İkinci Bahar - Kadın Serisi (I)

4. Bölüm ''Sen Benim Hiç Bir Şeyimsin...''

Son merhabayla geldim...:) Bahar ve onun hikayesine hoş geldiniz... Ben yazarken Bahar'ı hiç zorlanmıyorum. Çünkü Bahar güçlü bir kadın...Bahar bir anne... Bahar her şeyden öte insan...

Oy ve yorumlarınızın ne kadar önemli olduğunu yazmama gerek yoktur umarım... Fikirleriniz çok değerli,esirgemeyin... Medyaya koyduğum şarkıyla dinlemenizi tavsiye ediyor ve keyifli okumalar diliyorum..:)

4.Bölüm

''Sen Benim Hiçbir Şeyimsin...''

Yerde yatan babamla gözlerimden yaşlar boşalmak için sabırsızda olsa yanında küçük dizlerinin üstünde hıçkırarak ağlayan kızlarım olmam gereken insana dönüşmem için yeterli bir görüntüydü. Ağlamak,hıçkırıklara boğulmak hatta her şey dursun istiyordum...bitsin istiyordum sadece...

Babama yaklaştım. Yerde bir kan gölü vardı. Haldun donmuş elinde silahla öylece yere bakıyordu. Korkuyordum o soruyu sormaya...

'Yaşıyor mu?'

Sanki sesim çıksa gerçek olacaktı ve babamı bir daha hiç göremeyecektim... O benim tek ailemdi. Evet kızlarım vardı ama o babaydı... Babamdı...

Annesiz gecelerimin sığınağı,ninnisi... hatta o sadece baba değildi ki annemdi...

Hatice ablanın gelip kızları çekip götürürken ki çığlıklarına kulaklarımı kapatmak istedim... Hatta birazdan uyanacak ve sadece bir kabus diyecektim. Babama sarılacaktım...

Murat,Haldun'a yaklaşıp sert bir yumrukla yere devirdi. Başımı çevirdim. Yerde rastgele vuruyordu... O adam kimdi? Neden yapmıştı bunu bana... Neden elimde ki tüm geçmişim almıştı...O babamdı...suçsuz günahsız sadece kızını düşünen bir babaydı...

Nasıl kıymıştı? Oysa o da bir babaydı...

Babama elimi uzatıp dokunmaya çalıştım ama yapamadım. Her yeri kan içindeydi... Sanki kocaman bir balonun içindeydim ve herkes,her şey dışarıda bir yerlerdeydi... Gözlerimin ağırlaştığını hissediyordum,yanıyordu bana ait her ne varsa o benim olan kızlarımdan sonra tek kişiydi... Birden derinden gelen bir nefes sesiyle irkildim. Elimde bir sıcaklık hissettiğimde gözlerim önce ele sonra babama ilişti.

Gözlerime hapsettiğim yaşlar hızla akmaya başladı... Zor aldığı nefesle bana hala nasıl bu kadar şefkatle bakabiliyordu ki... Başımı hızla kaldırıp hala Haldun'a vuran Murat'a bağırdım...

''Murat ambulans...çabuk lütfen hala yaşıyor...'' Murat bana o kadar hızlı bir şekilde döndü ki ... Yere çuval fırlatır gibi attığı Haldun'u bırakıp yanıma yere diz çöküp oturdu.Çıkardığı ceketini boynunun girintisine koyup rahat nefes alıp vermediğini kontrol etti. Hemen telefonunu çıkarıp ambulans çağırdı. Babamın elini tuttum...

Hiç bırakmayacak gibi...

Hiç bırakmayacakmış gibi...

Gözleri bendeydi ama gözlerinde acı çektiği belli ifadesini gizleyemiyordu... Alnını sildim. O sırada avluya giren ambulans ekibiyle ayağa kalkıp babama müdahale etmelerini, sedyeye konmasını izledim. Omzumda hissettiğim kolla başımı yana çevirip Murat'la göz göze geldim...

''O iyi olacak merak etme...Koca kurt seni yalnız bırakmaz...''

Bırakma baba...beni bırakma...

Yerden gelen iniltiyle başımızı çevirip Haldun'a baktık... Murat yüzünü buruşturup avluyu yeni giren polis ekibine doğru ilerledi. Yerde acı çektiği her halinden belli adam benim geçmişimdi bir zamanlar ve ben hala inanamıyordum böyle bir adamla yaşadığım onca seneye,onca yıla ve hatta yaşanmış ne varsa ona...