Superstars Daughter

Hoofdstuk 9 ( ✔)

(✔)
FOTO STELLA

Het was niemand meer dan Jack Morten. "Waarom?" Vroeg ik. "Bijles." Antwoordde hij. Toen herinnerde ik me weer. De lijn werd snel verbroken. Snel wandelend ging ik naar de schoolpoort.Hij leunde tegen de schoolpoort. Zijn hand was in de broekzak. Met de andere hand had hij zijn gsm vast en keek naar het scherm. "Paris." Murmelede hij. Plotseling keek hij naar me. Ik trok mijn wenkbrauwen omhoog. "Hoe wist jij dat.? Je had me niet gezien." Stelde ik vast. Hij kreeg een niet-bekende grijns op zijn gezicht. "Schaduw." Ik keek naar de grond. Ik zag voor mij een schaduw. Mijn schaduw. "Jouw paardenstaart en jurkje." Ging Jack verder. Hij kruiste zijn armen. "Zo weet ik dat jij het bent en niemand anders." Zijn stem was speels. Zijne ene mondhoek ging omhoog. Weer die niet-bekende grijns. "Oké." Murmelde ik zachtjes. Plotseling werd zijn speelse houding verwisseld door de welbekende gezichtsuitdrukking. "Hoe sneller we gaan hoe beter." Ik knikte. Man wat had hij verschillende karakter eigenschappen. "Mijn auto of de jouwe." "Ik ga met mijn motor en jij met het klein autootje van jou." Ik trok mijn wenkbrauw. "Ey, niet mijn Mini-Cooper beledigen." "Ja,ja,ja stap maar in de auto. Verspil mijn tijd niet." Dat was gemeen. Ik zijn tijd verspillen? Gemene baviaan. Ik zei niks. Ik keek naar de grond. "Volg mijn motor." Commandeerde hij tenslotte. Knikkend stapte ik in mijn Mini-Cooper. Jacks zette zijn helm op. Hij maakte in hand gebaar dat ik moest hem moest volgen. Zijn motor was pik zwart. Zoals zijn hart, dacht ik duivels. Hij ging veel te snel. Ik kon hem bijna niet volgen. "Waarom zo een haast?" Hij nam een snelle bocht rechts. Het kwam onverwachts aan. Mijn ogen schoten open. Ik hield mijn stuur stevig vast. Veilig mogelijk draaide ik het stuur rechts. Wil hij dat ik een ongeval kreeg? Mijn gedachten zonken naar ma mére. Door een gedronken bastaard is zij weggaan voordat ik kon haar ontmoeten. Ik hoorde een geluid, maar ik negeerde ik. Ik keek naar de ramen. Niks was te zien. Niet huilen. Het duurde vooraleer Jack stopte bij een appartement. Ik parkeerde mijn auto. Ruw trok ik mijn autosleutels. Ik duwde het portier harder dan ik verwacht had. Dat trok Jacks aandacht. Met nieuwsgierige ogen kijk hij me aan, maar hij zei niets. Gelukkig ook. Jack wachtte tot ik naast hem was. Hij bestudeerde mij en opende zijn mond. Weer zei hij niets. Hij schudde zijn hoofd. Het appartement waar hij woonde was smal en niet modern. Wel betekende niet dat het goed was. Hij stak de huissleutels in het gat. Ik had verwacht dat hij zou kloppen. "Ik woon alleen." Ik knikte.Binnen in was redelijk proper. "Wil je iets eten?" Vroeg hij. "Oui." Antwoordde ik. De woonkamer was tegenover de keuken. Er was een balie met 2 hoge stoelen die de woonkamer en keuken onderscheiden. Jack ging naar de keuken. Ik zat op de hoekzetel. Ik merkte iets rood op de grond. Een kanten rood onderbroek. "gatver." Fluisterde ik. "Sorry, er is niks te eten." Mompelde hij. Toen realiseerde ik me. Ik nam mijn schooltas bij de hand. Ik viste de vegetarische sandwiches en de fruitsappen. "Hier." Ik gooide een sandwich dan de fruitsap. Zonder moeite ving hij ze op. "Dank je." Murmelde hij. Ik knikte maar. "Dus wat begrijp je niet? Ik kan je niet helpen met de woordenschat alleen grammatica. Woordenschat moet je puur uit het hoofd leren" Vertelde ik hem. Ik knaagde daarna op mijn sandwich. Hij knikte. "Oké, vandaag ga je alleen passé composé mij wat uit legen." "Oui." Jack zat naast me en legde het voedsel op de houten tafel. Ik nam uit mijn schooltas boeken van Frans en een kleine notitie boekje. "Hier." Ik gaf hem de notitie boekje. "Maak je hier de aantekeningen." Beval ik hem. Hij staarde naar me zoekend. "Wat." Vroeg ik hem. "Je gedraagt je afstandelijk." Murmelde hij. "Hoe zou ik afstandelijk gedragen als we niks voor elkaar beteken." Snauwde ik gemeen. Ik was razend op hem. Ik kon verongelukken. Jack zijn handen waren in één gebracht hard. Te hard zelfs. Zijn knokkels kregen een witte kleur. Weer een woede aanval, dacht ik. Ik zuchtte. Jack knarsten zijn tanden. In zijn ogen stroomden lava. Ik moest rustig blijven. Trap niet op het verkeerde lijn, herhaalde ik in mijn hoofd. "Jack." Mijn stem was zacht, maar niet bang. "Als je niet tegen kritiek kan zal je in het leven niet ver komen." Hij keek naar me. Hij wou waarschijnlijk weten of ik hem beledigde. "Als je geaccepteerd word door Fit Unique l'école zal jouw weg verbreden. De media zal je volgen. Als ze over jou iets negatiefs of iets dat jou niet aanstaat schrijven, ga je toch niet hen slaan? Zo kom je in het verkeerde beeld." Legde ik uit. Hij sloot zijn ogen en haalde diep adem. "Kalmeer jouw woede die in jou heerst, jack." "Wat doe je als je boos bent?" Vroeg ik zachtjes. "Kickboksen of seks." Murmelde hij. "Wat wil je nu doen?" Jack opende zijn ogen en keek naar me. "Jou slaan." Knarste hij zijn tanden. "En ga je da.." De voordeur ging open. Geschrokken hield ik mijn hart vast. "Ik dacht dat je alleen woonde?" Plotseling zag ik haar. De getatoeëerde vrouw. Toen zij mij botste en ik viel. Ze had een zijde rode badjas aan. Het raakte net op haar dijbenen. Ik keek naar Jack automatisch. Hij had een verleidelijke grijns gekregen. Zijn woede werd verdwenen. De getatoeëerde vrouw merkte mij op. Ze herkende me. Dat wist ik door de duivelse grijns. "Het is beste als jij verlaat, toch stoute Jack." Zei ze tegen mij. Ik grijnsde gemeen. De getatoeëerde vrouw keek naar Jack. "Paris verlaten nu." Commandeerde Jack. Mijn ogen schoten open. Ik werd kwaad. Ik moest hier weg. Ik nam mijn schooltas en propte alles erin, inclusief het kleine notitieboekje. De vrouw kwam op de schoot van Jack zitten. Ze kuste en likte Jacks nek. "Juist op tijd Stella." Murmelde hij. Ik trok een vies gezicht. Ik ren-wandelde naar de deur. Ik draaide me om. "Jack vergeet de school maar." Hief ik mijn stem op om zijn aandacht te trekken en sloot de deur achter me hard. Ik was razend op hem. Hij nog een grote mond dat ik zijn tijd verspilde. Kijk wie het zeg.

