Not Enough (Completed)

Final Trial

I glared at him but smiled nonetheless. We said our goodbyes and off we went to our own destinations.

I was clutching the steering wheel tightly while driving. Soon enough, nakarating na rin ako sa Sanctuary.I bought flowers from the florist near the sanctuary before entering it. Mabagal akong naglalakad hanggang sa nakarating ako sa isang make-shift house.

I am aware na may bubong yun, aware ako na may glass walls siya, I am aware na tiled floor ito, aware din ako sa mga halamang bulaklak na nakapaligid dito, pero sa iisang lugar….sa iisang bagay lamang nakapako ang tingin ko…

In loving memory of MARC JOSEPH MICHELSON.

I walked forward and placed the bouquet below him.

*Kiss the Rain playing*

“Hi…” Mahina kong sabi pero hindi ko na naituloy ang mga susunod ko pang gusting sabihin dahil tuluyan nang bumagsak ang mga luha ko. I dropped to my knees while grazing his name all over again using my left hand while my right was covering my mouth.

I didn’t know kung ilang oras akong nakaupo doon pero hindi pa rin ako tumitigil sa pag-iyak. Eight years..eight long years Marc…I hoped na pagbalik ko dito sa Pilipinas…iwewelcome mo kami ng anak mo sa airport…

I hoped… I hoped to see your smile…you, smiling at us…

I hoped na…na pagbalik namin dito sa Pilipinas…yayakapin mo ako ng mahigpit…si Knight,bubuhatin mo siya pataas and we’ll all laugh talking about everything while driving back to our home.

HOME, baby, HOME.

You are my home. But baby, look at where you at…

“Sorry,”simula ko habang patuloy pa rin sa pagtulo ang mga luha ko. “Sorry, nang dahil sa akin…nang dahil sa akin…wala ka dito ngayon…wala ka sa piling ko ngayon…I know I should be blamed…I should blame myself for loosing you…dapat ako ang sisihin sa mga nangyari sa atin…kung bakit ka…bakit ka…n-namatay..” 

“Marc…” patuloy ko habang kumakausap ng isang bagay na alam kong hindi naman ako sasagutin.