Not Enough (Completed)

26th Trial

 

 

 

 

Hanggang kelan ba magiging ganito ang buhay ko? Maiiwan akong mag-isa? What have I done to deserve something like this? Wala naman akong maalalang ginawang masama. Wala naman akong maalalang ginawa kong kasalanan. Kung kasalanan man ung pagkakagusto kay Karl, siguro ito na ang parusa.

 

 

 

 

 

Pero sobra naman ng parusang ito. Bakit kailangan ko pang magdusa? Bakit ako pa? bakit kung kailan napagdesisyunan ko nang ibigay ang lahat  sa taong mahal na mahal ko, Saka naman kukunin ang lahat sa akin? Kelan matatapos ang sakit na dulot nito? Matatapos nga ba? Habang-buhay ko na ba itong dadalhin?

 

 

 

 

Napahawak ako sa puso ko. Ang sakit….Marc…ang sakit…ang sakit-sakit nitong ginawa mo sakin. Kasinungalingan lang ba noong sinabi mong mahal mo ako? O katotohanan nga iyon, pero nawala na ung nararamdaman mo sakin? Si Rica ba? Siya nab a ang nagmamay-ari ng puso mo ngayon? Wala nab a akong puwang diyan sa puso mo?

 

 

 

 

 

I choked back a sob and wiped my tear-streamed face with my hands. Now that I’ve sobered up, medyo nakakapag-isip na ako ng tama. Hindi na ako masyadong kinakain ng galit. Ngunit ang galit na iyon ay napalitan ng lungkot, ng hinanakit, ng pait. Halo-halong emosyon na hindi ko kayang dalhin kaya napaiyak na naman ako ng malakas.

 

 

 

That’s when I’ve caught sight of a car, stopping right in front of me. Iniluwa nun si Miku na bakas ang pag-aalala sa boses. Naka-night gown lamang siya and she’s gasping for air.

 

 

 

 

 

Nakita niya akong nakaupo sa sidewalk with my feet on the ground, my knees are of chest level at nakapating ang mga braso ko doon. Nakapatong naman ang baba ko sa mga braso ko habang nakatitig sa kanya. Pero kahit na nakatitig na ako sa kanya, pakiramdam ko wala ung presensiya niya dun . namamanhid na ba ako? Ganun ba kasakit ang ginwa sakin ni Marc to the point na hindi ko na kayang makaramdam?

 

 

 

 

 

Maya-maya ay lumapit siya sa akin at nanginginig ang mga kamay niyang hinawakan ako sa mukha. “What happened?” Mahina niyang tanong, but her voice croaked at umiiyak na rin siya. Automatically, tears fell again from my eyes but this time, hindi na ako maingay, walang tunog na lumalabas sa aking bibig. Umiiyak lang talaga ako nun.