"Verdorie!" Ik sloeg het stuur. Mijn banden waren plat. Ik nam uit mijn zak mijn gsm. Ik ging naar de contactpersonen. Ik zocht Iggy 's naam. "Paris." Zei Iggy. Haar stem was niet goed. Ze snikte. "Alles goed?" Vroeg ik bezorgd. "Neen helemaal niet." Ze snuitte haar neus. Ik zuchtte en sloot mijn ogen. Ik dacht na." Weet je wat, ik zal straks langs komen." Iggy was niet in staat om mij te helpen uit dit verdorie ellende band. Ik was pas verhuisd. Ik had alleen Iggy 's en Jacks nummer gescoord. Iggy had een huilbui. Jack was bezig met de stress verminderende activiteit. Ik was absoluut niet van plan om Jacks te bellen. Of hij zou mij helpen, die idioot. Als ik sterk genoeg was zou ik zelf de band veranderen en Jacks liefs wurgen met mijn handen. Jack was en is schijnheilige idioot. Ik hield niet van drama gedoe. Maar hij heeft op mijn zenuwen gewerkt. Waarschijnlijk heeft hij nooit gehoord van een psycholoog om zijn schijnheilige problemen te vertellen. Ik moest buiten hulp zoeken. Woedend opende ik het portier. Na een poosje wandelen hoorde ik kinder geschreeuw en volwassen gebabbel. Zoekend onderzocht ik de omgeving. Een park met volk stond voor me neus. Ik draaide me om. Ik bekeek de mensen om heen. Wie zou mij kunnen helpen? Uit het niets voelde ik een kleine botsing achter me. "Oeps." Een kleine schattige jongen stond voor me. Ik lachte. Wat is hij een schatje. Hij was kleine en had lichte bruine ogen met opvallende groene ogen. "Ben jij nieuv hier?" Vroeg hij met een schattig peuter stemmetje. "Oui." Beantwoorde ik zijn vraag. "Vie?" Hij had een frons op gezicht. "Oui betekent ja in het Frans." De kleine jongen bekeek van top tot teen. Hij tuitte zijn lippen. "Wil jij mij rond draaien?" Ik zuchtte. Ik tilde hem op en zwierde hem rond. "Jeej." Schreeuwde hij vrolijk rond. "Aiden!" Schreeuwde iemand. Zijn stem kwam me bekend voor. "Oei, papa zoekt mij." Legde de peuter uit. Hij koalade me. Hij zweefde wild zijn armen. "Hier ben ik!" Aiden probeerde uit mijn grip te komen. Voorzichtig legde ik hem op de grond. Mijn ogen werden groot. Hij rende naar.... Nathan? "Papa veet je dat vie in het Frans ja betekent?"