De Hongerspelen van Rose #wattys2016

Hoofdstuk 58

Een moment later klinkt er een kanonschot. Zach is dood en Rose heeft hem vermoord. Rose blijft als verstijfd staan op de grond. 'Hij is dood...' zegt ze zacht. 'Laten we hier weggaan. De beroeps kunnen hier ieder moment zijn,' zegt Chris en hij legt een hand op de schouder van Rose. 'Goed idee,' zegt ze zacht. Ze lopen verder langs de gebouwen die in puin staan. 'Sst Ik hoor iets,' zegt Rose en ze bukken bij een hoog muurtje van de ruïne. En inderdaad, niet veel later zien ze de beroeps die hierheen lopen. Ze zien Zach op de grond liggen. 'Ach, hij moest toch dood,' horen ze één van de beroeps zeggen. Rose schud haar hoofd. Hoe kunnen ze zo hard zijn tegen de kinderen die in de arena doodgaan? 'Er steekt een pijl uit zijn borst. Die medetribuut van hem leeft nog en heeft een pijl en boog,' zegt nog iemand van de beroeps. Rose legt haar hand op de pijl en boog die voor haar op de grond liggen. Zonder de pijl en boog hadden zij en Chris nu waarschijnlijk dood geweest. Het heeft haar leven gered. 'Blijven we hier of gaan we naar het maïsveld?' vraagt de jongen van de beroeps. Rose kan even niet op hun namen komen en blijft zo stil mogelijk op de grond zitten in de hoop dat de beroeps hun niet zullen zien. 'Ik ben bang...' fluistert ze onhoorbaar tegen Chris. Hij knikt ten teken dat hij haar wel dergelijk heeft gehoord, maar niet in staat is om te reageren door de beroeps die heel vlakbij hun staan. 'Kom maar tevoorschijn hoor. We hebben jullie al gehoord en gezien,' zegt de jongen. 'Ja, we willen jullie alleen maar vermoorden!' zegt het meisje. Rose slikt onhoorbaar. Ze wil nog helemaal niet dood. En zeker niet nu ze weet dat Rosie haar nog een paar belangrijke dingen moet vertellen, tenminste dat schreef haar mentrix op een briefje dat in de parachute zat. Chris en Rose staan op en kijken recht in de ogen van de beroeps die bebloede messen vast hebben. Dit betekent ons einde, denkt Rose.