Güneşi Söndürmem Gerek (FİLM OLUYOR)

5.Bölüm: Gökyüzüne İyi Bak

Selam ❤️

Buralarda çok konuşmak yok, hemen sizi bölümle baş başa bırakıyorum.

Keyifli okumalar!

Bol bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayalım lütfen ⭐️

*

5.BÖLÜM

GÖKYÜZÜNE İYİ BAK

"Yolunu kaybettiğin her an gökyüzüne bak... Yıldızlar doğru yolu işaret eder."

*

Her gece boğazımı sıkan acılarımın aksine huzurla uyandığım pazartesi sabahının bir saatini geride bırakmıştım. İlginç bir şekilde bu sabah ağlayarak güne başlamamıştım. Yanaklarım sadece yüzümü yıkadığım için ıslanmıştı. Bu demek oluyordu ki kazanın üzerinden geçen süre boyunca her gün ağlayan gözlerim artık gözyaşı bağımlılığından yavaş yavaş kurtuluyordu. 

Öyle berbat günler geçirmiştim ki... Her güne gözyaşlarımın yanaklarımı selamlamasıyla başlayıp yine günü gözyaşlarımın yanaklarımı okşamasıyla sonlandırmaktan yorulmuştum.

Çantamda her zaman taşıdığım, acil durumlarda sığınabileceğim bir kitabımın olup olmadığını kontrol ettikten sonra büyük gözün fermuarını çektim. Okullar bir hafta önce açılmış olmasına rağmen bugün benim için okulun ilk günüydü. Aslında sadece benim için değil herkes için ilk gün sayılırdı bugün. Üniversitenin yazısız kurallarından biridir çünkü bu. Eğer aptalın teki veya hocaların gözüne girme hırsın yoksa ilk hafta kampüse ayak basmazdın.

Son ana kadar at kuyruğu kalmasında kararlı olduğum saçlarımı, aynadaki yansımamla göz göze geldiğim an bozuverdim. Kuruttuğumdan bu yana çok fazla vakit geçmediğinden saçlarımda kat izi oluşmamasının sevinciyle hızlıca ellerimle düzelttim. Ayak ucumdaki çantamı aldığım gibi odamdan çıktım.

Evden çıkmadan önce uyanır uyanmaz yaptığım kahveyi tezgâhın köşesinde duran gri termosa boşaltıp kapağını sıkıca kapattım.

Kapının önündeyken son kez aynada nasıl göründüğüme baktım. Sanki tek derdim nasıl göründüğümmüş gibi... Bu düşüncenin üzerine düşük duran omuzlarımı dikleştirdim. Karamsarlık yoktu artık. Hayatımı yoluna koyma konusunda kararlıydım.

Asansördeyken ceketimin cebinden çıkardığım kördüğüm olmuş kulaklığımı hızlıca açtıktan sonra şarkılarımı karışık sırayla çalmaya başladım.

Okuluma giden otobüslerin geçtiği durak evimin olduğu sokağın hemen köşesinde yer aldığından çok fazla yürümeme gerek kalmadı. Otobüs durağına yakın bir evde yaşamak insanın şanslarından biriydi kesinlikle.

Durağa ulaştığımda insan kalabalığının çok olmadığı bir köşede ellerimi ceplerime koyup sakince otobüsümün gelmesini bekledim. Yeni evimden ilk kez okula gideceğim için üzerimde bir tedirginlik vardı çünkü yanlış otobüse binme ihtimalim hiç de az değildi.

Dakikalar sonra otobüsümün durağa yaklaştığını gördüğümde bile internetten doğru otobüs olup olmadığına bakmaya çalışıyordum fakat bunun için çok geçti. Tam şu an binmezsem bir sonraki otobüsün ne zaman geleceğini bilmediğim için çok fazla beklemek zorunda kalabilirdim.

Önümdeki üç kişinin ardından otobüse bindiğim gibi kendimi boş bulduğum ilk cam kenarına attım. Klip çektiğimden değil de zaman geçsin diye başımı cama yaslayıp yolu izlemeye koyuldum.