De Hongerspelen van Rose #wattys2016

Hoofdstuk 50

'De wond valt wel mee,' zegt Rose ook al weet ze dat de wond helemaal niet meeviel en dat er echt iets aan gedaan moest worden. 'Het valt niet mee, en dat weet jij zelf ook,' zegt Chris. Rose had tranen in haar ogen gekregen van de pijn in haar knie. Het bloed nog steeds. Toen hoorde Rose het geluid van een parachute. Haar moeder had haar voor de zekerheid uitgelegd wat dat geluid was. Daardoor weet ze het nu. Zonder de raad van haar ouders had ze hier nu niet meer levend gezeten en was ze allang dood geweest. Gelukkig is dat niet zo. 'Ik ben zo terug.' Chris stond op en Rose keek hem na. De glasregen kletterde nog steeds op de grond. Gelukkig kwam Chris snel en heelhuids terug met de parachute. 'Er zit een briefje bij,' zegt hij. Rose pakt de parachute aan en leest het briefje. Lieve Rose, probeer alsjeblieft te overleven. Ik moet je nog een paar belangrijke dingen vertellen. Deze zalf zorgt ervoor dat de wond snel heelt. Morgenochtend zal je er geen last meer van hebben, alleen een klein litteken zal zichtbaar zijn. Liefs R. Rose glimlacht en maakt het potje met de zalf open. Het ruikt vies, maar het zal er vast en zeker voor zorgen dat de wond snel heelt. Tenminste, als ze de woorden van Rosie moet geloven. Ze gelooft en vertrouwt Rosie, dus zal het wel zo zijn. Voorzichtig smeert ze de zalf op de bloedende wond. Ze bijt op haar lip van de pijn, maar negeert het. Ze moet doorzetten. Voor Rosie, haar ouders en tweelingzus. 'Gaat het alweer wat beter?' vraagt Chris bezorgd. 'Ja. Op het briefje staat dat deze zalf ervoor zorgt dat er morgen nog alleen maar een klein litteken over zal zijn. Nu maar hopen dat dat echt zo is, zodat ik er morgen geen last meer van heb,' zegt Rose zacht. 'Vast wel. Wie heeft je die parachute eigenlijk gestuurd?' vraagt Chris na een poosje. 'Rosie. Mijn mentrix,' antwoord Rose zacht met een glimlach. Chris glimlacht terug en Rose gaat op de grond liggen. 'Misschien kunnen we maar beter gaan slapen,' zegt Rose. Chris knikt en Rose sluit haar ogen. weer droomt ze over thuis...