me. Een kitten in een mand. "Oh wat ben je schattig." Ik raapte de kitten. Een kaart was verbonden aan de kitten's halsband. Gelukkige verjaardag. Hopelijk voel je je niet meer alleen met haar, las ik. Ik doorzocht een naam. Uiteindelijk kon ik het niet vinden.

Het was weekend. Vader was in de studio. Mijn kitten, die ik Pipa noemde sliep op mijn bed. Ik bestelde online wat spulletjes voor Pipa met mijn bankkaart. Gelukkig had ik een beetje geld op staan. Ik studeerde me pletter voor de examens. Ik leerde opnieuw, opnieuw en opnieuw door mijn verveling. Vader zag Pipa vrijdag. Toen ze op de bank sliep. Ik was toen in mijn kamer, zoals altijd.

-------------

Ik kreeg mijn aller laatste examens op de bank. Ik keek naar de drukke letter, waar wiskunde op stond. Ik haalde de diep in. Wiskunde was niet het makkelijkste vak voor me. Ik had voor dit vak het meest gestudeerd. Ik bladerde examen. Ik kon het.

Tevreden verliet ik het lokaal. Ik ging naar buiten om op te grond te zitten. Ik ging zitten, maar ik stopte. Ik draaide om, want ik zag Jack. Het was een tijdje geleden. Ik beet op mijn lip. Mijn hart bontste bij de gedachte aan die vellen papieren die op mijn bureau lag. Niet nu, dacht ik. Zijn rug was naar me toe. Hij zat op het gras. Ik ging naar hem toe. Ik zat naast hem. Jack verraste toen hij me zag. Hij grijnsde naar me. Zijn gezicht was genezen. Daar was ik blij om. "Hey." Begroette ik hem verlegen. "Hey." Zei hij terug. "En vond je de kitten leuk?" Mijn ogen werden groot. "Was jij het?" Ik kon het niet geloven. Hij knikte mysterieus. "Bedankt, dat was lief van je." "Jij, bedankt. Ik meen het." Zijn serieuze blik gleed naar mijn gezicht. Ik knikte begrip vol. "Hoe is het met je buik?" Jack trok zijn T-shirt een beetje omhoog. Een lang litteken kwam er tevoorschijn. Automatisch volgde ik het litteken met mijn vinger. "De krijgers tattoo." Fluisterde ik. Ik voelde de rillingen van Jack met mijn vinger. "Krijgers tattoo, huh?" Murmelde hij. "Inderdaad, problemen?" Murmelde ik terug. "Geen problemen, woordenboek meisje." Er kwam glimlach. Ik stootte op zijn arm als plagerij. "Je bent volwassen geworden ten op zicht van paar maanden geleden terug." Ik trok mijn wenkbrauw omhoog. "Oh ja?" Hij lachte speels. "Oui" zei hij. "Onze top sporter van school spreekt Frans. Ik voel me verreed." Hij rolde met zijn ogen. Ik liet mijn lichaam vallen op het gras. Ik keek liggend naar de zon. Jack deed me na. "Kan je geloven dat school bijna gedaan is. Alleen nog naar Parijs gaan, dan gaat ieder zijn eigen weg volgen. Klinkt dit niet raar?" Vroeg hij. "Jij wel ja. Ik zit nog een jaar op school." Jack rolde met zijn ogen. "Hoe is het met jouw pa?" Ik sloot mijn ogen. De zon maakte mijn gezicht warm. "Niet goed. Met jouw ouders?" Ik hoorde Jack zuchtte. "Ik woon nu bij mijn ouders." Ik stelde geen vragen. Ik steunde op mijn ellebogen. Ik kende hem niet goed. "Weet je toen je woedeaanval kreeg?" Veranderde ik van onderwerp. Jack schudde zijn hoofd van schaamte. "Het spijt me en ook voor Stella." Bij het horen van haar naam voelde in me oncomfortabel. Ik lachte nerveus. "Ik vergeef je." Murmelde ik. "Alles oké? Je ziet er niet goed uit." Zij stem was bezorgd. "Oui." "Zeker?" Hij geloofde me niet. Ik beet mijn lip. "Ik wil je iets vertellen, niet hier. In Parijs." Zei ik. Zijn gezicht werd verrast. "Oké." Weer de hekelige stilte. "Wat is er met je moeder gebeurd?" Heel simpel. "Zij kreeg een ongeluk door een gedronken bastaard in Parijs. Het bleek te zijn dat ik er was. Ik werd geboren terwijl zij in coma lag." Ik voelde Jacks hand op de mijne. "Wat erg voor je, Paris." Hij kneep teder in mijn hand. "Het klinkt dom, maar ik wil in haar bruidsjurk het huis zien. Waar mijn ouders gewoond hadden, voordat ik geboren werd." Hij kneep mijn hand opnieuw. "Het klinkt niet dom. Is het huis in Parijs?" Zijn zachte stem rouwde met mij mee. Ik knikte. "Wanneer we in Parijs zijn ga jij me het huis laten zijn terwijl jij in jouw moeders bruidsjurk draagt en ik een pak. Wat vind je er van?" Ik lachte droevig. Ik knikte. "Een goede manier om afscheid van haar te nemen. Voor altijd en eeuwig."