The Hybrid - Liam Dunbar | ✓

Hoofdstuk 1 | Jade

Dit verhaal is een Teen Wolf Fanfictie van Liam Dunbar. Ik bezit niets van Teen Wolf, ik heb een aantal plots gebruikt en ik heb de personages gebruikt. Jade's familie is van mij, de rest is van Jeff Davis.

Jade
"Jade, doe niet zo nerveus," zegt m'n oom lichtelijk geïrriteerd.

"Dat is makkelijker gezegd dan gedaan," zeg ik met een klein glimlachje.

"Waar ben je zo bang voor?" vraagt hij.

"Ik ben anders en ik ben bang dat ze me daarop zullen afrekenen," vertel ik hem eerlijk.

"Jade, je bent een hartstikke leuke en sterke meid. Mensen willen echt wel bevriend met ke zijn. Anders zijn ze dom."

Ik bedank hem en stap de auto uit. Ik loop naar binnen. Ogen branden in mijn rug en ik heb de neiging om me om te draaien en diegene af te branden. Gelukkig kan ik me inhouden en bereik ik het kantoor zonder iemand uit te schelden.

Nadat ik al mijn spullen heb opgehaald, zoek ik mijn kluisje.

We zijn hier eerder geweest, om de boel een beetje te verkennen. Ondanks dat heb ik nog steeds geen idee waar ik naartoe moet. De school is net een doolhof en ik ben blij dat het nog rustig is. Anders had ik de weg helemaal niet gevonden.

Ik ruim mijn kluisje rustig in. Totdat mijn kluisje wordt dicht gegooid en ik me geïrriteerd omdraai.

"Hoi, ik ben Mason," zegt een vrolijke jongen.

"Hey, ik ben Jade," zeg ik en ik het lukt me niet om mijn verraste blik te verbergen.

"Je bent nieuw op deze school toch? Ik bedoel het niet lullig, maar ik heb je nog nooit gezien! Mag ik misschien je rooster zien? Misschien hebben we wel dezelfde lessen?" ratelt hij door.

Aan de ene kant krijg ik echt hoofdpijn van deze gast maar aan de andere kant, vind ik hem wel amusant. Ik besluit toch om mijn rooster aan hem te geven.

Het blijkt dat we een aantal lessen samen hebben, behalve het laatste uur dan.

"Kom mee. Ik breng je wel naar je eerste les," zegt Mason vriendelijk.

Voordat ik kan antwoorden trekt hij me al mee. Ik bots tegen allerlei mensen op. Ik probeer me te verontschuldigen en Mason te stoppen, maar hij blijft maar trekken.

Ik bots nu echt keihard tegen iemand aan en ik verlies bijna mijn evenwicht. Gelukkig was het bijna en niet helemaal.

Ik kijk naar de jongen waar ik tegenaan botste. Het is een schattige jongen. Ik duw mijn gedachten weg en verontschuldig me. Vanuit mijn ooghoek zie ik Mason grijnzen.

"Jade, opletten hé," zegt hij lachend. "Dit is trouwens Liam, Liam dit is Jade. Jade is nieuw bij ons op school."

Ik maak kennis met Liam, en ik zie een meisje boos naar ons kijken.

Jaloerse vriendin misschien?

Ik glimlach naar haar, want wat moet ik anders doen?

Ze ziet het als een teken om naar ons toe te komen. Ze gaat gelijk naast Liam staan en glimlacht.

"Hey, ik ben Hayden," zegt ze.

De bel gaat en iedereen begint te lopen. Liam mompelt iets en loopt weg. Mason pakt mijn arm weer en trekt me mee.

Hayden fluistert nog iets, als ze voorbij loopt. "Liam is van mij, dus blijf maar uit zijn buurt."

Ik doe alsof ik het niet hoor en ik laat me meetrekken door Mason. Dit wordt nog een lange dag.

We slenteren door de gangen en ik zie een bekend hoofd. "Bobbie?" vraag ik aan een oude vriend van mijn ouders. Hij draait zich gelijk om en begint gelijk te glimlachen.

"Jade Matthews, wat doe jij hier?" vraagt hij lachend.

"Ik zit hier sinds kort op school. Technisch gezien, sinds vandaag!" antwoord ik glimlachend.

"Ah kom mee naar mijn kantoor. Dat is fijner dan de kantine!" zegt hij.

In zijn kantoor aangekomen geeft hij me een stevige knuffel. "Het spijt me van je ouders," zegt hij verdrietig.

"Daar kan je niks aandoen," zeg ik zo zelfverzekerd mogelijk. Het komt er verbazingwekkend goed uit.

"Speel je nog Lacrosse?" vraagt hij.

"Ik heb 1 keer Lacrosse gespeeld," zeg ik, "En dat was geen succes." Ik grinnik aan de herinnering.

"Ah kom na school naar de training, of skip het laatste uur!" zegt hij met een glimlach.

"Zal ik doen."

- - -

Ik ben dus bij mijn laatste les aangekomen die ik dus kan laten vallen. Ik heb geleerd dat ik Bobbie, Coach moet noemen. Aangezien iedereen dat hier doet.

De school is op zich niet zo verschrikkelijk als ik had verwacht. Mason is nu al echt m'n maatje. Best wel fijn dat ik me nu aan iemand kan hechten.

Ik ben nu onderweg naar het sportveld. Coach moet straks het veld opkomen. Ik ga op de tribune zitten en zie een stick liggen. Ik raap de stick op en bestuur hem.

"Vang!" roept iemand van veraf.

Ik hoor een bal op me afkomen en ik draai de stick naar het geluid. Voordat ik er erger in heb zit de bal in het net. Ik hoor applaus om me heen en mensen staren me met open mond aan.

"Gooi de bal is terug!" roept Coach.

Ik ga staan en gooi de bal naar hem toe met veel kracht. Hij komt vol in zijn buik en hij gaat even zitten. Ik roep nog een excuus, maar volgens mij hoort hij het niet meer.

Oké, dit is echt heel vreemd. Mijn gehoor is super goed en ik heb zoveel kracht op dit moment. Hoe is dat opeens mogelijk? Ik ben nooit het sportieve type geweest, en nu kan ik opeens Lacrosse spelen.

Ik negeer het besluit naar huis te gaan. Ik verontschuldig me tegenover Coach. Gelukkig kan hij niet boos op me zijn en laat hij me naar huis gaan.

Ik heb mijn allereerste dag op een nieuwe school overleefd.