I live with the badboy

Hoofdstuk 1

>Pov Jess<

Ik sla met mijn hand op mijn irritante wekker. Rot ding. Vermoeid sta ik op en loop naar de badkamer. Daar aangekomen pak ik een handdoek en hang die op de verwarming zodat hij warm wordt. Ik kleed me uit en stap onder de douche. Oh ja, laat ik me even voorstellen. Ik ben Jess Williams, ik ben 18 en ik woon in een kleine stad in Engeland. Ik zit in het examenjaar van VWO. Na mijn middelbare school wil ik graag studeren in London. Mijn ouders hadden een groot bedrijf, ja ze hadden een groot bedrijf. Waarom ze die hadden? Ze zijn dood. Ze zijn twee weken geleden omgekomen bij een auto ongeluk. Je zou verwachten dat ik hele dagen verdrietig thuis zou zitten. Nou, nee dus. Ik heb mijn oude leven weer opgepakt. Mijn moeder zei een keer tegen me. "Als wij er niet meer zijn, wil ik niet dat je er om gaat treuren. Zorg dat je door gaat in het leven. We zullen trots op je zijn en we zijn altijd bij je." Dus zodoende. Ik heb ook geen broers of zussen dus woon ik nu alleen. Verder komen jullie alles nog wel te weten.

Ik schrik ineens op uit mijn gedachten en zet snel de douche uit. Ik droog me af en loop met de handdoek om me heen geslagen naar mijn kamer. Daar kleed ik me snel aan -zwarte broek met gaten op de knieën, een zwart met wit shirt en een rood met zwart geblokte blouse om mijn heupen heen geknoopt- en doe een laagje mascara op. Ik kam mijn lange bruine haren en laat ze los over mijn schouders hangen. Snel pak ik mijn tas en mijn telefoon van de lader en neem het mee naar beneden.

Beneden aangekomen maak ik ontbijt en eet het snel op. Ik drink een glas water en sprint naar boven. Vervolgens poets ik mijn tanden en haal nog een keer een hand door mijn haren. Ik loop weer snel naar beneden en trek mijn schoenen aan. Ik doe mijn zwarte leren jasje aan en doe mijn tas op mijn rug. Mijn mobiel duw ik in mijn jaszak en ik loop maar buiten. Ik doe de deur op slot en pak mijn fiets. Als ik op mijn mobiel kijk zie ik dat ik nog op tijd ben. Voordat ik vertrek kijk ik nog 1 keer naar het huis achter me. Officieel is het al verkocht maar van de nieuwe bewoners mocht ik er nog in blijven tot ik een nieuwe woonplek heb. Ik fiets rustig naar de plek waar ik met mijn beste vriendin, Brianna, heb afgesproken. Brianna en ik zijn al sinds de kleuterklas beste vriendinnen. We weten echt alles van elkaar en we kunnen echt niet zonder elkaar.

'Hi Bri!' roep ik lachend als ik haar zie staan. 'Hmm. Je bent op tijd' grinnikt ze. Ik rol grijnzend mijn ogen, 'Wat een begroeting.' We lachen kort en we stappen op onze fietsen. Onderweg naar school wordt Brianna nog een keer bijna aangereden en lachen we nog een paar keer om niks maar verder komen we veilig aan.

We zetten onze fietsen weg en lopen naar onze vriendengroep. 'Hello peeps' begroet ik mijn vrienden grijnzend. 'Ethan' begroet ik daarna mijn beste vriend op een serieuze toon. Hij kijkt me met grote ogen aan, 'Wat heb ik gedaan?! Heb ik verkeerds gedaan?! Wat is er?! Ik ben onschuldig!' roept hij meteen hysterisch. Als hij mijn grijnzende gezicht ziet geeft hij me een klap tegen mijn arm, 'Trut.' Ik begin heel hard te lachen waardoor Brianna mee begint te lachen. Zo zijn we eigenlijk de hele tijd bezig tot we naar de les moeten.

'Goedemorgen allemaal' begroet onze docent Engels en tevens onze mentor ons. 'Ik stel voor dat jullie je boeken pakken en volgens de studieplanner gaan werken. En Jess, kan ik even jou even spreken' begint onze docent meteen. Ik knik en loop naar haar toe. Ik volg haar naar de gang. Ze doet de deur achter ons dicht en steekt haar hand uit. Ik pak hem twijfelend aan. 'Nog gecondoleerd Jess.' Ik knik, 'Danku.' Ze glimlacht, 'Maar waar ik met je over wilde praten. Heb je al een plek waar je heen gaat nu het huis is verkocht?' vraagt ze. Ik schud mijn hoofd, 'Nee, ik heb geen contact met mijn familie en ik weet ook verder niemand waar ik kan wonen' zucht ik. Ik zie dat mevrouw Davidson nadenkt, dan krijgt ze altijd van die denkrimpels. 'Zou je niet bij iemand uit deze klas kunnen wonen?' vraagt ze ineens. Ik haal mijn schouders op, 'Ik heb geen idee, ik heb het nooit gevraagd.' Ze glimlacht, 'Als je dat zou willen zou ik het wel willen voorstellen in de volgende mentorles' stelt ze voor. Ik knik glimlachend, 'Dat zou fijn zijn.' Ik zie dat mevrouw Davidson weer nadenkt, 'Wanneer hebben jullie weer mentorles?' Ik bijt even nadenkend op mijn lip, 'Het 5e uur.' Ze knikt, 'Dan stel ik het dan voor.' Ik knik en we lopen weer naar binnen.